Γράφει η Αθηναΐς Νέγκα
Ο Δημήτρης Καταλειφος έκανε μια δήλωση που θέλω να σας θυμίσω: «η γενιά μας, παρέλαβε μια ολόκληρη μυθολογία για τις σκληρές πρόβες, τις ακραίες απαιτήσεις, για ομηρικούς καυγάδες…», έγραψε και νομίζω περιγράφει αυτό που συμβαίνει σε πολλές δουλειές.
Στη δημοσιογραφία σας υπογράφω πως με τα ίδια και χειρότερα φούμαρα πορευόμαστε και έχω πήξει και εγώ και πολλοί συνάδελφοι άντρες και γυναίκες από επηρμένους, κακοποιητικούς κομπλεξικούς και κομπλεξικές που αντί να δουλεύουν βγάζουν το άχτι τους στους συναδέλφους, στο όνομα αυτής της γελοίας παράδοσης: «η καλή δουλειά είναι βασανιστήριο». Τι μπούρδες!
Είναι και ένα είδος σνομπισμού που υπάρχει στο δικό μου επάγγελμα .Υποβόσκει μια αρρωστημένη διάκριση πως η εργασιακή ευτυχία και άνεση προορίζεται αποκλειστικά για την ελίτ και πως όλοι οι υπόλοιποι, αν περνούν καλά, με ανθρώπινα ωράρια σε γραφεία που έχουν παράθυρα θα σταματήσουν να δουλεύουν ή δεν θα τους αξίζει να πληρώνονται.
Όλοι οι εργασιακοί βασανιστές είναι επηρμένοι, υπογραμμίστε τη λέξη «επηρμένοι» και βάλτε και δίπλα, όποιο επίθετο σας έρχεται ανάλογα με τη δική σας εμπειρία: ψώνια, διαταραγμένοι, ανόητοι, νταήδες, δοξομανείς, ανερμάτιστοι, κακοαναθρεμμένοι.
Όλοι ξέρουμε τέτοιους βασανιστές της εργασίας. Σε συνθήκες δημοκρατίας όπου δεν μπορούν να έχουν καριέρα ΕΑΤ-ΕΣΑ, κρύβονται στο εργασιακό περιβάλλον με εξάρσεις σαδιστικής συμπεριφοράς όπου τους παίρνει ή και όπου τύχει. Προτιμούν τα εύκολα θύματα όμως θα ήταν άδικο να πούμε πως τον προβληματικό μπορείς να τον αποφύγεις ή να τον αντιμετωπίσεις με θάρρος, επειδή εσένα σε σέβονται όπως είπε η Χρυσούλα Διαβάτη.
Ο φωνακλάς αυθεντία -αυτός ο μύθος !
Πριν ξεχάσουμε τη φασαρία που γίνεται τώρα και δεν θα κρατήσει πολύ, ας θυμηθούμε πως ζούμε σε μια χώρα όπου εξακολουθούμε το 2021, να πιστεύουμε πως ο φωνακλάς ενδέχεται να έχει «χρυσή καρδιά» και καλή πρόθεση ή να είναι κορυφαίος επαγγελματίας που μιλάει άσχημα λόγω τεράστιας ιδιοφυΐας που διακηρύσσει μόνος του(;) γιατί πολύ απλά ζούμε σε κοινωνία που μόλις άρχισε να αντιλαμβάνεται τέτοιες ευαισθησίες. Είκοσι και βάλε χρόνια, εργάζομαι και έχω δει αφεντικά και πολύ συχνότερα προϊστάμενους, να φέρονται άσχημα, να δηλητηριάζουν ψυχές να καταστρέφουν το κλίμα και στις περισσότερες περιπτώσεις να αποδεικνύεται πως έχουν μπόλικα και σοβαρά προβλήματα που τους κάνουν εντελώς ακατάλληλους για θέσεις ισχύος: εξαρτήσεις, αγιάτρευτα τραύματα, κρίσεις μεγαλείου που εναλλάσσονται με πανικό που τους πνίγει γιατί τρέμουν πως κάποιος μια μέρα θα πάρει χαμπάρι την ανεπάρκεια τους. Το περίεργο είναι πως μέχρι σήμερα εισπράττουν θαυμασμό για τις παροξυσμικές τους κρίσεις, διότι λέγαμε και πιστεύαμε γενιές Ελλήνων πως: «ένας ηγέτης βαράει το χέρι στο τραπέζι, κατεβάζει χριστοπαναγίες».
Δώσε εξουσία και θα καταλάβεις τι χαρακτήρα κουβαλάει ο καθένας. Θυμάμαι έναν θυρωρό που μου έκανε τη ζωή μαύρη έτσι και ξεχνούσα μια φορά το εξάμηνο την κάρτα με την οποία έμπαινα στο κτήριο όπου εργαζόμουν. Με ηδονή μου έκανε το δικαστή. Μου έλεγε για «κυρώσεις», πως την επόμενη φορά θα το «αναφέρει» και τον χρησιμοποιώ ως κωμικό παράδειγμα γιατί δεν έχει πάντα σημασία το είδος της εξουσίας ή ο βαθμός της. Ο θυρωρός δεν μπορούσε να με βλάψει, το ήξερε κι όμως, ήθελε να μου καψώνι! Φανταστείτε να ήταν σκηνοθέτης και εγώ ηθοποιός και να έπρεπε να παίξω Σαίξπηρ υπό την καθοδήγηση του.
Δεν λέω πως δεν μπορούμε να είμαστε απαιτητικοί και αυστηροί στη δουλειά μας όμως υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να λέγονται ή να συμβαίνουν γιατί όσο συμβαίνουν είναι αδύνατον να σημειωθεί πρόοδος.
