Η πρώτη φορά που ήρθα σε σύγκρουση με την έννοια του στερεότυπου ήταν όταν ήμουν 8 χρονών. Τότε βρήκα το θάρρος να ξεστομίσω τη φράση, “Δε μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Είναι χαζό,” και αυτό που ακολούθησε ήταν αποδοκιμασίες και γιουχαρίσματα από τους συνομήλικους μου. Θα έλεγε κανείς ότι σχεδόν με εξόρισαν από την παρέα τους τα υπόλοιπα αγόρια της γειτονιάς.
Αλλά όντως το θεωρούσα βλακώδες. Μου άρεσαν άλλα πράγματα, όπως τα αεροβόλα, τα “Μήλα”, το “Τζαμί” και η μουσική. Και παρόλο που παίζαμε αυτά τα παιχνίδια όλοι μαζί, νομίζω δε μου συγχώρεσαν ποτέ την στάση μου απέναντι στο ποδόσφαιρο. Πώς γίνεται ένα τόσο αντρικό άθλημα να μην αρέσει σε ένα μικρό αγόρι; Πώς γίνεται να θέλω να γίνω αρχαιολόγος, όταν μεγαλώσω, και όχι ποδοσφαιριστής; Γίνεται, αλλά μόνο οι γονείς μου το στήριζαν αυτό. Οι συνομήλικοί μου ήταν απασχολημένοι με το να διαλέγουν με ποια ομάδα θα είναι φέτος, Ρεάλ Μαδρίτης ή Λίβερπουλ και να συλλέγουν Παιχταράδες.
Παρόλα αυτά συνέχισα την ζωή μου κάνοντας και άλλα πράγματα τα οποία πήγαιναν κόντρα στο κατεστημένο με παρόμοιο τρόπο. Όταν όλα τα αγόρια ήθελαν να μάθουν μπουζούκι, ντραμς ή ηλεκτρική κιθάρα, εγώ ήθελα να μάθω άρπα. Το κακό με αυτό ήταν ότι δεν υπήρχε καθηγητής άρπας, οπότε βολεύτηκα με την κιθάρα και λίγο αργότερα με το πιάνο. Ούτε αυτό άρεσε στους συνομηλίκους μου. Τον ίδιο πόλεμο δέχτηκα όταν φόρεσα για πρώτη φορά ένα ροζ πουλόβερ. Μα κάποια στιγμή κουράστηκα, απηύδησα και σταμάτησα να τους ακούω.
Την τελευταία μου επανάσταση την έκανα πριν λίγους μήνες, όταν αποφάσισα να βάψω τα νύχια μου. Ήταν κάτι που ήθελα να κάνω καιρό και επιτέλους βρήκα το θάρρος, χωρίς να το μετανιώσω καθόλου.
Από πολύ μικρά, μας χωρίζουν με βάση την δυαδικότητα του φύλου σε αγόρια – κορίτσια. Ο κάθε ένας έχει τα χρώματά του, το τι πρέπει να φοράει και με το τι πρέπει να ασχολείται. Όποιος ξεπεράσει αυτές τις πολύ λεπτές γραμμές, φλερτάρει με το να τον γελοιοποιήσουν και να δεχτεί οποιοδήποτε αρνητικό σχόλιο περί ευφυΐας, σεξουαλικού προσανατολισμού και αισθητικής. Ένας άντρας, σύμφωνα με αυτήν την λογική, δεν πρέπει ποτέ να χορέψει μπαλέτο ή μία γυναίκα να θελήσει να γίνει μηχανικός αυτοκινήτων. Και πάει λέγοντας.
Αποφάσισα να ρωτήσω μερικούς άντρες για το αν κάνουν κάποια στερεοτυπικά “γυναικεία” πράγματα, μιας και το να ταυτοποιήσεις μία πράξη σου με αυτή των γυναικών θεωρείται μακράν χειρότερο από ό,τι αν συνέβαινε το αντίθετο. Ακόμα.
Οι απαντήσεις που πήρα ήταν απελευθερωτικές, ενδιαφέρουσες και, θεωρώ, επιβεβαίωσαν σε μεγάλο βαθμό και την δική μου στάση απέναντι στο θέμα:
Η περιποίηση προσώπου για τους άντρες είναι σχεδόν ελάχιστα διαδεδομένη, οριακά taboo. Τα μόνα προϊόντα που διαφημίζονται είναι εκείνα για τον ερεθισμό του προσώπου μετά το ξύρισμα, συνήθως σε μαύρες συσκευασίες με ασημένια, μεγάλα logo γιατί είμαστε ΆΝΤΡΕΣ. ΣΚΛΗΡΟΙ ΑΝΤΡΕΣ.
