Τον περασμένο Αύγουστο, ο σεφ Θουκυδίδης Καρποδίνης, αποφάσισε να ταξιδέψει μόνος του στο Μαρόκο για επτά μέρες με μοναδικό σκοπό να αποτυπώσει φωτογραφικά το μοναδικό του χρώμα. Η φωτογραφία υπήρξε ανέκαθεν μέσα στη ζωή του 36χρονου σεφ, όπως άλλωστε και η μαγειρική, την πρώτη όμως δεν επεδίωξε ποτέ να τη δει επαγγελματικά και βιοποριστικά. Έτσι, ξεκινώντας από μια Pentax του πατέρα του που ανακάλυψε όταν ήταν περίπου 10 ετών σε ένα ντουλάπι και αντιμετώπισε στην αρχή ως παιχνίδι, έφτασε να παίρνει τη Sony a7 Mark ΙΙΙ του και να βγαίνει βόλτες στην πόλη, απαθανατίζοντας την street, αφιλτράριστη πλευρά της Αθήνας.
“Ποτέ δεν το είδα σαν μέσο βιοπορισμού ή σαν επάγγελμα. Απλά συνέβαινε. Ήταν μες τη ζωή μου. Περιτριγυριζόμουν πάντα από κάμερες. Νομίζω ότι αν έβλεπα επαγγελματικά την φωτογραφία θα στερούσε κάτι από την αγάπη μου για αυτή. Φοβάμαι ότι θα χαθεί ο ενθουσιασμός και το ένστικτο. Το ίδιο βέβαια συνέβη και με τη μαγειρική, η οποία μπήκε επίσης πολύ οργανικά στη ζωή μου, αλλά δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω κι αυτή το ίδιο, γιατί κάτι έπρεπε να κάνω για να ζήσω (γέλια), που να μου αρέσει κιόλας. Ακόμη και τώρα, αν πω ότι θα βγάλω κάτι επί τούτου, ή κατά παραγγελία, δεν πρόκειται να το πετύχω, θα είναι χάλια. Οπότε απλά βγαίνω στο δρόμο και τραβώ ό,τι παρατηρήσω, ό,τι μου φαίνεται ενδιαφέρον”.
Ο Θουκυδίδης Καρποδίνης
Αποφάσισε να ταξιδέψει στο Μαρόκο για να κάνει ακριβώς αυτό που κάνει και στην Αθήνα, “να κάνω αυτόν τον περίπατο με το ίδιο συναίσθημα στο Μαρόκο, με μία αίσθηση ό,τι κάτσει και αν κάτσει κιολας”, όπως αναφέρει, μία καλοκαιρινή ημέρα ενώ μαγείρευε στη δουλειά. “Λέω ας πάω κι εγώ διακοπές μια φορά στη ζωή μου καλοκαίρι. Και πού να πάω; Όχι φυσικά σε ελληνικό νησί – καθώς τα έχω φάει με το κουτάλι δουλεύοντας σεζόν για χρόνια – οπότε είπα να πάω σε μια πόλη που θα έχει ενδιαφέρον φωτογραφικά. Τι είναι ενδιαφέρον για μένα; Να έχει πολύ κόσμο έξω, να είναι traditional, authentic. Πέρασε από το μυαλό μου η Κωνσταντινούπολη, αλλά ήθελα να είναι πιο ξεχωριστό το ταξίδι, σκέφτηκα και το Περού, αλλά είναι πολύ ακριβό να πας και ξαφνικά ήρθε στο μυαλό μου το Μαρόκο. Είναι το πρώτο ταξίδι που έχω κάνει που αφορά αποκλειστικά τη φωτογραφία, πλήρως αφοσιωμένος σε αυτόν τον σκοπό. Μεσημέρι το αποφάσισα, το απόγευμα είχα κλείσει εισιτήρια, ξενοδοχεία, τα πάντα. Η πτήση μου ήταν σε μόλις 10 μέρες. Το κυριότερο που με ένοιαζε ήταν να βρω ένα κατάλυμα downtown, στο Μαρακές, έτσι ώστε να ξυπνάω και να κοιμάμαι μέσα σε αυτό, να μην πηγαίνω σε αυτό και να χάνω ώρα, αλλά και να κινούμαι με τα πόδια – έκανα μάλιστα πολλά χιλιόμετρα -, οπότε με ενδιέφερε η αφετηρία μου να είναι στην καρδιά της φάσης”, αναφέρει ο Θουκυδίδης για την πρακτική οργάνωση του ταξιδιού του.
