Αρκετοί από εμάς είχαμε ήδη βγάλει τα μάτια μας στο να βλέπουμε σειρές, ήδη πριν τον καταραμένο Covid-19. Μέσα από αυτό το ατέλειωτο binge watching όμως είδαμε shows για όλα τα mood, με τα οποία γελάσαμε, κλάψαμε ή τρομάξαμε, αλλά ένα πράγμα μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση: Η έλλειψη queer γυναικείων ιστοριών. Αν και γενικότερα υπάρχει μία εκπροσώπηση σε αντίστοιχες ιστορίες με queer άνδρες πρωταγωνιστές (Young Royals, Elite, Special), δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τις wlw σειρές. Παρόλα αυτά, τον τελευταίο καιρό έχουν αρχίσει και γίνονται πάλι κάποιες αξιόλογες προσπάθειες, οι οποίες μπορούν να καθησυχάσουν τον πόθο μας για τέτοιου είδους storylines, που δεν είναι το Orange Is The New Black, το The L Word ή το Euphoria. Ιδού λοιπόν 8 τέτοιες σειρές που θεωρούμε πως είναι μία καλή αρχή σε αυτόν τομέα.
1. Ratched (2020)
Ο Ryan Murphy έχει κερδίσει τις καρδιές μας με επιτυχίες όπως το Glee (εντάξει, debatable) και το American Horror Story. Για ακόμη μία φορά το κατάφερε με την σειρά Ratched η οποία έχει ως κεντρική ιστορία το backstory της νοσοκόμας από την ταινία One Flew Over The Coocko’s Nest (1975). Ποια είναι αυτή η κοινωνιοπαθής γυναίκα; Πως έφτασε στο σημείο να δουλεύει σε εκείνο το ψυχιατρείο; Όλα αυτά απαντώνται σιγά σιγά, ενώ το σενάριο συνοδεύεται από την ανακάλυψη της σεξουαλικότητας της πρωταγωνίστριας. Και όπως τα περισσότερα δημιουργήματα του Murphy, έτσι και αυτό είναι θρίλερ. Ένα wlw θρίλερ το οποίο θα μπιντζάρεις δίχως αύριο.
2. Fear Street: 1994, 1978, 1666 (2021)
Το Netflix αποφάσισε να μας δώσει μία εξαιρετική ιστορία χωρισμένη σε τρία μέρη. Στην πόλη του Shadyside, κάθε τόσο, χωρίς προφανή αιτία, κάποιος τρελαίνεται και αρχίζει να σκοτώνει κόσμο. Αυτό συμβαίνει ήδη από το μακρινό 1666, όταν μία γυναίκα, η Sarah Fier, καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία του ότι ήταν μάγισσα. Το 1994, λοιπόν, συμβαίνει ξανά κάτι τέτοιο και η Deena (Kiana Madeira) μαζί με την παρέα της, τον Josh, την Kate και τον Simon, προσπαθούν να σταματήσουν την μάγισσα που έχει καταραστεί την πόλη τους. Μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό, έχουμε και το πάρα πολύ όμορφο και γλυκό love story της πρωταγωνίστριας με μία άλλη κοπέλα με το όνομα Samantha (Olivia Scott Welch). Είναι μία ακόμη σειρά θρίλερ/τρόμου, αλλά δε θα μπορείς να σταματήσεις να την βλέπεις.
3. Feel Good (2020-2021)
Η Mae Martin (χρησιμοποιεί και τις θηλυκές αλλά και τις ουδέτερες αντωνυμίες), αποφάσισε να γυρίσει μία περίπου αυτοβιογραφική σειρά. Bλέπουμε λοιπόν την καθημερινότητά της ως μία Καναδή μετανάστρια στην Βρετανία, σε μία ρομαντικοποιημένη μορφή της δικής της ιστορίας ενηλικίωσης. Την παρακολουθούμε να κόβει τα ναρκωτικά, να ερωτεύεται γυναίκες που μέχρι πριν λίγο καιρό έλεγαν ότι είναι straight, ενώ παράλληλα προσπαθεί να ανακαλύψει και την ταυτότητα του κοινωνικού της φύλου. Και όλα αυτά τυλιγμένα με τον μανδύα της κωμωδίας. Το ότι η αγαπημένη Lisa Kudrow παίζει την αχώνευτη μαμά της, κάνει αυτήν την σειρά ακόμη πιο δελεαστική για να την δεις.