Αυτό όμως δεν ισχύει και στην περίπτωση του Τάσου (18), ο οποίος είναι fan των κρεμών προσώπου και την φροντίδα του δέρματος. Τον ρώτησα λοιπόν για ποιον λόγο τις χρησιμοποιεί, καλλωπισμό ή περιποίηση και εκείνος απάντησε, “Και για τα δύο. Είναι πολύ ωραίες εκείνες για τον καλλωπισμό, που έχουν απίστευτη μυρωδιά. Μετά έχω κρέμες και πίλινγκ για τα σπυράκια και καθαρισμό προσώπου.” Ο οποιοσδήποτε μπορεί αν θέλει να περιποιείται την επιδερμίδα του προσώπου του, είτε γιατί καταπολεμάει την ακμή είτε γιατί απλά θέλει να είναι ενυδατωμένος και να μυρίζει ωραία. Γιατί κάτι τέτοιο θεωρείται “κοριτσίστικο”;!
Ας πάμε τώρα στην περίπτωση του Γιάννη (19). Τον ακολουθώ εδώ και κάποιο καιρό, απολαμβάνοντας τα διάφορα make-up styles με τα οποία στολίζει τον εαυτό του και δημοσιεύει. Δε φοβάται τα χρώματα, συνδυάζοντάς τα μεταξύ τους χωρίς δισταγμό, με την άποψη πως τίποτα δεν είναι υπερβολικό Όταν τον ρώτησα πώς ξεκίνησε να ασχολείται με τον κόσμο του beauty, μου είπε χαρακτηριστικά, “Είναι μια φάση χιονοστιβάδας. Είχα φίλους που έβλεπαν [RuPaul’s] Drag Race και ξεκίνησα να βλέπω και εγώ. Έπειτα, φίλες μου που έβαφαν τα μαλλιά τους και έβλεπαν βίντεο με νύχια στο YouTube με παρότρυναν να το δοκιμάσω. Και μου άρεσε! Στην συνέχεια μου πρότειναν να δοκιμάσω make up με την ιδέα του να κάνω drag. Όμως με κούρασε το τυπικό make-up για drag και κάνω αυτό που κάνω τώρα.” Τα δε credits για το ότι συνεχίζει μέχρι σήμερα να ασχολείται με αυτό τα δίνει στους φίλους του, που τον ενθάρρυναν σε κάθε του βήμα και πίστεψαν στο ταλέντο του.
Σειρά τώρα έχει ο Σωτήρης (23) και τα τακούνια του. “Επειδή δε με λες και πρώτο μπόι στο 1.69, με το που βάλω ένα 8ποντο πάω χαλαρά στο 1.80. Αρκετές δουλειές στο σπίτι γίνονται πολύ πιο εύκολα όταν είσαι 1.80” Πιστέψτε με δε θα διαφωνήσω με αυτό, όντας 1.88 (χωρίς τακούνια). Εννοείται πως έπρεπε να τον ρωτήσω με ποιο τακούνι περπατάει καλύτερα, διότι τόσα χρόνια το μόνο που ακούω είναι το ότι είναι τρομερά άβολα και οι περισσότερες φίλες μου βγάζουν αγκομαχητά ανακούφισης με το που φτάσουν σπίτι και τα βγάλουν από τα πόδια τους. “8-10 πόντους χοντρό τακούνι”, μου εκμυστηρεύτηκε.
Για το τέλος έμεινε ο Δημήτρης (24). “Μου αρέσουν πάρα πολύ τα fancy cocktails, ειδικά άμα είναι χρωματιστά, γλυκά και φρουτώδη. Ξέρεις τι καζούρα έχω φάει από τους κολλητούς μου όταν βγαίναμε στα μπαρ και όλοι παίρνουν μπύρες εκτός από εμένα; Θα σου πω ένα περιστατικό με το οποίο γέλασα πολύ. Είχαμε βγει με μία πολύ καλή μου φίλη σε γνωστή μπυραρία του κέντρου. Παρήγγειλα ένα Cosmopolitan και εκείνη ένα διπλό ουίσκι, σκέτο. Μάντεψε σε ποιον έδωσαν τι.”
Ότι γέλασα, γέλασα, γιατί είναι κάτι που μου έχει συμβεί και σε εμένα. Αφήστε μας να πιούμε ό,τι θέλουμε βρε παιδιά! Φυσικά τον ρώτησα ποιο είναι το πρώτο cocktail που θα πιει όταν ανοίξουν πάλι τα μαγαζιά, “Μου έχει λείψει ένα απλό, παραδοσιακό mojito. Έχω ανάγκη να σπάσω την ζάχαρη με τα δόντια μου, ενώ κοιτάω τον συνομιλητή μου όλο ενδιαφέρον ενώ μου λέει πώς πέρασε την ημέρα του.” 
*Τα ονόματα των συμμετεχόντων έχουν αλλάξει γιατί θέλησαν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους.