▪️”Έχουμε κάμποσο καιρό να κάνουμε έναν Στέλιο”, είπε στην εισαγωγή της εκπομπής ο Σπύρος Παπαδόπουλος και έδωσε το σύνθημα για να ξεκινήσει το 11ο (αν δεν έχουμε χάσει το μέτρημα) αφιέρωμα στον μεγάλο συνθέτη, στιχουργό και πάνω απ’ όλα τραγουδιστή.
▪️Το αφιέρωμα ξεκίνησε με ένα βιντεάκι σαν αυτά που ανεβάζουν στο YouTube όσοι αγοράζουν για πρώτη φορά κινητό. Όταν ακουγόταν η φωνή του Αντώνη Βαρδή, έδειχναν μια μικρή φωτογραφία του Αντώνη Βαρδή. Όταν ακουγόταν ο Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, έδειχναν μία ακόμη πιο μικρή φωτογραφία του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα. (Το είπαμε ότι μόλις αγόρασαν το κινητό, δεν γνωρίζουν τον τρόπο να μεγεθύνουν τις φωτογραφίες ή να κάνουν κάποιο εφεδάκι σαν αυτά στα βίντεο των γάμων).
▪️Το τραγούδι της εκκίνησης ήταν το σπαρακτικό “στην Ελλάς του 2000” που έχει γράψει ο Αντώνης Βαρδής για τον Καζαντζίδη. Το τραγούδησε ο Θέμης Αδαμαντίδης με τον Κώστα Καραφώτη. Στο μπουζούκι ο Καραντίνης. Τέτοια ωραία στιγμή είχαμε να απολαύσουμε από το αφιέρωμα του 2018 (μάλλον) όπου στην εισαγωγή τραγουδούσαν ο Αδαμαντίδης με τον Καραφώτη ενώ έπαιζε μπουζούκι ο Καραντίνης.
▪️Τα θρυλικά τραγούδια του Καζαντζίδη μιλάνε απευθείας στον καρδιά των ακροατών και χάρη σε αυτά θυμηθήκαμε κουβέντες που αποφεύγουν οι νέοι στιχουργοί. Κάθε στροφή και ένας γνήσιος καημός με το “πονάω” να κλίνεται σε όλες τις πτώσεις (πονάω, πονάς, πονά, πονάμε, πονάτε, πονάνε) και να ακολουθείται με την ίδια συχνότητα από τα ρήματα “κλαίω”, “δακρύζω” “χωρίζω” και τα επίθετα “δακρυσμένος”, “κακούργος”, “δυστυχισμένος”, “απόκληρος”.
▪️”Εγώ ένα θέλω να πω. Όσο υπήρχε ο Στέλιος δεν είχαμε ψυχολόγους”, είπε ο Θέμης Αδαμαντίδης και όλοι κούνησαν το κεφάλι τους.
▪️Ο καλός ηθοποιός και τέως υπουργός Παύλος Χαϊκάλης συμφώνησε με τον Θέμη Αδαμαντίδη και εντόπισε την αιτία που οι ψυχολόγοι έχουν δουλειά: “Πλέον οι στίχοι από ματζόρε έγιναν μινόρε”.
▪️Ο Παύλος Χαϊκάλης συνόδευε με lipsync όλα τα τραγούδια. Όταν οι στίχοι του ήταν άγνωστοι έκανε σχετικές μούτες, δηλαδή όταν το τραγούδι μιλούσε για στεναχώρια, στεναχωριόταν.
▪️Στο στούντιο πρέπει να έκανε πολύ κρύο. Ένας κύριος είχε το κασκόλ τυλιγμένο στο λαιμό ακόμα και όταν χόρευε ή απλώς βαρούσε παλαμάκια.
▪️Τα μπουκάλια με το κρασί του σπόνσορα δεν τα άγγιξε κανείς, μάλλον γιατί έπρεπε να χρησιμοποιηθούν και στο επόμενο γύρισμα. Τα ποτήρια έμειναν αναποδογυρισμένα, ένα μάλιστα βρισκόταν συνεχώς μπροστά στον Σπύρο Παπαδόπουλο. Πίσω του υπήρχε ένα εντελώς σχετικό με τον Καζαντζίδη κοντραμπάσο και ο σουρεαλισμός ολοκληρωνόταν με ένα κόκκινο γυαλιστερό ανθρωπάκι που έδινε στη διακόσμηση ένα μοντέρνο τόνο.
▪️Τα μπουκάλια που είχαν μεγάλη ζήτηση ήταν του νερού και του αντισηπτικού. Ούτε ένα καρτούτσο ρετσίνα, ούτε μισή οκά κοκκινέλι.
▪️Στα πιάτα των καλεσμένων υπήρχαν τέσσερα μπατόν σαλέ. Δίπλα είχαν στρωθεί μαχαιροπίρουνα γιατί είναι γνωστό ότι χωρίς μαχαιροπίρουνο τον μπατόν σαλέ δεν τεμαχίζεται.
▪️Όπως σε όλες τις λαϊκές βραδιές, φορέθηκαν παγιέτες. Οι προβολείς καθρεφτίζονταν πάνω τους και οι αντανακλάσεις μετέτρεπαν το πρόσωπο των κυριών που τις φορούσαν, σε ντισκομπάλα.
▪️Τα χορευτικά περιελάμβαναν πολλά ζεϊμπέκικα και ελάχιστα τσιφτετέλια. Όταν όμως ακούστηκε το “απ’ την καρδιά μου βγαίνουν φωτιές, όταν εγώ σπαράζω”, οι καλεσμένοι ένιωσαν ευρωπαίοι και χόρεψαν βαλς.
▪️Και του χρόνου