Η ηθοποιός Ναταλία Τσαλίκη δεν δίνει πολύ συχνά συνεντεύξεις, αλλά όταν το κάνει, καταφέρνει να κρεμόμαστε από κάθε της λέξη. Αυτή τη φορά μίλησε στην εφημερίδα Lifo. Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στις αποκαλύψεις των τελευταίων μηνών για τον χώρο του θεάτρου και τις κακοποιητικές συμπεριφορές από μεγάλα ονόματά του. Οι δηλώσεις ήταν τόσο σωστά δομημένες και ταυτιστήκαμε τόσο μαζί τους, που αντί να τις περιγράψουμε, προτιμάμε να παραθέσουμε αυτούσιες τις αγαπημένες μας από αυτές.
Για την αίσθηση που είχε πριν τις αποκαλύψεις
“Χρόνια το λέω αυτό, χρόνια λέω ότι νιώθαμε μια αρρώστια, μια καθίζηση. Ήταν κάτι άλλο, πριν από την κακοποίηση, ήταν η έπαρση, ο ναρκισσισμός, η επίδειξη τεχνικής, η φιγούρα, να δείξουμε στο κοινό, η απουσία υποκριτικής κάθε ηθοποιού με μόνη τη σφραγίδα ενός σκηνοθέτη, μιας αυθεντίας, να υπάρχει στη σκηνή. Χρόνια ολόκληρα εκθειάζονται άνθρωποι και παραστάσεις που το κοινό την επόμενη μέρα όχι μόνο τις ξέχναγε αλλά αναρωτιόταν για την ίδια του τη νοημοσύνη. Είναι μια αρρώστια χρόνων”.
Για τους “μεγάλους” καλλιτέχνες
“Χαίρομαι που σπάει αυτό το σπυρί τώρα και βλέπουν όλοι ότι δεν είναι αυτό το θέατρο, δεν είναι αυτοί οι ηθοποιοί. Η σκηνή είναι χώρος άνθησης και φωτός. Δεν πιστεύω καθόλου στους καταραμένους καλλιτέχνες και δεν μπορώ άλλο αυτή την καραμέλα, όσο πιο περίεργος, λοξός, παράξενος, με προβλήματα, τόσο πιο μεγάλος καλλιτέχνης είσαι. Δεν είμαστε όλοι Ρεμπό, ούτε Τσάπλιν, αυτοί είναι εξαίρεση στον κανόνα. Επειδή είμαστε περίεργοι και διεστραμμένοι, είμαστε και μεγάλοι καλλιτέχνες; Κάτσε, ρε φίλε, έχουμε χάσει τ’ αυγά και τα πασχάλια. Είμαι έξαλλη με αυτή την κατάσταση”.
Για την χρονική στιγμή των αποκαλύψεων
“Δεν νομίζω αυτές οι αποκαλύψεις να γινόντουσαν αν βρισκόμασταν σε περίοδο δουλειάς, όχι, γιατί όλο αυτό μάς απομόνωσε και μας έκανε να στραφούμε προς τα μέσα λιγάκι. Και νομίζω ότι αν δεν έβγαινε η Σοφία Μπεκατώρου, με τη γενναιότητά της, δεν θα απλωνόταν ούτε στον χώρο μας αυτή η ενέργεια.
Υπάρχουν πολλά πράγματα που γίνονται και μπορεί να θεωρηθούν και συμπτώσεις. Εγώ δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Πιστεύω ότι τα πράγματα γίνονται τη στιγμή που πρέπει και εναρμονιζόμαστε όλοι γύρω από αυτά για κάποιο λόγο που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, με τα απτά μέσα που διαθέτουμε.
Γύρω από αυτή την πολύ γενναία γυναίκα συνταχθήκαμε και ξέσπασε αυτό το μεγάλο τσουνάμι, όταν βγήκε η Ζέτα Δούκα και μίλησε. Όλοι καταλάβαμε πόσο μεγάλη ανάγκη υπήρχε να εκφορτίσουμε αυτό το βάρος και να απελευθερωθούμε, να αναπνεύσουμε. Για μένα, όσο βαρύ και επώδυνο είναι για τα ίδια τα θύματα αλλά και για εμάς, που τα ακούγαμε και τα μοιραζόμασταν, τόσο φωτεινό μπορεί να γίνει στο τέλος και αιτία μιας κάθαρσης”.
Πώς βοήθησε η πανδημία
“Όταν βλέπαμε αυτά που γίνονταν στη Γουχάν και νομίζαμε ότι ήταν ταινία επιστημονικής φαντασίας και έναν μήνα μετά ήταν στην πόρτα μας, πάθαμε σοκ ομαδικό και καταλάβαμε αμέσως ότι είμαστε όλοι ένα με τη ζωή και τη φύση.
Αυτό για μένα ήταν το μεγαλύτερο μάθημα, το δίδαγμα που έπρεπε να πάρει όλη η ανθρωπότητα. Νιώσαμε αμέσως ότι είμαστε στην ίδια κατάσταση, είχαμε τον ίδιο φόβο μην αρρωστήσουμε, μη και δεν προσέξουμε και έχει επίπτωση η πράξη μας στον άλλον. Άρα, ήρθαν τα πράματα έτσι ώστε μας έδωσαν να καταλάβουμε την ολότητα, την ενότητα. Είναι πολύ βαθύ αυτό το μάθημα για μένα, αλλά πρέπει να έχεις λίγο τις κεραίες σου ανοιχτές και μια ανησυχία συνεχή και σχεδόν νεανική που να σε διακατέχει ως άνθρωπο για να το συνειδητοποιήσεις”.
Υπάρχει φύλο στην κακοποίηση;
“Η κακοποίηση είναι μοιρασμένη εξίσου και δεν έχει να κάνει με το φύλο αλλά με άτομα αδύναμα και άτομα πολύ ναρκισσιστικά, αλαζονικά, που διευκολύνονται από την κατάσταση και συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο. Επαναστατώ με την αδικία, ειδικά όταν πρόκειται για άτομα ανήλικα, μικρής ηλικίας. Το θεωρώ το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορεί να διαπράξει κάποιος”.
Για όσους έχουν βιώσει κακοποίηση
“Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει βιώσει κάποιου είδους κακοποίηση είτε από τους γονείς, είτε από το περιβάλλον, είτε από τον εργασιακό χώρο. Λίγη ενσυναίσθηση να έχεις καταλαβαίνεις πόσο μεγάλο φορτίο είναι να κουβαλάς μέσα σου ένα τέτοιο τραύμα και πόσο μεγάλη εκτόνωση και απελευθέρωση είναι να το μοιράζεσαι δημοσίως. Οπότε, δεν μπορείς να μη νιώσεις τη γενναιότητα αυτών των ανθρώπων, να μην τους συμπαρασταθείς και να μην τους στηρίξεις δημοσίως. Το θεωρώ το μικρότερο καθήκον. Ήρθε η ώρα που μας ξεπέρασαν τα πράγματα, βγήκαν σε κοινή θέα, οπότε δεν μπορούμε να τα αγνοήσουμε”.