Βαθιά ανάσα. Δεν μου είναι καθόλου εύκολο να μιλήσω για τη σχέση μου με την εικόνα μου η οποία μπήκε σε μία περίεργη φάση τα τελευταία 4 χρόνια. Ωστόσο το ζήτημα είναι κάτι που επανέρχεται στις συζητήσεις με όλες μου τις φίλες, αυτό της εικόνας μας δηλαδή και φυσικά τελευταία απασχολεί αδιάλειπτα τον δημόσιο διάλογο. Έτσι, με αφορμή μια δήλωση του Demi Lovato, που μίλησε πραγματικά στην καρδιά μου αποφάσισα να γράψω για πρώτη φορά, για το πώς 7 κιλά που πήρα και έχασα, εξακολουθούν να με καταδιώκουν μέσα από σχόλια που ίσως στο σύνολό τους να έχουν καλή πρόθεση, άλλα εμένα, για λόγους που θα σας εξηγήσω παρακάτω, με πληγώνουν βαθιά.
Μέσω ενός Instagram story, το Demi Lovato έθιξε το εξής: Πόσο προσβλητικό είναι το να πεις σε κάποιον “Ουάου, πώς αδυνάτισες έτσι;!” αν δεν ξέρεις τη σχέση του με το φαγητό – ή/ και την εικόνα του, θα συμπληρώσω εγώ. Στο σχόλιό της πρόσθεσε ότι ναι, ένα τέτοιο σχόλιο μπορεί να είναι υπέροχο, ωστόσο είναι ικανό να σε παρασύρει σε ένα σπιράλ αρνητικών σκέψεων. “[…] Αλλά μπορεί επίσης μερικές φορές να είναι σκατά, γιατί τότε αρχίζω να σκέφτομαι “Καλά τι στο διάολο νόμιζαν για το σώμα μου πριν; Το ηθικό δίδαγμα; Είμαι κάτι περισσότερο από το κέλυφος της ψυχής μου που είναι το σώμα μου και κάθε μέρα αγωνίζομαι για να μου το υπενθυμίζω αυτό, οπότε σας ζητώ να μη μου υπογραμμίζετα ότι αυτό είναι που βλέπουν όλοι οι άνθρωποι μερικές φορές σε μένα“, καταλήγει.
“Πω μαλάκα πως αδυνάτισες έτσι;! Μιλάμε θα χασες και 500 κιλά!”, αυτή ήταν η ατάκα φίλου μου όταν ένα βράδυ που έπαιζα μουσική στην ταράτσα του Bios πέρασε να μου πει ένα γεια. Είχαμε να ιδωθούμε κάποιους μήνες. Δεν είμαι σίγουρη, ακόμη κι αν ήμουν κάποια που προσπαθεί να χάσει κιλά και οι φίλοι της το γνωρίζουν, αν θα έπαιρνα ως επιβράβευση την φράση “θα χασες και 500 κιλά”. Τα συναισθήματα που μου προκάλεσε ήταν αφενός θυμός για την απρέπεια και στη συνέχεια μια απελπισία που δυσκολεύομαι να σας περιγράψω, αλλά ίσως να συνοψίζεται καλύτερα στην ενδόμυχη ερώτηση: “Μα, καλά, πώς ήμουν πριν δηλαδή;”, που είμαι βέβαιη ότι βρίσκετε πολύ οικεία, γιατί μάλλον την έχετε κάνει κι εσείς. “Αδυνάτησες; Καλά εσύ έχεις γίνει άλλος άνθρωπος!”, άλλος φίλος, διαφορετικό μπαρ στο οποίο παίζω μουσική, ίδια συναισθήματα. Θυμάμαι ακόμη πόσο απογοητεύτηκα από τη φράση του φίλου μου, καθώς είχα χαρεί πολύ που είχε έρθει να με ακούσει εκείνο το βράδυ, είχα να τον δω καιρό, μου είχε λείψει.
Στο άκουσμα του “έγινες άλλος άνθρωπος” όμως γέμισα με θλίψη. Θα μπορούσα να φέρω κι άλλα παραδείγματα, πιο πρόσφατα ακόμη, καθώς τώρα ειδικά που συναντώ μετά από μήνες φίλες που είχα να δω από πριν την επιβολή του lockdown, ακούω ξανά και ξανά το ίδιο σχόλιο, μάλλον επειδή απλά δεν πήρα κιλά στην καραντίνα, καθώς η ζυγαριά μου δείχνει σταθερά τον ίδιο αριθμό εδώ και καιρό. Κάθε φορά, όσο κι αν γνωρίζω ότι η πρόθεση είναι καλή, εξοργίζομαι το ίδιο και επιστρέφω στην ίδια τοξική για την ψυχική μου υγεία σκέψη, “Άρα δηλαδή πριν, ήμουν χοντρή;”.
