Ένα από τα πιο κοινά ερωτήματα που ακούστηκαν τότε και ακούγονται δυστυχώς ακόμα από το ξεκίνημα του ελληνικού #MeToo, είναι το “γιατί δεν μίλησε τότε;” ή το “γιατί το θυμήθηκε τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια;”.
Η Σοφία Μπεκατώρου λοιπόν, η γενναία αυτή γυναίκα που πήρε το θάρρος να ανοίξει πρώτη το σακί με τα φίδια, βρέθηκε καλεσμένη της Νάνσυς Ζαμπέτογλου και του Θανάση Αναγνωστόπουλου, “Στούντιο 4” και με καθαρό και γενναίο λόγο, εξήγησε για άλλη μια φορά τον τρόπο με τον οποίο εκείνη, αλλά και πολλά άλλα θύματα, επιλέγουν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό και τα τραύματά τους βαθιά θαμμένα.
Στην πρώτη δίκη του προπονητή ιστιοπλοΐας, που είχε κριθεί προσωρινά κρατούμενος για τον βιασμό ανήλικης μαθήτριας του, η Σοφία Μπεκατώρου είναι μάρτυρας, οπότε και κλήθηκε στην εκπομπή για να πει ξανά τα προφανή και να μας το κάνει για άλλη μια φορά λιανά, το ότι ο χρόνος του βιασμού και ο χρόνος της πιθανής καταγγελίας του (και λέμε πιθανής γιατί δεν καταφέρνουν δυστυχώς όλα τα θύματα να μιλήσουν) δεν είναι καθόλου εύκολο να συμπίπτουν. Τα περισσότερα θύματα απωθούν το γεγονός κάπου βαθιά μέσα τους για να μπορέσουν να συνεχίσουν όπως όπως την ζωή τους, να ολοκληρώσουν τις προσπάθειές τους στον επαγγελματικό ή οποιονδήποτε προσωπικό τους στίβο ή ακόμα και για να προστατέψουν τους συνεργάτες, και τους οικείους τους.
Το κόστος της αποκάλυψης είναι πολύ βαρύ στις περισσότερες των περιπτώσεων, οπότε τα θύματα είναι πολύ πιθανό να κάνουν ακριβώς ότι έκανε κι εκέινη.
“Μετά από την πρώτη εβδομάδα που πέρασε, δεν το ξανασκέφτηκα ποτέ για τα επόμενα 18 χρόνια. Αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να επιβιώσω”, είπε. “Δεν το ξεχνάς, αλλά κάνεις σαν να μην υπάρχει. Δεν πάει ποτέ η σκέψη σου εκεί γύρω.
Θυμάμαι ακριβώς τι ρούχα φόραγα. Τώρα που ανέσυρα όλο το γεγονός, θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες. Το είχα πει στον σύντροφό μου που είχαμε σχέση εκείνη την εποχή.
Εκείνη τη στιγμή εγώ ήμουν μέλος μιας ομάδας. Μόλις είχαμε προκριθεί για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Το γεγονός ότι εγώ μπορεί να στερούσα από την ομάδα μου να συμμετάσχει, για κάτι που δεν μπορούσα να αποδείξω, στα μάτια μου ήταν τεράστιο το πλήγμα. Δεν μπορούσα να το κάνω αυτό”.
Να γιατί δεν μίλησε τότε, να γιατί το θυμήθηκε ύστερα από τόσα χρόνια, να γιατί επέλεξε να ζει με αυτό το τραύμα και να κάνει σαν να μην έγινε ποτέ. Έθιξε μάλιστα και ένα γενικότερο ζήτημα, αυτό της προβληματικής νοοτροπίας που επικρατεί στην συγκεκριμένη ομοσπονδία, κάτι για το οποίο έχουν μιλήσει και άλλοι αθλητές, χωρίς δυστυχώς να έχουν γίνει σοβαρά βήματα εξυγίανσης ακόμα.
“Και μόνο που ακούω ομοσπονδία, μπορεί να βγάλω σπυριά. Χρόνια υπάρχει ένα κλίμα εκφοβισμού, δεν έχουμε λειτουργήσει ποτέ ως συνεργάτες. Υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές, αλλά είναι τόσες λίγες σε σχέση με τις κακές… Πέρασα ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα σε ένα περιβάλλον κακοποιητικό”.
Ας κάνουμε τον κόπο να ακούσουμε τα θύματα.