Είναι πολύ σημαντικό διάσημα πρόσωπα να μιλάνε ανοιχτά για θέματα ταμπού, όπως είναι συχνά οι ασθένειες, και να τα κανονικοποιούν. Είναι ακόμα πιο σημαντικό όταν αυτό συμβαίνει από έναν εγχώριο διάσημο, μιας και στην Ελλάδα δεν μάς έχουν συνηθίσει σε τέτοιες κινήσεις. Ωστόσο, ο Θανάσης Αλευράς δεν φοβάται ούτε ντρέπεται να μιλήσει για τη “μάχη” του με την ψωρίαση και να μοιραστεί μαζί μας την αισιόδοξη στάση που κρατάει απέναντί της.
Τι είναι η ψωρίαση
Να πούμε αρχικά ότι η συγκεκριμένη ασθένεια βάλει αρκετούς ανθρώπους. Σύμφωνα με το Healthline, βάλλει περίπου το 3% του ανθρώπινου πληθυσμού, ποσοστό που μεταφράζεται σε περισσότερους από 125 εκατομμύρια νοσούντες παγκοσμίως. Η φύση της ψωρίασης δεν έχει διαπιστωθεί στο 100%, αλλά οι επιστήμονες την θεωρούν αυτοάνοσο νόσημα, ενώ έχει αρκετές διαφορετικές μορφές.
Τι ακριβώς προκαλεί; Τα Τ κύτταρά μας έχουν την “αρμοδιότητα” να επιτίθενται σε ξένους οργανισμούς, που εισβάλουν στο σώμα μας, ώστε να μάς κρατούν υγιείς. Στην περίπτωση των ανθρώπων που έχουν ψωρίαση, τα κύτταρα αυτά επιτίθενται εσφαλμένα στα υγιή επιδερμικά κύτταρα. Αυτό οδηγεί σε υπερβολική παραγωγή νέων επιδερμικών κυττάρων, Τ κυττάρων και λευκών αιμοσφαιρίων. Δημιουργώντας έτσι τα χαρακτηριστικά σημάδια της ψωρίασης.
Οι λόγοι εμφάνισης της ασθένειας μπορεί να είναι πολλοί. Έχει συνδεθεί με το κάπνισμα, την παχυσαρκία, το πολύ άγχος, τους τραυματισμούς και συγκεκριμένες φαρμακευτικές αγωγές.
Ο Θανάσης Αλευράς για την ψωρίαση το 2019
Για πρώτη φορά, ο ηθοποιός μίλησε για το αυτοάνοσο νόσημά του το 2019 στην εκπομπή Thrive της Ζέτας Δούκα. Εξήγησε ότι η ψωρίασή του εμφανίστηκε το 2004, μετά από μία αρκετά πιεστική και στρεσογόνο περίοδο. Την είχε αποδώσει πλήρως στο γεγονός ότι οι άνθρωποι βάζουμε πρώτα τη δουλειά και τα χρήματα, δεν είμαστε καλά με τον εαυτό μας και πιεζόμαστε παραπάνω από το κανονικό. Επιπλέον, είχε σημειώσει ότι είχε καταφέρει να την κρατήσει σε ύφεση, χάρη στην πιο αισιόδοξη στάση που είχε, με την σκέψη ότι θα μπορούσε να είναι και χειρότερα.
Συγκεκριμένα, ο Θανάσης Αλευράς είχε αναφέρει: “Εγώ δημιούργησα ένα αυτοάνοσο, που έχουν πολλοί άνθρωποι από ό,τι ακούω. Μου διέγνωσαν ψωρίαση μετά την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Αυτό δείχνει πως ο οργανισμός δεν μπορεί να ξεχωρίσει τον ίδιο του τον οργανισμό και του επιτίθεται σαν εχθρό. Ευγνωμονώ που δεν είναι κάτι σοβαρότερο. Έχω με αυτή τη σκέψη καταφέρει να το κρατάω σε μια μόνιμη ύφεση, που για μένα αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο. Εύχομαι κάποια στιγμή να αυτοϊαθώ, όπως αυτονόσησα. Δεν είμαστε καλά με τον εαυτό μας γιατί πάμε παρά φύση σε πολλά πράγματα. Πάντα μπροστά είναι τα λεφτά ο χρόνος και η εργασία. Οπότε τι θα κάνει το σύστημα; Θα αντιδράσει”.
Η νέα του αναφορά στην ψωρίαση
Δύο χρόνια μετά, μίλησε ξανά για την ψωρίαση σε συνέντευξη του στον Γιάννη Βίτσα για το τηλεοπτικό περιοδικό 7 Μέρες TV. Οι δηλώσεις του ήταν αρκετά σημαντικές, γιατί μίλησε για τις ασθένειες με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έχουμε συνηθίσει. Δεν αναφέρθηκε στην ψωρίαση ως ένα είδος κατάρας που του έφερε η ζωή, αλλά ως ένα μέσο βοήθειας, για να καταλάβει τι ακριβώς έχει ανάγκη το σώμα του. Αποκάλεσε την ασθένεια φίλη του και σημείωσε ότι τώρα που έμαθε να ακούει το σώμα του και πλέον δεν την χρειάζεται, βλέπει τα σημάδια της να φεύγουν.
“Οι ασθένειες στο δικό μου κόσμο πεποιθήσεων έρχονται για να μας βοηθήσουν, για να μας μιλήσουν όταν πάμε κόντρα στις πραγματικές μας ανάγκες. Έτσι, το σώμα μας βρίσκει διέξοδο και απευθύνεται σε εμάς με απόγνωση για να το ακούσουμε επιτέλους. Εγώ αντιμετώπισα το αυτοάνοσό μου ως δώρο. Διάβασα πολύ, ενημερώθηκα, όχι τόσο από την κλασική ιατρική. Η κλασική ιατρική πιστεύει στη χημεία, εγώ, από την άλλη, στο μυαλό μας.
Θεωρώ πως, όπως μόνοι μας καταφέρνουμε να αρρωστήσουμε, έτσι μόνοι μας μπορούμε και να ιαθούμε. Κινούμενος βάσει αυτής της αρχής, έχω δει να γίνονται θαύματα στο σώμα μου. Με βοήθησε να υπερασπίζομαι όσα θέλω, να οδηγούμαι εκεί που οι συνθήκες μού δίνουν χαρά. Αυτό δεν είναι λίγο. Το χρωστάω στην αρρώστια μου. Αφού την αντιμετώπισα έτσι, έγινε φίλη μου. Δεν τη χρειάζομαι άλλο, γιατί αρχίζω και δεν τη βλέπω πια. Σιγά σιγά με εγκαταλείπει”.