Σύμφωνοι, η γνωστή ατάκα “κάθε κορίτσι ονειρεύεται να γίνει πριγκίπισσα όταν μεγαλώσει” είναι μία αρκετά μεγάλη γενίκευση και στην εποχή μας έχει αναλυθεί με επικριτικό τρόπο πολλές φορές. Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να περιέχει μία μεγάλη δόση αλήθειας. Τόσο εγώ όσο και όλες οι γυναίκες που γνωρίζω, κάποια στιγμή στην παιδική τους ηλικία πέρασαν φάση εμμονής με μία ή περισσότερες πριγκίπισσες του Disney, όπως είναι άλλωστε φυσιολογικό όταν οι ταινίες τους είναι τόσο δημοφιλείς. Προσωπικά λάτρευα στην αρχή την Χιονάτη, μετά την Άριελ και τελευταία την Μπελ, η οποία εξακολουθεί να είναι η αγαπημένη μου. Θαύμαζα τα πλουμιστά φορέματα και τα υπέροχα μαλλιά τους, τις περιπέτειες που περνούσαν με τους φίλους τους όσο κάποιος κακός τις κυνηγούσε και φυσικά το happy end όπου φιλούσαν τον πρίγκιπα και μετακόμιζαν στο παλάτι του βασιλείου. Έτσι λοιπόν, η ιστορία της Meghan Markle έμοιαζε σαν ένα πραγματικό παραμύθι της αληθινής ζωής, όμως ακόμα καλύτερο, διότι εδώ η νέα πριγκίπισσα ήταν μισή μαύρη, διεζευγμένη και μεγαλύτερη σε ηλικία από τον Πρίγκιπα. Ήρθε για να εντάξει την μοναρχία της Βρετανίας σε μια νέα εποχή και το έκανε με ένα λαμπερό χαμόγελο και ένα ερωτευμένο βλέμμα.
Φυσικά, όπως πλέον έχει αποδειχθεί περίτρανα, δεν επρόκειτο για happy end. Η κανονική ιστορία μόλις ξεκινούσε και τα τέρατα ήταν πιο δυνατά και ύπουλα από ποτέ, έτοιμα να την κατασπαράξουν. Η Μeghan έζησε τους πρώτους μήνες του έγγαμου βίου και στην συνέχεια της εγκυμοσύνης και της μητρότητας μέσα σε ένα τοξικό περιβάλλον, τόσο εγκλωβισμένο σε παλαιολιθικά έθιμα και παράλογους κανόνες, που δεν μπόρεσε να την προστατέψει ακόμα και όταν η ψυχική υγεία της έπιασε πάτο. Όσο τα media της χώρας έκαναν ανοιχτή επίθεση στον χαρακτήρα και τα όσα είχε χτίσει ως γυναίκα, το παλάτι σώπαινε. Όσο κάθε μικροσκοπική λεπτομέρεια της ζωής της γινόταν πρωτοσέλιδο και οι paparazzi μετακόμιζαν δίπλα στα σπίτια της οικογένειάς της για να τους παρακολουθούν, το παλάτι δεν της επέτρεπε να ζητήσει ψυχιατρική βοήθεια για τις τάσεις αυτοκτονίας της. Όσο οι επικεφαλίδες της Daily Sun και της Mirror την δαιμονοποιούσαν για την παραμικρή ηλιθιότητα, το παλάτι την πληροφορούσε πως ο γιος της δεν θα λάβει καμία προστασία και την ρωτούσε τι χρώμα θα είναι το δέρμα του μόλις γεννηθεί.
Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε δει το ίδιο σενάριο να παίζεται μπροστά στις οθόνες μας (κυριολεκτικά). Η μητέρα του Πρίγκιπα Harry, Diana Spencer, είχε μία παρόμοια μάχη με το σύστημα στο οποίο παντρεύτηκε, κάτι που τελικά οδήγησε στον τραγικό της θάνατο. Και η ιστορία της Meghan θα μπορούσε πολύ εύκολα να ακολουθήσει την ίδια άσχημη πορεία, όπου από μακριά όλα είναι φανταχτερά, όμως στην πραγματικότητα το παλάτι αποτελεί κλουβί και η βασιλική οικογένεια κοράκια. Μέχρι που τον περασμένο Σεπτέμβριο, όλα άλλαξαν: Η πριγκίπισσα πήρε τον αγαπημένο της από το χέρι, αγκάλιασαν το παιδί τους, έσπασαν την κλειδαριά και πέταξαν το στέμμα στα σκουπίδια. Αποφάσισαν να απομακρυνθούν από όλους τους βαρύγδουπους τίτλους και τα μεγαλεία του παλατιού και να γράψουν το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας τους όσο πιο μακριά μπορούσαν, ξεκινώντας από την αρχή.
Και προχθές, μοιράστηκαν ολόκληρη αυτήν την πορεία με τον κόσμο.
Το γεγονός πως η Meghan και ο Harry έκοψαν επαφές τόσο απόλυτα με την μοναρχία είναι από μόνο του σπουδαίο, σίγουρα από εκείνα που θα συζητιούνται για δεκαετίες μεταξύ των φυλλάδων, των τηλεοπτικών εκπομπών, των κοινών θνητών. Παρόλα αυτά, μετά την συνέντευξή τους θεωρώ πως τους αξίζει ακόμα μεγαλύτερη εκτίμηση, στην Meghan κυρίως, για τους εξής λόγους: Καταρχάς για την δύναμή της όσο ακόμα είχε βασιλικό τίτλο και εξακολουθούσε να στηρίζει σκοπούς στους οποίους πίστευε, θίγοντας σημαντικά ζητήματα όπως τα γυναικεία δικαιώματα, οι φυλετικές διακρίσεις και η περιβαλλοντολογική καταστροφή. Δεύτερον, για το γεγονός ότι μίλησε τόσο ανοιχτά για την δική της ψυχική υγεία, τις αυτοκαταστροφικές της σκέψεις και το απίστευτο τραύμα μίας αποβολής. Και τρίτον, διότι αποτελεί παράδειγμα ενός ανθρώπου που πάνω από όλα βάζει τα αγαπημένα του πρόσωπα και, κυρίως, τον ίδιο του τον εαυτό.
Μιλώντας στην Oprah Winfrey, η Meghan μας υπενθύμισε πως τα όνειρά μας δεν χρειάζεται να περιορίζονται σε πριγκιπικά φορέματα και ψηλά κάστρα. Αντιθέτως, θα πρέπει να αναζητούμε το happy end σε περιβάλλοντα που μας δίνουν χώρο να αναπτυχθούμε σαν άτομα, να αισθανθούμε δυνατοί και σίγουροι για την ταυτότητά μας, να προστατευτούμε από εχθρούς και να ανθίσουμε παρέα με φίλους. Αν δε, σε όλο αυτό υπάρχει και κάποιος άλλος που μας αγαπάει τόσο πολύ που θέλει να ακολουθήσει, τότε οι τιάρες δεν είναι καθόλου απαραίτητες.
Tέλος, αξίζει να αναφερθεί το συγκεκριμένο απόσπασμα της συνέντευξης:
“Καθόμουν μία μέρα στο Nottingham Cottage και η Μικρή Γοργόνα άρχισε να παίζει στην τηλεόραση. Ποιος ενήλικας κάθεται να δει την Μικρή Γοργόνα;! Όμως ξεκίνησα να το βλέπω και σκέφτηκα ‘Ω Θεέ μου, ερωτεύεται τον Πρίγκιπα και μετά χάνει την φωνή της. Όμως στο τέλος, κερδίζει την φωνή της πίσω.”
Misan Harriman