Πριν 4 χρόνια εξαιτίας ενός προβλήματος υγείας, πήρα κάποια κιλά, γύρω στα 7 (μερικές φορές οι αριθμοί βοηθάνε – αφότου διαταράχτηκε η σχέση μου με την εικόνα μου και μέχρι να ζυγιστώ νόμιζα ότι ήταν πολλά περισσότερα, συνεπώς όταν γνωρίζεις, ξέρεις με τι έχεις να κάνεις). Δεν το είχα συνειδητοποιήσει ακριβώς. Ένιωθα το ίδιο. Το ίδιο σέξι, το ίδιο όμορφη, το ίδιο ποθητή. Επίσης δεν ζυγιζόμουν.
Ένας χωρισμός (είχα μάθει ότι ο τότε σύντροφος μου με είχε απατήσει – καλησπέρα αυτοπεποίθηση, όλα καλά;) και διάφορα κακεντρεχή σχόλια σχετικά με την εμφάνισή μου που άκουσα από συναδέλφους στη δουλειά, με έκαναν να σχηματίσω τη χειρότερη εικόνα για το σώμα μου. Πολύ συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων προσβλητικών σχολίων, μία συνάδελφός μου (και μάλιστα σε ανώτερη θέση) μία μέρα που φορούσα μία τζιν overall φόρμα με επαίνεσε για το ρούχο και φυσικά είπε: “Αδυνάτισες;”. Σε μία εντελώς άχαρη άμυνα για να κρύψω την αμηχανία μου απάντησα πως όχι και μάλλον το ρούχο με κολακεύει για να ακούσω: “Α, γιατί σήμερα είσαι ωραίο γκομενάκι, ενώ άλλες μέρες * και σχημάτισε με τα χέρια της γύρω από τη μέση της δύο ημικύκλια, φουσκώνοντας παράλληλα τα μάγουλα *” – υπαινίσσοντας ή μάλλον λέγοντας ξεκάθαρα, απλά με κινήσεις και όχι λέξεις, ότι “άλλες μέρες” είμαι χοντρή. Αυτό το σχόλιο υπήρξε για μένα η κορυφή του παγόβουνου. Κράσαρα. Και δεν ξαναείδα ποτέ ξανά το σώμα μου με τον ίδιο τρόπο.
Αν και εξακολουθώ να πιστεύω ότι χειρότερο σε αυτή τη φωτογραφία, είναι αυτό το ανεκδιήγητο ξανθό στα μαλλιά μου, εδώ με βλέπετε με τα συν 7 (και ίσως κάτι παραπάνω) κιλά, το 2017, στο Βελιγράδι
Αφού ξεπέρασα το πρόβλημα υγείας μου, το σώμα μου άρχισε να επανέρχεται. Έπειτα ερωτεύτηκα ξανά, περνούσα υπέροχα χωρίς να πονάω και να λαμβάνω φαρμακευτική αγωγή καθημερινά και κάπως έτσι αυτά τα 7 κιλά έφυγαν. Τα τελευταία πρέπει να τα άφησα το καλοκαίρι του ’19 στο μονοπάτι που πάει από τον Σταύρο στον Κέδρο, στη Δονούσα κι αυτό πίνοντας μπύρες και τρώγοντας στην Κόρη του Μιχάλη. Το πώς νιώθω όμως για το σώμα μου και την εικόνα μου έγινε μια καθημερινή δουλειά, καθώς τα κιλά έφυγαν, όπως κάνουν πάντα, όμως το αποτύπωμα που άφησαν τα σχόλια που άκουσα στην ψυχή μου για αυτά όχι.
Όλες οι παραπάνω περιπέτειες που αντιμετώπισα πριν 4 χρόνια, το χρόνιο πρόβλημα υγείας που επιτέλους θα ξεπερνούσα κάνοντας όμως μια (ακόμη) εξαιρετικά επίπονη επέμβαση, ο χωρισμός, η απιστία και μια σημαντική απώλεια, με οδήγησαν στην ψυχοθεραπεία, το καλύτερο δώρο που έχω κάνει ποτέ στον εαυτό μου. Εκεί δουλεύω και το θέμα της εικόνας μου και εδώ και πάρα πολύ καιρό τα πάω εξαιρετικά καλά.
Φωτογραφίες από την περίοδο που άκουγα ακόμα αρνητικά σχόλια για το σώμα μου
Όταν η ζωή όπως την ξέραμε μπήκε σε παύση, πριν ένα χρόνο, έβαλα στη ζωή μου την άσκηση και λίγο περισσότερη πρωτεΐνη. Μέχρι τότε απλά περπατούσα μια ώρα τέσσερις φορές την εβδομάδα με όση περισσότερη συνέπεια μπορούσα, όμως πιο έντονη γυμναστική αρνούμουν πεισματικά να κάνω. Γιατί; Επειδή την είχα συνδέσει με τα κιλά.
