Ας υποθέσουμε ότι είναι ένα τυπικό αθηναϊκό σαββατοκύριακο. Με λάιβ, με πάρτι, με γεμάτα venues μέσα, αλλά και έξω από ανθρώπους με μία μπύρα σε πλαστικό ποτήρι στο χέρι, που μιλούν, γελούν, φωνάζουν και ερωτεύονται. Σε αυτό το σκηνικό είναι πάρα πολύ πιθανό να δεις τον Χρήστο Μπεκίρη (bhukhurah) σε τουλάχιστον τέσσερις διαφορετικούς ρόλους. Ως μουσικό πάνω στη σκηνή είτε με τους CHICKN, είτε με τους The Callas των οποίων αποτελεί βασικό μέλος, αλλά και στο πλευρό των υπόλοιπων Dream Warriors που συνοδεύουν μουσικά τον Prins Obi (Γιώργο Δημάκη) σε ένα από τα σπάνια live τους, με τους νεοσύστατους The Page of Cups, ακόμα και δίπλα στον Complex Shadow των ATH Kids να φτιάχνει beats. Πίσω από την κονσόλα ως ηχολήπτη και μουσικό παραγωγό ανερχόμενων ονομάτων της αθηναϊκής σκηνής. Σε κάποια ελληνική παραγωγή ως sound designer.
Και εδώ και ένα χρόνο περίπου, έχει το δικό του σόλο καλλιτεχνικό του project, το bhukhurah, με το οποίο φτιάχνει ονειρική neo psychedelic / indie / pop. Δεν αποτελεί έκπληξη, συνεπώς, που πολλοί αποκαλούν τρυφερά τον Χρήστο, τον “ελβετικό σουγιά” της εναλλακτικής αθηναϊκής σκηνής.
Φωτογραφία: Άγγελος Κράλλης
Πριν μία εβδομάδα, κυκλοφόρησε το τρίτο κατά σειρά single του ως bhukhurah, “Blue Platinum Beach”, μία ωδή στην αγαπημένη του παραλία, πάντα στο καλοκαιρινό indie mood με το οποίο μας συστήθηκε στα προηγούμενα singles του, “Paramera” και “Full of Grapes”. Το “Blue Platinum Beach” είναι εμπνευσμένο από τη θερινή ραστώνη και τη σκέψη ότι στην αμμουδιά αφήνουμε ένα κομμάτι από τον εαυτό μας, τα όνειρα που βλέπουμε ξαπλωμένοι πάνω της και που της κρατάνε συντροφιά μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, που θα την επισκεφτούμε ξανά και η κατάλληλη ευκαιρία για μία κουβέντα με τον Χρήστο.
Το καλοκαίρι και η σημασία του στη μουσική που φτιάχνει, το δίπολο τον “κακών” και “καλών” rappers, η πρόοδος (;) της ελληνικής κοινωνίας σε θέματα ταυτότητας φύλου. Για το τέλος, παίξαμε για λίγο “διλήμματα”, ένα παιχνίδι που μπορεί αυτή τη στιγμή να παίζει μία παρέα σε μία παραλία, ενώ στο background παίζει το νέο κομμάτι του Χρήστου.
Χρήστο πότε δημιουργήθηκε η ανάγκη να δημιουργήσεις ένα solo project;
Είναι σίγουρα 2 χρόνια τώρα, λίγο μετά την αρχή της πανδημίας αφού σταματήσαμε (προσωρινά) να παίζουμε με όλες τις μπάντες, δημιουργήθηκε αυτό το creative space όπου γεννήθηκε το bhukhurah.
