Φιλίππα ΔημητριάδηIllustrator, κομίστας, μουσικός. Ο Pan Pan, κατά κόσμον Παναγιώτης Πανταζής, αποφάσισε στην αρχή του πρώτου lockdown να ξεκινήσει ένα project, το “In My Room”. Μέσα από τις σελίδες του σε Facebook και Instagram έδινε καθημερινά από ένα σκίτσο με δύο καρέ. Το ένα απεικόνιζε τον άδειο δημόσιο χώρο, το άλλο ερωτικές στιγμές ζευγαριών, φέρνοντας σε αντιδιαστολή το “έξω” της καραντίνας, με το “μέσα” και καταφέρνοντας να γίνει “διαδικτυακή εμμονή” σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση που βρεθήκαμε ξαφνικά όλοι. Παρακολουθώντας το “In My Room”, έπιασα τον εαυτό μου να ανυπομονεί σχεδόν για το επόμενο σκίτσο του Pan Pan, για την επόμενη ιστορία. Θα αναγνωρίσω κάποιο σημείο της πόλης; Τι στάση έχει επιλέξει το ζευγάρι αυτή φορά; Θα είναι δύο κορίτσια; Θα είναι κορίτσι – αγόρι;
Η αγάπη πολλών για αυτό το πολύ αυθόρμητο project του Pan Pan, έφτασε να κάνει το κάνει βιβλιαράκι, το οποίο μάλιστα έγινε sold out πολύ γρήγορα. Οι μήνες πέρασαν και το lockdown επέστρεψε στις ζωές μας. Μαζί και το “In My Room”, με μία διαφορετική παλέτα, αλλά περισσότερες ερωτικές ιστορίες και λίγο πόλη ακόμη να μας κρατήσει συντροφιά για μία ακόμη φορά. Ο Pan Pan μοιράζεται με το One of Us τις σκέψεις του πίσω από το “In My Room” και τα συναισθήματα που του προκαλεί το δεύτερο lockdown.
“Ξεκίνησα το In My Room κάποια στιγμή κατά την διάρκεια της πρώτης καραντίνας. Είχα στο μυαλό μου αυτή την σκέψη: ότι η κατάσταση είναι τόσο δύσκολη και είμαστε τόσο αβοήθητοι και που το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον. Έτσι θεωρούσα πως ως καλλιτέχνης θα μπορούσα να προσφέρω κάποιου τύπου διασκέδαση στον κόσμο που μένει σπίτι του. Αρχικά έκανα ένα-ένα προσβάσιμα για ελεύθερο download παλιότερα comics μου (είναι ακόμη εδώ) και όντως κατέβηκαν μερικές χιλιάδες φορές. Παράλληλα, είχα βρεθεί σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, όπου πρακτικά ήμουν πρώτη φορά άνεργος στη ζωή μου, καθώς με την ανακοίνωση του πρώτου lockdown είδα σε 2 μέρες να ακυρώνεται ή να μπαίνει στον πάγο κάθε project που είχα. Ο μόνος τρόπος να μείνω υγιής ήταν να κάνω κάτι που θα με διασκεδάζει κι εμένα.
Έτσι ξεκίνησα να φτιάχνω σκίτσα με δυο παράλληλες θεματικές: το αστικό τοπίο και την ερωτική διέγερση. Μία εικόνα από το ένα, μία από το άλλο. Όλη η ιστορία είναι ότι όσο η ζωή όπως την ξέραμε στον δημόσιο χώρο φαίνεται να έχει μαραζώσει, ταυτόχρονα πίσω από τους τοίχους, στην ιδιωτική ζωή, συνεχίζει διατίθεται δωρεάν το απόλυτο high, η καύλα. Όλο αυτό κάνει κύκλο και ξαναφτάνει σε εμένα επειδή για εμένα καύλα είναι και να παίρνω ένα χαρτί και να ζωγραφίζω.
