Οι ρεπόρτερ και οι δημοσιογράφοι, εντός και εκτός της Ελλάδας, συχνά κάνουν ερωτήσεις στους συνεντευξιαζόμενούς τους, οι οποίες μάλλον θα έπρεπε να είναι απαγορευτικές. Κυρίως από άποψη διακριτικότητας, σεβασμού, ενσυναίσθησης. Έχουμε πει, για παράδειγμα, ότι καλό είναι να σταματήσουν ερωτήσεις τύπου “Πώς και δεν έχετε κάνει ακόμα παιδί;” ή ερωτήσεις σχετικά με κιλά. Προφανώς, αυτό δεν αφορά μόνο τις γυναίκες, αν και πολλές φορές μένουμε σε εκείνες, γιατί ακούνε συχνότερα τέτοιες ερωτήσεις. Ένας αντράς μπορεί να πληγωθεί ή/και να θιχτεί εξίσου από μία τέτοιου τύπου ερώτηση.
Το fat shaming, λοιπόν, για παράδειγμα, παραμένει fat shaming είτε το δέχεται η Έλενα Παπαρίζου, είτε ο Χρήστος Χολίδης. Και είτε οι ίδιοι αγανακτήσουν με αυτό, είτε το πάρουν στην πλάκα. Βέβαια, δεν είναι τυχαία η επιλογή του ονόματος του τραγουδιστή. Πριν μερικές μέρες, τον είδαμε να μιλάει στις κάμερες αρκετών εκπομπών. Στο απόσπασμα, που προβλήθηκε, ο Χρήστος Χολίδης μίλησε για το ότι δεν αντέχει άλλο να κάθεται και δεν θέλει να ακούει για διακοπές, αλλά και ότι δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα συζήταγαν για νυχτερινά κέντρα, που λειτουργούν μόνο με εμβολιασμένους.
Η συζήτηση κάποια στιγμή, μάλλον με αφορμή την καραντίνα, στράφηκε στα κιλά του. Μάλιστα, ένα σύντομο πέρασμα από δημοσιεύματα θα σου δείξει ότι όλοι επικεντρώθηκαν στη δήλωση του τραγουδιστή για το πόσα κιλά έφτασε μέσα στην καραντίνα. Εμάς, ωστόσο, μάς ενδιαφέρει περισσότερο το πώς κατέληξε να λέει τα κιλά του. Στο απόσπασμα ακούμε ξαφνικά μία από τους ρεπόρτερ να λέει: “Καραντίνα, κιλά, αφήσατε τον εαυτό σας”. Προσοχή. Δεν τον ρώτησε, για παράδειγμα, αν έφαγε παραπάνω στην καραντίνα. Του δήλωσε ουσιαστικά ότι βλέπει πως πήρε κιλά και άφησε τον εαυτό του. Δεν του άφησε καν περιθώριο να πει τη δική του άποψη για το σώμα του.
Να ξεκαθαρίσουμε, βέβαια, ότι ο Χρήστος Χολίδης δεν φάνηκε να παρεξηγείται. Αλλιώς, το έκρυψε καλά. Θα λέγαμε, μάλιστα, ότι το πήρε στην πλάκα, αφού απάντησε με χιούμορ και γελώντας: “Ναι, παιδιά ζυγιζόμουν στην πλάστιγγα πλέον, πήγαινα στη λαχαναγορά και ζυγιζόμουνα. Ήμουν 126-127 και τώρα είμαι στα 112. Πάλι καλά. Χάσαμε 15 κιλά, ευτυχώς. Με πληρώνουν για να τραγουδάω. Ευτυχώς, δεν με πληρώνουν, για τους κοιλιακούς μου”.
Γιατί φάνηκε να μην μάς ενοχλεί το fat shaming στον Χρήστο Χολίδη;
Το θέμα δεν θα έπρεπε να είναι αν στη συγκεκριμένη περίπτωση ο συνεντευξιαζόμενος παρεξηγήθηκε. Μπορεί αυτός να μην έχει θέμα, αλλά μπορεί ο επόμενος να ενοχληθεί/πληγωθεί/νευριάσει. Η ρεπόρτερ τώρα απλά το έπαιξε στην τύχη για το σε ποια περίπτωση θα πέσει.
Το άλλο θέμα, αν μάς ρωτάτε, είναι η σχεδόν μηδενική αντίδραση σε αυτό το απόσπασμα. Τι εννοούμε; Σκέψου μόνο τις αντιδράσεις του κόσμου και το πόσα κείμενα είχαν γραφτεί, όταν μετά τη φετινή Eurovision κάποιοι έκαναν fat shaming στην Έλενα Παπαρίζου. Τώρα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, η συγκεκριμένη ερώτηση-δήλωση δεν φάνηκε να ενοχλεί κανέναν. Και φτάνουμε, λοιπόν, να αναρωτηθούμε: Τι φταίει; Έτυχε απλά να μην το πάρει τόσος κόσμος είδηση; Ή μήπως το πρόβλημα είναι ότι έχουμε μάθει τόσο ότι “οι άντρες είναι σκληροί”, οπότε θεωρούμε ότι συμπεριφορές, όπως το fat shaming, εναντίον τους είναι αποδεκτές, γιατί πιστεύουμε ότι δεν θα πληγωθούν ή ότι έστω δεν θα το δείξουν ότι πληγώνονται;