Φωτογραφία: Θουκυδίδης Καρποδίνης
-
- Φωτογραφίες: Θουκυδίδης Καρποδίνης
Δεν είχε ταξιδέψει ποτέ πριν ξανά μόνος και όπως τονίζει, ενώ φοβόταν, κατέληξε στο ότι εν τέλει ο φόβος του να ταξιδεύεις μόνος δεν είναι παρά ένα ταμπού. “Δεν έχω νιώσει ποτέ ξανά πιο απελευθερωμένος στη ζωή μου. Με το που προσγειώθηκα ένιωσα άλλος άνθρωπος, σα να έφυγαν από πάνω μου ταμπού και αλυσίδες. Έγινα πέντε φορές πιο κοινωνικός απ’ όσο ήδη είμαι, μιλούσα χωρίς δεύτερη σκέψη, γνώρισα πάνω από χίλια διαφορετικά άτομα όλων των ηλικιών. Έκανα κουβέντες με ηλικιωμένους, με πιτσιρικάδες, με πλανόδιους πωλητές, χωρίς να σκέφτομαι, χωρίς να κολλάω. Χωρίς κανένα πλάνο μες τη μέρα, χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτήσω σε κανέναν. Είσαι τελείως μόνος σου, κάνεις ό,τι θες, αν θες. Δεν μου έφτασαν οι 7 μέρες, ήθελα 20”.
-
- Φωτογραφίες: Θουκυδίδης Καρποδίνης
Ένα ταξίδι οπουδήποτε στον κόσμο έχει πάντα απρόοπτα, για τον Θουκυδίδη ήταν μια σειρά γεγονότων με εντελώς απροσδόκητη τροπή. Μαζί με τα εισιτήριά του είχε ήδη κλείσει από την Αθήνα ένα τουρ με γκρουπ στην έρημο ,το οποίο όμως ακυρώθηκε μόλις το βράδυ πριν την καθορισμένη ημερομηνία του. “Ήμουν στα mail και στα τηλέφωνα και αποφασίζω να ρωτήσω τον μάνατζερ του ριάντ που έμενα (σ.σ. παραδοσιακή μαροκινή κατοικία) αν γνωρίζει άλλο τρόπο να πάω και μου λέει “I know a guy”. Ούτε που ξέρω πώς και με ποιον συνεννοήθηκε, την επόμενη μέρα βρέθηκα με ένα γκρουπ στην έρημο, που όπως αποδείχθηκε αργότερα, αυτή μου η επιμονή να πάω ήταν ένα ντόμινο συμπτώσεων και συγκυριών”.
Φωτογραφία: Θουκυδίδης Καρποδίνης
“Όλο το ταξίδι στο Μαρόκο ήταν εμπειρία ζωής, η έρημος ήταν εμπειρία ζωής επί δύο. Συγκινητικό, σοκαριστικό κι απίστευτο ήταν το τι είδα στην δωδεκάωρη, παρακαλώ, διαδρομή μέχρι να φτάσουμε. Εκτός του ότι ήθελα να φωτογραφίσω τα πάντα, να πω στον οδηγό, “Αφήστε με εμένα εδώ και όταν γυρνάτε με παίρνετε, και αν!”, ήταν σα να ζούσες μέσα σε μία σελίδα του National Geographic. Εικόνες τόσο σκληρές και τόσο όμορφες μαζί”. Επίσης, όπως σημειώνει, εκτός του ότι οι άνθρωποι στο Μαρόκο στο σύνολό τους ήταν ήρεμοι, αγνοί και καλοσυνάτοι, τον αναγνώριζαν αμέσως ως Έλληνα, πριν καν τους αποκαλύψει την καταγωγή του, ενώ του έδωσαν και το ψευδώνυμο “Ali Baba” εξαιτίας της γενειάδας του.