Τα ΜΜΕ
Έρχονται τόσες σκηνές στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες. Παλαβοί νάρκισσοι διευθυντές να φωνάζουν σε τρεμάμενους δόκιμους δημοσιογράφους, προϊστάμενους να απειλούν συναδέλφους, παρουσιάστριες και παρουσιαστές πάσης φύσεως να παθαίνουν αμόκ γιατί «κάτι» δεν έγινε όπως ακριβώς το ήθελαν και μετά να τα ρίχνουν σε κάποιον με μικρότερο status από το δικό τους – σε άλλες γεωγραφίες τέτοιες ακρότητες καταγγέλλονται εδώ και δεκαετίες. Θα επιμείνω πως δεν είμαστε ένας ιδιαίτερα ευγενικός λαός, πάρα το φιλότιμο και την αθάνατη ελληνική ψυχή μας, δεν έχουμε αναπτύξει ανώδυνους τρόπους επικοινωνίας και οι Κιμούληδες περνάνε σαν εργασιομανείς, εξαιρετικά ιδιόρρυθμοι λόγω υπερβολικού ταλέντου.
Τι σαχλαμάρες έχω ακούσει για το πως οι συζητήσεις γεμάτες λεκτική βία αποτελούν ένα είδος ιερής ζύμωσης στην παραγωγή ανώτερου δημοσιογραφικού έργου! Με αυτή τη λογική στο CNN θα έπρεπε να πλακώνονται στις φάπες, με κεφαλοκλείδωμα να τελειώνουν τις συσκέψεις τους στο BBC …Τέτοια περιστατικά έχω δει σε «ελληνικές αίθουσες σύνταξης ειδήσεων» στα μακρινά 90s να συμβαίνουν στα αλήθεια. Υπήρξε, θυμάμαι συνάδελφος που έσπασε την κλείδα ρεπόρτερ κι όμως δεν απολύθηκε κανείς, νομίζω πως και οι μεταξύ τους σχέσεις εξομαλύνθηκαν-έτσι δουλεύαμε, έτσι αντέχαμε: με μπούρδες λεβέντικες περί «μάχιμης δημοσιογραφίας».
Θα προτιμούσα χίλιες φορές να μη με κεράσει ποτέ καφέ ένας συνάδελφος. Να μη μου πει τα προβλήματα του και να μη γίνουμε ποτέ κολλητοί από το να γίνω μάρτυρας σε σόου θυμού, εξευτελισμού και εκφοβισμού, διότι και να μην είσαι εσύ το θύμα , είσαι παθητικός δέκτης της ακραίας ανθρώπινης τριβής, χαλάει η μέρα σου και σφίγγει το στομάχι σου, ακόμη και αν οι διπλανοί σου τσακωθούν και μετά μιλάνε στο γραφείο σαν να μην έγινε τίποτα, εκτός αν είσαι και εσύ όμοιος τους και λες : «στην δουλειά θα βριστούμε δε γίνεται αλλιώς!».
Έχω βαρεθεί να βλέπω υστερικούς «παλιούς» να μαυρίζουν την ψυχή νέων δημοσιογράφων. Καυγάδες και εντάσεις να ξεφυτρώνουν από το πουθενά με την δικαιολογία πως «έτσι δουλεύουμε». Δεν υπάρχει πιο διαδεδομένο ψέμα για να καλύψει την ανικανότητα του να εργαστεί με σοβαρότητα ο κακοποιητικός προβληματικός τύπος που δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε τίποτα και είναι παράλληλα ο μεγαλύτερος γλείφτης αφεντικού γιατί «όποιος αγαπά την εξουσία θα κάνει οτιδήποτε προκειμένου να μην την χάσει».
Θα γίνει καρφί, θα μαχαιρώσει πισώπλατα οποίον απειλεί τις υπερεξουσίες του, θα μειώσει τα budget στο όνομα της αποδοτικής εκμετάλλευσης και στο τέλος θα είναι ο τελευταίος που θα φταίει για την καταστροφή!
Έχω δει, χωρίς υπερβολή, ολόκληρους ομίλους να βυθίζονται πριν και μέσα στην οικονομική κρίση, γιατί οι κεφαλές τους, ήταν κωλόπαιδα ολκής.
Σε εποχές τηλεργασίας και αναστολής εργασίας ο εργασιακός εκβιασμός και εκφοβισμός κάνουν πάρτι και θα χαρώ, το ομολογώ αν τα κακότροπα golden boys των ελληνικών ΜΜΕ αρχίζουν να τα ξεμπροστιάζουν, όμως δεν θα εκπλαγώ κι αν δεν μιλήσει κανείς. ΜΜΕ είναι αυτά, ποιος θα αποκαλύψει ποιον;
Γλυκούς ανθρώπους με εξουσία έχω γνωρίσει, πρέπει να το πω, και με μερικούς συνεργάζομαι ακόμα γιατί υπάρχουν: είναι διευθυντές, εκδότες, αρχισυντάκτες, συνάδελφοι. Είναι όμως ελάχιστοι. Συνήθως έχουν παιδεία και δεν τρέμουν μην αποκαλυφθούν οι αδυναμίες τους. Θα μου πείτε «τους προϊστάμενους ειδικά όταν υπάρχει ανεργία δεν τους διαλέγουμε» και θα συμφωνήσω, ήρθε όμως η στιγμή να αρχίσουμε να μιλάμε τουλάχιστον μεταξύ μας, και ας είναι αυτή η πρώτη μας αντίδραση.