Όποιος έχει γνωρίσει την Ντίνα Νικολάου και έχει μάλιστα την τύχη να φάει κάτι από τα χέρια της, έχει αποκομίσει πολύ συγκεκριμένα πράγματα από την εμπειρία αυτή. Κατ’ αρχή το υπέροχο φαγητό ή γλυκό της. Ύστερα το δυναμικό της χαμόγελο που σε διαβεβαιώνει ότι η γυναίκα το έχει ψάξει και με την τέχνη της αλλά και με την στάση της απέναντι στην ζωή. Μιλάμε για ένα άτομο δυναμικό, με ιστορικό σπουδαίων επιτευγμάτων, αλλά κυρίως ακομπλεξάριστο και προσγειωμένο.
Η κυρία Νικολάου λοιπόν, έδωσε πρόσφατα μια συνέντευξη στο περιοδικό “Λοιπόν” και στην Μαρία Σοφιανού και μίλησε για πολλά και κυρίως για το πόσο δύσκολο είναι να καθιερωθεί μια γυναίκα σεφ στον χώρο της και πόσο ακόμα πιο δύσκολο να κρατήσει την αξία της αδιαμφισβήτητη. Μας μετέφερε μάλιστα μια πρόσφατη εμπειρία της, όπου χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τον σεξισμό κατάφατσα και να μπορέσει να σταθεί στο ύψος της βουλώνοντας το στόμα του δεινόσαυρου που της επιτέθηκε.
Είπε βέβαια το προφανές, ότι αν ήταν μια νεότερη γυναίκα, μια 25χρονη κοπέλα για παράδειγμα, αυτός ο άνδρας σεφ θα την “είχε τσακίσει”.
Πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα να επιβιώσει και να πετύχει σε αυτόν τον χώρο;
Η αλήθεια είναι ότι ο χώρος μας είναι ανδροκρατούμενος. Φαντάσου ότι εγώ ήμουν με την κοιλιά στο στόμα και ήμουν στο εστιατόριο. Όταν έκανα τα αγόρια μου, είχα να κάνω πάρα πολλά πράγματα. Προσπαθούσα να τα συνδυάσω όλα, αλλά δεν τα κατάφερνα πάντα. Πόσες φορές δεν ήμουν μαζί τους τα βράδια… Πόσες φορές δεν έκανα μαζί τους γιορτές… Δηλαδή αυτό το επάγγελμα δεν είναι συμβατό με την μητρότητα. Δεν ήταν εύκολο. Γι’ αυτό οι γυναίκες μένουμε πίσω, όχι γιατί δεν έχουμε το τσαγανό, τη δυνατότητα ή την ευφυΐα να είμαστε οι πρώτες στον τομέα μας. Ωστόσο, εμένα με βοήθησε το ότι εγώ είχα τον δικό μου χώρο.
Έχετε δεχτεί υποτιμητικά σχόλια από συναδέλφους σας;
Βέβαια. Για παράδειγμα το καλοκαίρι που είχα πάει στη Μασσαλία καλεσμένη από κάποιον πελάτη μου, για να μαγειρεύω στις διακοπές του μόνο για εκείνον και την οικογένειά του, έπρεπε να περάσω από την κεντρική κουζίνα του ξενοδοχείου στο οποίο διέμενε. Εκεί συνάντησα τον σεφ του ξενοδοχείου ο οποίος ήταν φανερά ενοχλημένος που δεν θα μαγείρευε εκείνος για τον πελάτη και μάλιστα τη θέση του πήρε μια γυναίκα και μου είπε “Το κραγιονάκι σας το πήρατε μαζί;“… Του απάντησα “Γιατί θέλεις να το μοιραστούμε;” (γελάει). Σκέφτομαι όπως πως αν δεν ήμουν αυτή που είμαι ή ήμουν 25 χρονών, αυτός θα με είχε τσακίσει. Πρέπει να σταματήσει αυτό το πράγμα. Η κουζίνα δεν είναι ένας χώρος για να βγάζει ο καθένας τα κόμπλεξ του.
Πολύ σωστά ειπωμένα λόγια! Ούτε η κουζίνα, ούτε και οποιοσδήποτε εργασιακός χώρος.