4. Work In Progress (2019)
Η κωμικός Abby McEnany δεν είχε κάνει ιδιαίτερο πάταγο, μέχρι που κυκλοφόρησε το περίπου αυτοβιογραφικό της sitcom. Η ιστορία αυτής της μαύρης κωμωδίας ξεκινάει με εκείνη, ούσα σαραντάρα, να γίνεται μάρτυρας του θανάτου της ψυχοθεραπεύτριάς της στα μέσα της συνεδρίας τους. Αυτή ήταν μόνο η αρχή σε μία σειρά από γεγονότα που κανείς δε θα μπορούσε να προβλέψει. Αρχικά, ερωτεύεται έναν εικοσάρι trans άντρα (Theo Germaine), προσπαθεί να ελέγξει το OCD της χωρίς επαγγελματική βοήθεια και βλέπει την προηγούμενη σχέση της, που την πόνεσε υπερβολικά, με άλλα μάτια.
5. Gentleman Jack (2019)
Μα ποιος δε θα ήθελε λίγο period dramedy στην λίστα του; Εδώ παρακολουθούμε την ερωτική ιστορία της Anne Lister (Suranne Jones), την πρώτη μοντέρνα λεσβία της Αγγλίας, με την Ann Walker (Sophie Rundle). Και όπως οι περισσότερες ιστορίες αυτού του είδους, δεν έχει jump scares. Ναι, είναι οριακά ‘απλό’ σαν σενάριο, αλλά η δυναμική αντισυμβατική πρωταγωνίστρια και τα πανέμορφα κοστούμια του 19ου αιώνα, θα σε κάνουν να μην μπορείς να σταματήσεις να το βλέπεις. Επιπλέον, το αμήχανο “σπάσιμο του 4ου τοίχου”, είναι συχνό φαινόμενο, αλλά τόσο πετυχημένο που ίσως σου θυμίσει κάτι από Fleabg. Αναφέραμε ότι είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία;
6. Take My Wife (2016-2018)
Φανταστείτε ένα sitcom το οποίο παρουσιάζει ένα ομόφυλο ζευγάρι και θα έχετε το Take My Wife. Οι Cameron Esposito και Rhea Butcher είναι κωμικοί, συνεργάτιδες και πλέον πρώην σύζυγοι που αποφάσισαν να χτίσουν ένα show με βάσει τις εμπειρίες τους όσον αφορά την κοινή τους ζωή. Αποκαλύπτουν το πώς είναι να δουλεύεις με την σύντροφό σου, πως είναι η ζωή όταν είσαι queer κωμικός αλλά και το να παντρεύεσαι στην κορυφή της καριέρας σου. Κατά την διάρκεια της σειράς ακούγονται relatable αστεία για το πώς ζουν τα queer άτομα σε μία straight κοινωνία, τα οποία συνδέονται ομαλά με τρυφερές στιγμές που σπανίζουν σε LGBTQ+ sitcoms.
7. Τοmmy (2020)
Αν λατρεύεις τα αστυνομικά dramas τότε πέτυχες φλέβα χρυσού. Η Eddie Falco υποδύεται την Abigail Thommas, γνωστή στην σειρά ως Tommy, την πρώτη λεσβία αρχηγό της αστυνομίας που προβάλλεται στην τηλεόραση. Η Tommy είναι πάρα πολύ καλή στην δουλειά της, καθώς βλέπουμε την έφεσή της στο να λύνει υποθέσεις μέσα σε ένα διάστημα σαράντα λεπτών. Μέσα από την σειρά γινόμαστε “αυτόπτες μάρτυρες” περίεργων δυναμικών μεταξύ οικογενειακών μελών, αλλά και του πρώτου λεσβιακού φιλιού της Falco στην μικρή οθόνη. Ένα επιπλέον δέλεαρ για να δεις την σειρά, αποτελεί φυσικά το υποκριτικό της ταλέντο.
8. Trinkets (2019-2020)
Είναι πολύ δύσκολο στις μέρες μας να βρεις μία σειρά στο Netfllx που δεν πεθαίνει κανείς, δεν έχει κανένας υπερδυνάμεις και η λεσβία πρωταγωνίστρια ενσαρκώνεται από μία queer ηθοποιό… και δεν πρόκειται για μία ακόμη coming out ιστορία. Η Elodie (Brianna Hildebrand) λοιπόν, είναι gay και κλεπτομανής. Ενώ προσπαθεί να προσαρμοστεί στο καινούργιο σχολείο της, παρακολουθεί και συνεδρίες για του Ανώνυμους Κλεπτομανείς. Μέσα από εκεί δημιουργεί μία αξιολάτρευτη φιλία με άλλα δύο άτομα. Είναι από τις λίγες σειρές με τις οποίες μπορείς να ταυτιστείς και κάνεις τον εαυτό σου να νιώσει και πάλι λίγο dorky. Επίσης, το ότι η ομοφυλοφιλία αλλά και οι ταυτότητες φύλου δεν παρουσιάζονται ως κάτι το εξεζητημένο, είναι ένα μεγάλο “συν”.