Φωτογραφία: Θουκυδίδης Καρποδίνης
Φωτογραφία: Θουκυδίδης Καρποδίνης
“Εκεί που κοιμόμασταν σε σκηνές το βράδυ στην έρημο, θεωρητικά, κάτι με τσίμπησε, γεγονός που παρατήρησα το πρωί, αλλά δεν έδωσα σημασία. Την άλλη μέρα, όταν είχα επιστρέψει πια στο Μαρακές, κοιμάμαι και ξυπνάω κατά τις 3 το ξημέρωμα, χωρίς ανάσα. Δεν είχα πρηστεί, αλλά είχα δύσπνοια και ζαλάδα και δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Στο νοσοκομείο δεν ήθελα να πάω, κοίταξα το φαρμακείο μου και τα είχα πάρει όλα, πέρα φυσικά από αντιισταμινικά. Είχα όμως εισπνοές, οι οποίες όπως παρατήρησα αργότερα ήταν ληγμένες εδώ και ενάμιση χρόνο. Έγινα χειρότερα, πιθανότατα επειδή αγχώθηκα κι έτσι έκατσα σε μια ρετρό καρεκλίτσα, κάτω από ένα φοίνικα, δίπλα από ένα συντριβανάκι να ψάχνω την ανάσα μου, με τον ιμάμη να ακούγεται από πίσω κι έκανα υπομονή να ξημερώσει να ξυπνήσει και ο ιδιοκτήτης του ριάντ να πάμε σε ένα φαρμακείο”, διηγείται πια με χαμόγελο ο Θουκυδίδης που κατάφερε να αντιμετωπίσει την αλλεργική αντίδραση στο τσίμπημα, αν και κάπως αργά, ευτυχώς όμως με αίσιο τέλος.
-
- Φωτογραφίες: Θουκυδίδης Καρποδίνης
Φωτογραφία: Θουκυδίδης Καρποδίνης
Σε όλο του το ταξίδι στο Μαρόκο, ο Θουκυδίδης Καρποδίνης είχε στο μυαλό του μία φωτογραφία, εκείνη που θα ήθελε να τραβήξει αλλά που ήξερε, ότι αν την κυνηγήσει επί τούτου δεν θα του “κάτσει” ποτέ. Έτσι κι έγινε, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε ότι θα γίνει, μέχρι που σταμάτησε να την επιδιώκει, το τελευταίο λεπτό πριν φύγει από το Μαρακές για να πάρει το αεροπλάνο της επιστροφής προς την Αθήνα. Αν λοιπόν θα έπρεπε να ξεχωρίσει μια φωτογραφία απ’ όλο του το ταξίδι, θα ήταν αυτή.
Φωτογραφία: Θουκυδίδης Καρποδίνης
“Ήταν μία φωτογραφία που την ήθελα πάρα πολύ, να φωτογραφίσω μία γυναίκα με νικάμπ, αλλά ήθελα να έχω την συναίνεσή της και να με κοιτάζει στα μάτια. Όλες τις μέρες λοιπόν που είμαι εκεί δεν την έχω καταφέρει αυτή τη λήψη. Πίνω έναν τελευταίο καφέ το μεσημέρι πριν φύγω για Αθήνα στο Μαρακές. Με τρώει που δεν έχω βγάλει αυτή τη φωτογραφία όπως ήθελα και λέω να κάνω μια βόλτα. Έφαγα τέσσερα όχι, ζητώντας να φωτογραφίσω γυναίκες με το συγκεκριμένο πέπλο κι έτσι ετοιμάστηκα να πάρω το ταξί για το αεροδρόμιο, αποφασισμένος ότι δεν θα ξενερώσω για μία φωτογραφία, έχω περάσει τέλεια. Εκεί που ψάχνω ταξί βλέπω μια γυναίκα με νικάμπ να περπατά βιαστική κουβαλώντας ένα παιδάκι στους ώμους και να μπαίνει σε ένα πάρκο. Την ακολούθησα λοιπόν και συνάντησα εν τέλει μια γυναίκα πρόσχαρη κι ευγενική που μου επέτρεψε να την φωτογραφίσω μαζί με το παιδί της. Δεν το πίστευα, την ρώτησα δύο φορές αν το εννοεί. Την φωτογράφισα, εκείνη έφυγε βιαστική όπως και μπήκε στο πάρκο κι εγώ γύρισα στην Αθήνα ευτυχισμένος”.
Φωτογραφία: Θουκυδίδης Καρποδίνης
Φωτογραφία: Θουκυδίδης Καρποδίνης
Οι επόμενοι προορισμοί που θα ήθελε να επισκεφτεί ο Θουκυδίδης αποκλειστικά για να τραβήξει φωτογραφίες είναι είτε το Περού, είτε η Ναμίμπια και φυσικά θα το ξαναέκανε μόνος. “Σε όποιον μιλάω για αυτό το ταξίδι, προτείνω να ταξιδέψουν έστω και μία φορά μόνοι. Είναι κάτι που το κάνεις για σένα, είναι δώρο στον εαυτό σου. Ό,τι φόβους, ταμπού και προκαταλήψεις έχεις, άσε τα πίσω. Θα βρεις δυσκολίες, κι εμένα μου έτυχε αλλεργικό σοκ στη μέση του πουθενά, αλλά αυτό το ταξίδι θα το θυμάμαι για μια ζωή”.