Πόσο διαφορετική είναι η εμπειρία του να φτιάχνεις τον δικό σου προσωπικό ήχο, από το να συμβάλεις στον ήχο μιας μπάντας; Υπήρχε κάτι που σε φόβιζε όσο έβρισκες το ύφος του bhukhurah;
Είναι πολύ διαφορετικό να τρέχεις το προσωπικό σου πρότζεκτ, πρέπει να βρίσκεις διαρκώς ένα drive και να ωθείς τον εαυτό σου σε πράγματα, ενώ σε μια μπάντα ωθείτε ο ένας τον άλλο. Γι αυτό θεωρώ πολύ σημαντικό ακόμα και στα σόλο πρότζεκτ να κάνεις συνεργασίες και να εμπλέκεσαι δημιουργικά με άλλα άτομα. Κάτι που με φόβιζε στην αρχή ήταν τα λάιβ, ενώ έχω παίξει άπειρα shows με μπάντες, είναι αρκετά διαφορετικό να βγαίνεις μπροστά και να κρατάς όλο το show. Πλέον έχω αγαπήσει το interaction με τον κόσμο και θέλω κάθε show να ναι μεγαλύτερο και καλύτερο!
Φωτογραφία: Freddie Faulkenberry
Μέχρι σήμερα έχουμε 3 singles. Υπάρχει πλάνο για ολοκληρωμένο άλμπουμ από τη νέα σεζόν;
Θα ήθελα πολύ μέσα στη σεζόν να κυκλοφορήσω μια πιο ολοκληρωμένη δουλειά, θα επιστρέψω με νεότερα πάνω σε αυτό πολύ σύντομα.
Μπορείς να μας πεις λίγα πράγματα για το νέο σου single “Blue Platinum Beach”; Να το αποδομήσεις και να μας πεις ποια ήταν τα υλικά με τα οποία φτιάχτηκε;
Η βάση του τραγουδιού γράφτηκε σε μία ακουστική κιθάρα, στην παραλία όπου αναφέρεται το κομμάτι, με τα πόδια στην άμμο και τα κύματα στο background. Μιλάει για το πως η παραλία είναι μαγική και τρέφεται από τα όνειρα που βλέπεις όσο κοιμάσαι στην άμμο.
Πόση σχέση έχει η παραλία εκείνη, όχι μόνο με το “Blue Platinum Beach”, αλλά με τη μουσική σου γενικότερα;
Το καλοκαίρι είναι πιστεύω μεγάλο μέρος της προσωπικότητας μου και ενώ έχω και χειμερινά, ας πούμε κομμάτια, θεωρώ τη μουσική μου αρκετά καλοκαιρινή. Σίγουρα έχω γράψει κι άλλο τραγούδι σε αυτή την παραλία, αλλά εκτός από εμένα, έχει γράψει κι άλλη Αθηναϊκή μπάντα τραγούδια της εκεί.
Πόσο ανάγκη έχουν τα καλοκαίρια μας από soundtrack; Θεωρείς ότι το “Blue Platinum Beach” θα βρει μια θέση στις καλοκαιρινές playlists του κόσμου;
Πιστεύω τα καλοκαίρια των περισσότερων ανθρώπων έχουν ένα soundtrack και κάποια τραγούδια τα οποία συσχετίζουν άμεσα με αυτό. Το σίγουρο είναι ότι το “Blue Platinum Beach” έχει γραφτεί για να ακούγονται κύματα από πίσω, οπότε εάν έχετε playlist για την παραλία, προσθέστε το!
Ανάμεσα στις πολλές σου συνεργασίες είναι αυτή και με τον Complex Shadow των ATH Kids. Ποια είναι η σχέση σου με τη rap που αυτή τη στιγμή κυριεύει τον κόσμο;
Μου αρέσει πολύ να δουλεύω με διαφορετικά πράγματα από αυτά που φαινομενικά ακούω και παίζω, να πειραματίζομαι με διαφορετικούς καλλιτέχνες σαν παραγωγός. Έχω δουλέψει από trap beats, σε πιο pop ήχο και σίγουρα θα ήθελα να δουλέψω και με καλλιτέχνες πιο σκληρού ήχου (ναι, metal!).