Ήξερα πως ήθελα να φτιάξω πολλά από αυτά τα σχέδια γι’ αυτό και έδωσα ένα όνομα στο πρώτο και του έβαλα τον αριθμό 1, αλλά η αλήθεια είναι πως σκεφτόμουν για μέρες πως θέλω να φτιάξω ένα αγόρι με τη μούρη χωμένη ανάμεσα στα πόδια ενός κοριτσιού και τίποτα παραπέρα. Έτσι έχει πάει ως τώρα, δεν ξέρω τι θα φτιάξω για το επεισόδιο της ημέρας μέχρι τη στιγμή που πιάνω το μολύβι. Στα πρώτα σκίτσα έκανα μόνο straight ζευγάρια γιατί ένιωθα πως δεν είναι η θέση μου να μιλάω για πράγματα που δεν ξέρω από πρώτο χέρι, αλλά είχα αρκετά μηνύματα από queer άτομα που με παρακίνησαν να ξεφύγω από αυτά τα όρια. Έτσι κι έκανα.
Εξάλλου ο ερωτισμός είναι προσωπικό συνάλλαγμα του καθενός και το σε τι τον μετατρέπει είναι προσωπικό ζήτημα. Ονόμασα την σειρά In My Room όχι επειδή όλα αυτά συμβαίνουν στο δικό μου δωμάτιο· το «my» προσδιορίζει όποιον το διαβάζει, όχι εμένα που το φτιάχνω. Επίσης μου αρέσει που υπάρχουν τόσα πολλά ωραία μουσικά κομμάτια με αυτό τον τίτλο (από Frank Ocean, Graham Coxon και άλλους, με αγαπημένο μου αυτό των Libido Bloom). Ίσως καμιά μέρα γράψω κι εγώ κάποιο με αυτό τον τίτλο.
Στο πρώτο lockdown έφτιαχνα κάθε βράδυ ένα σχέδιο, ό,τι και να γινόταν. Το δεύτερο μέρος το ξεκίνησα με το δεύτερο lockdown, προσπαθώντας να πω πως και πάλι θα είμαστε μαζί. Όμως τώρα δεν κάνω κάθε βράδυ, δεν μου βγαίνει φυσικά. Όταν έχω όρεξη κάνω. Νόμιζα πως το δεύτερο lockdown θα είναι πιο εύκολο, με την εμπειρία του πρώτου θα ήταν παιχνιδάκι. Είχα άδικο και το ίδιο παίρνω από κουβέντες που κάνω: ότι κι άλλοι μπήκαν με την ίδια λογική και τώρα παλεύουν με την ίδια ματαίωση. Είμαστε ακόμη πιο αβοήθητοι και ακόμη περισσοτερο αφημένοι στο έλεος της τύχης. Μάλλον έχει να κάνει με το ότι δεν χωνεύεται εύκολα τόσος θάνατος.
Ο καθένας χρειάζεται μηχανισμούς για να παραμένει λειτουργικός. Αυτό που εισπράττω από τον κόσμο που θα μου στείλει κάποιο μήνυμα για το In My Room είναι ότι τους δίνει κάποια χαρά. Για άλλους λόγους ο καθένας και για αυτό νιώθω ακόμη καλύτερα.
Ότι αρέσει φάνηκε και στο ότι τα 100 κομμάτια που τύπωσα για το πρώτο part εξαντλήθηκαν σε 2-3 μέρες. Ήθελα να είναι η πρώτη παρτίδα ένα μικρο βιβλιαράκι, να χωράει στην τσέπη σου. Και ήθελα να έχει κάτι ιδιαίτερο, γι’ αυτό το τύπωσα σε risograph δύο χρωμάτων και συνέραψα και έκοψα τα βιβλιαράκια εγώ, στο χέρι. Τα αρίθμησα και τα υπέγραψα και τα έστειλα να βρουν τους κατόχους τους. Αυτό ήταν για την πρώτη παρτίδα. Θα δούμε τι θα γίνει με την συνέχεια, έχω διάφορες σκέψεις.
Για την ώρα γράφω με τους φίλους μου, τα Echo Tides, τον τρίτο μας δίσκο, επειδή μόλις κυκλοφορήσαμε τον δεύτερο και έχουμε πάρει φόρα. Ο καθένας από το δωμάτιό του, ανταλλάζουμε μουσικές, στίχους, ήχους, ιδέες. Παράλληλα δουλεύω το Φαντασμαγορία Δύο. Και δεν σταματάω να ζωγραφίζω”.