Αν έκανα, θα σήμαινε ότι όλα τα σχόλια που άκουσα για το σώμα μου ίσχυαν. Δεν με παρότρυναν τα διάφορα άρθρα για το πως η καραντίνα είναι μια καλή ευκαιρία για γυμναστική στο σπίτι. Εκτός του ότι ήμουν πια σε ένα καλό σημείο σε σχέση με την αυτοεικόνα μου, ο σύντροφός μου μού μιλούσε από την αρχή της σχέσης μας για τα οφέλη της άσκησης στην υγειά μας, και τη σωματική, αλλά και την ψυχική. Ετσι λοιπόν, μια μέρα, είπα “fuck it” και ξεκίνησα. Από τη στιγμή που ο στόχος μου δεν ήταν να χάσω κιλά, ήταν για εμένα πιο εύκολο και εν τέλει έγινε ένας από τους αγαπημένους μου τρόπους εκτόνωσης. Επίσης, έσωσε, όσο αυτό είναι δυνατό, τη μέση μου κατά την τηλεργασία.
Φωτογραφίες με εμένα, σήμερα
Χαζεύω τους λίγους μυς που έχω αποκτήσει στον καθρέφτη και χαίρομαι. Υπάρχουν φυσικά και οι μέρες που νιώθω φλόμπα, είτε γιατί έτσι, όπως όλ@, είτε γιατί για παράδειγμα το προηγούμενο βράδυ έφαγα junk, είτε φυσικά επειδή κάποιος σχολίασε το γεγονός ότι έχει αλλάξει το σώμα μου, με αποτέλεσμα να με κάνει να σκέφτομαι πως ό,τι έχω κατακτήσει μπορεί να χαθεί σε μία στιγμή, καθώς “για να είχα γίνει έτσι”, μπορώ να ξαναγίνω. Eκεί αρχικά τείνω να ξεχνάω ότι το παραπάνω βάρος συνδέονταν με μία ασθένεια, αλλά θα ήθελα να μην νιώθω έτσι ακόμα κι αν το παραπάνω βάρος οφείλονταν σε μία φάση της ζωής μου που απλά ήθελα να φάω περισσότερο και ενδίδω σε μια πολύ κακή συνήθεια που απέκτησα την εποχή της έλλειψης αυτοπεποίθησης: Τσεκάρω την κοιλιά μου να δω αν είναι ακόμα φλατ, αν είναι όλα εντάξει, όπως τα άφησα ας πούμε το πρωί. Γνωρίζω πόσο βλαβερό είναι αυτό για την ψυχολογία μου όμως, και όπως προανέφερα το δουλεύω.
Και ενώ συμφωνώ τόσο μα τόσο πολύ με το Demi και πιστεύω ότι δεν είναι κανενός δουλειά να σχολιάζει το βάρος του ανθρώπου που έχει απέναντί του ακόμη και κολακευτικά (αν και όπως ίσως θα παρατηρήσατε, όλες οι φιλοφρονήσεις που σας ανέφερα είχαν ένα fat shaming twist), εκτός ίσως από το να επιβραβεύσει κάποιον που να γνωρίζει με βεβαιότητα ότι αυτό επιζητά αν προσπαθεί να χάσει ή να πάρει βάρος, γνωρίζω πολύ καλά ότι είναι δική μου δουλειά να αποδομήσω τα σχόλια, και όχι των άλλων να σταματήσουν να τα κάνουν. Πρέπει να χτίσω εγώ πρώτη τα πιο γερά θεμέλια για την αυτοεικόνα μου και την αυτοπεποίθηση μου, έτσι ώστε να μπορώ να αναγνωρίζω γρήγορα την πρόθεση του σχολίου, να συνυπολογίζω άμεσα το υπόβαθρο εκείνου που του κάνει, έτσι ώστε ο αντίκτυπος που θα έχει πάνω μου να είναι από ελάχιστος έως μηδαμινός. Μέχρι να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με το πως μοιάζει το σώμα του καθένα και επικεντρωθούμε επιτέλους σε όσα πραγματικά μετράνε.
Υ.Γ. Το μόνο που έχω να προτείνω, πολύ τρυφερά, είναι, την επόμενη φορά που θα σκεφτείτε να πείτε σε κάποιον ότι αδυνάτισε, μπορείτε να πείτε εναλλακτικά “Πόσο όμορφ@ είσαι!”, ή “Τι ομορφιές είν’ αυτές!” τέλος πάντων, όπως σας βγαίνει. Αφού αυτή είναι η πρόθεσή σας, μοιράστε ένα αυθεντικό κομπλιμέντο που πηγάζει από αγάπη, χωρίς δεύτερες αναγνώσεις.