Φωτογραφία: Freddie Faulkenberry
Ζούμε σε ένα διαρκές κλίμα πόλωσης και βρήκαμε ένα ακόμα ζήτημα για να χωριστούμε σε στρατόπεδα, αυτό που θεωρεί ότι “Οι trappers θα διαβάλλουν τα παιδιά μας” κι εκείνο που πιστεύει ότι ο ΛΕΞ είναι “το ιερό δισκοπότηρο” της εγχώριας hip – hop σκηνής. Τι έχεις να πεις για όλο αυτόν τον χαμό;
Χαμός! Νομίζω όλοι (θέλουν να) έχουν μια άποψη για όλα και να την κοινοποιήσουν. Οι συντηρητικοί πάντα αντιδρούσαν με trappers που διαβάλλουν τα παιδιά μας, τον σατανισμό των Slipknot κτλ. Προσωπικά δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα ούτε με τους μεν ούτε με τους δε, επειδή πολύ ματσίλα.
Εσύ, έχει τύχει να κρίνεις άτομα από τη μουσική που ακούν; Να πεις για παράδειγμα, “Τι έχω να πω με κάποιον που ακούει Πάνο Κιάμο;”.
Ναι, το έχω κάνει και το θεωρώ πολύ λάθος και ψευδοελιτιστικό. Μπορείς να κρίνεις κάποιον από τη συμπεριφορά του κλπ αλλά όχι από τι μουσική τον κάνει να κουνιέται!
Πρόσφατα δημοσιεύσαμε ένα άρθρο εδώ στο One of Us για το πόσο μας αρέσει το trend με τα αγόρια που στολίζουν τον λαιμό τους με πέρλες και σε αναφέραμε ως ένα παράδειγμα Αθηναίου που το έχει αγκαλιάσει. Θα ήθελες να μας πεις αν έχουν για σένα κάποιο συμβολισμό ή αν τις αντιμετωπίζεις ως απλό αξεσουάρ; Σου έχει τύχει όσο καιρό τις φοράς να σε ρωτήσει κάποιος για την ταυτότητα φύλου σου;
Ευχαριστώ πολύ για την αναφορά! Φορούσα λεπτά chains, αλλά είχαν αρχίσει να μου φαίνονται πολύ young trapper και πριν από κάποιους μήνες έπεσαν τα μάτια μου σε αυτές τις πέρλες που μου κάναν φοβερό κλικ και είπα, “Ωραία εδώ είμαστε. Δεν μου έχει τύχει να με ρωτήσει κάποιος για την ταυτότητα φύλου μου άλλα μου έχουν κάνει πολλά κομπλιμέντα για τις πέρλες!
Στο βίντεο κλιπ του “Παράμερα” βλέπουμε μια ανέμελη, καλοκαιρινή ιστορία αγάπης που δεν εγκλωβίζεται στις έννοιες της ταυτότητας φύλου. Ως ally, έχεις ελπίδα για την ελληνική κοινωνία; Έχουμε κάνει βήματα προς την αποδοχή και την ισότητα ή νομίζουμε πώς έχουμε κάνει εγκλωβισμένοι σε ένα “αθηναϊκό echo chamber”;
Δυστυχώς, δεν έχω δει σημάδια ελπίδας από την ελληνική κοινωνία, θεωρώ ότι έχει να γίνει ακόμη πολλή δουλειά. Σίγουρα θετικό που φέτος δόθηκε ένα μικρό βήμα μέσω major διαφημιστικών και κάποιας εκπομπής που είχε επεισόδιο με queer θεματική, απλά δυστυχώς η ζωή στο δρόμο (και στα σόσιαλ) είναι πολύ διαφορετική για οποιαδήποτε queer οντότητα και το μίσος που έχουν κάποιοι άνθρωποι για ό,τι διαφορετικό από αυτούς με ξεπερνάει.
Να κλείσουμε με μερικά γρήγορα διλήμματα;
Κιθάρες ή πλήκτρα;
Κιθάρες που ακούγονται σαν πλήκτρα! Χιχι.
Indie rock ή hip-hop;
Indie.
Αιγαίο ή Ιόνιο;
Αιγαίο 😬.
Άμμος ή βότσαλο;
Άμμος.
Με ομάδες ή solo;
Με ομάδες
Το άγχος και τον ενθουσιασμό του πρώτου ραντεβού ή την οικειότητα και την ηρεμία της συντροφικότητας;
Ηρεμία, ηρεμία, ηρεμία!
