Η Ομόνοια εν καιρώ πανδημίας, μέσα από το φακό των Ομόνοια Λόβερς

Ομόνοια, ο ομφαλός της Αθήνας. Μια περιοχή με εναλλασσόμενο πρόσημο μέσα στις δεκαετίες, που όμως παραμένει διαχρονικά σημείο συνάντησης. Τα ζευγάρια που έδιναν “ραντεβού στου Μπακάκου” έγιναν κομμάτι της ιστορίας της πόλης. Υποδέχτηκε τους επαρχιώτες που κατέφθαναν στην πρωτεύουσα. Υπηρέτησε το ρόλο αφετηρίας συγκεντρώσεων και κοινωνικοπολιτικών ζυμώσεων. Χρησιμοποιήθηκε ως αρένα πανηγυρισμών για εθνικές διακρίσεις και τέλος, έγινε συνώνυμο της παρακμής του αθηναϊκού κέντρου. 

Μία ακόμη ανάπλασή της συνέπεσε με το ξέσπασμα του κορωνοϊού, μετατρέποντάς την και πάλι σε σκηνικό αντιπαράθεσης. Βέβαια, οποιαδήποτε παρέμβαση ή αλλαγή στην πλατεία της Ομόνοιας αποτελεί ανέκαθεν προϊόν πόλωσης, με πανδημία ή χωρίς, είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του αθηναϊκού μύθου, συνεπώς πρόκειται για κάτι αναπόφευκτο. 

Φωτογραφία: Σωτηρόπουλος Νίκος

Υπάρχει όμως κάτι πιο σημαντικό να μας απασχολεί για την Ομόνοια εν καιρώ πανδημίας. Πώς άλλαξε η ανθρωπογεωγραφία της; Τι συνέβη στο κράμα φτωχοδιάβολων, καλτ και περιθωριακών τύπων, για τους οποίους η πλατεία αποτελεί καταφύγιο εδώ και δεκαετίες και περαστικών, επιχειρηματιών της περιοχής και τουριστών που πρωταγωνιστούσαν καθημερινά σε ένα πολύχρωμο show;  

Η κοινότητα φωτογράφων Ομόνοια Λόβερς, που αποτελείται από τους Αλέξανδρο Σούλτο, Γιώργο Καψαλάκη, Νίκο Μαλιάκο, Nick Tas, Νίκο Σωτηρόπουλο, Στράτο Νεσλεχανίδη, Μιχάλη Τσαβίδη και Vangelis Grav, με ορμητήριο το κατάστημα φωτογραφικών ειδών του Στράτου Νεσλεχανίδη Photo Digital, στην 3ης Σεπτεμβρίου, καταγράφει από το 2019 με τους φωτογραφικούς της φάκους τη ζωή στην Ομόνοια. 

Φωτογραφία: Γκραβαρίτης Βαγγέλης

Οι 8 φωτογράφοι, δεν αντιμετωπίζουν την περιοχή της Ομόνοιας και τα πέριξ της ως παρατηρητές, κρυμμένοι πίσω από την κάμερα. Ούτε τους ανθρώπους της ως αξιοπερίεργα αντικείμενα που χρήζουν μελέτης. Ζουν σε αυτή, είναι και οι ίδιοι κομμάτι της. Μέσα από 10 φωτογραφίες και ένα σημείωμα που μοιράζονται με το One of us, μας παρουσιάζουν όλες τις μεταβολές της εικόνας της την περίοδο του κορωνοϊού.

“Πλατεία Ομονοίας. Tο όνομα της το παίρνει το 1846 για τον τερματισμό των αντιθέσεων/αντιπαραθέσεων, έχει δηλαδή την αντίθεση στο DNA της. Από τότε έχει υποστεί πολλές αλλαγές και μεταλλάξεις τις περισσότερες φορές χωρίς επιτυχία, η πιο μεγάλη το ότι δεν είναι πια κυκλική το οποίο έχει μεταμορφώσει εντελώς την δομή της. Από ανθρωπιστικής άποψης ισχύουν περίπου τα ίδια, μια συνεχής αντίθεση/συνύπαρξη ανθρώπων από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα και τα τελευταία αρκετά χρόνια και φυλών σε αυτό προστίθεται και η παρουσία πολλών τουριστών λόγω του “τουριστικού μπούμ” που υπάρχει στην Αθήνα αλλάζουν οι πρωταγωνιστές αλλά η κατάσταση παραμένει η ίδια. Όλα αυτά την καθιστούν την πιο multiculti και πολύχρωμη περιοχή της Αθήνας και νομίζω ότι από εκεί πηγάζει μια παράξενη γοητεία που αποπνέει.

Φωτογραφία: Σούλτος Αλέξανδρος

Φωτογραφία: Σούλτος Αλέξανδρος

Τον τελευταίο χρόνο “έζησε” ακόμα δύο αλλαγές, την “επιστροφή” του συντριβανιού και το εντελώς πρωτόγνωρο lockdown. Ήταν πολύ παράξενο να περνάς από την πολύβουη Ομόνοια και να την βλέπεις έρημη, να ακούς μόνο το συντριβάνι. Όλα αυτά όμως δεν άλλαξαν ούτε μπορούν να αλλάξουν την εικόνα της. Εδώ και πολλά χρόνια η Ομόνοια δυστυχώς έχει σταματήσει να είναι ένα σημείο της πόλης “του πάω” αλλά “του περνάω” πρέπει να γίνουν πάρα πολλά για να μπορέσει να ξαναπάρει την θέση που της αξίζει.

Φωτογραφία: Σωτηρόπουλος Νίκος

Μας αρέσει να βρίσκομαστε με τους μη κανονικούς. Το γαϊτανάκι της ζωής μας, με τόσα διαφορετικά νήματα μέσα, καθόρισαν αυτή τη δημιουργικότητα και κάθε κλωστή προστίθεται σε αυτό καθημερινά. Στερηθήκαμε την τρυφερότητα της νεανικής ζωής μας. Γι’ αυτό αισθανόμαστε καλύτερα να δουλεύουμε με αυτούς που είναι διαφορετικοί. Θέλουμε να παραμένουμε ανώνυμοι ακόμα κι όταν εμφανιζόμαστε δημόσια. Γι’ αυτό φωτογραφίζουμε τους ανθρώπους της Ομόνοιας. Προσωπικότητες αυθεντικές, που δεν υπάρχει περίπτωση να φορέσουν κάποια μάσκα για να δείχνουν κάτι άλλο. Γινόμαστε η φωνή τους μέσα από τις φωτογραφίες κι εκείνοι η δική μας. Δεν τους μελετάμε για να τους φωτογραφίσουμε. Είμαστε μέρος του κόσμου τους”.

Φωτογραφία: Γκραβαρίτης Βαγγέλης