Δεν θα πω ψέματα. Το να βάζουμε τις ταμπέλες αντρικό ή γυναικείο σε οτιδήποτε, ειδικά σχετικό με την τέχνη, είναι από τα πράγματα που με εκνευρίζουν αρκετά. Από μικρή ηλικία. Και, προφανώς, έχω την τάση να δοκιμάζω πράγματα που θεωρούνται αντρικά, από ποτά μέχρι σειρές, μόνο και μόνο για να μπορώ στο τέλος να πω “Ορίστε, κι εμένα μου άρεσε και δεν είμαι άντρας”. Για να είμαι ειλικρινής, δεν καταλήγω πάντα να το λέω.
Κάπως έτσι, ξεκίνησε και η σκέψη μου γι’ αυτό το challenge. Θέλοντας να δηλώσω ότι μου αρέσει ένα μεγάλο ποσοστό “αντρικών” ταινιών και ότι αν κάποια δεν μου αρέσει, έχω επιχειρήματα γι’ αυτό, που είναι άσχετα με το φύλο μου. Μου βγήκε σε καλό; Συνέχισε να διαβάζεις.
The Godfather (1972)
Είναι από τις λίγες ταινίες της λίστας που είχα δει ξανά. Και είναι από τις ταινίες που έχω αγαπήσει τόσο σ’ αυτή τη ζωή, ώστε να αναστατώνομαι αρκετά μόλις κάποιος την χαρακτηρίζει αντρική. Δεν μπορώ καν να την κρίνω αντικειμενικά, μιας και η τελική μου ετυμηγορία θα ήταν ότι είναι αψεγάδιαστη από την αρχή μέχρι το τέλος της και ότι κάθε σκηνή ήταν η αγαπημένη μου σκηνή. Και κάθε φορά που την βλέπω, το μυαλό μου μού λέει ότι όλοι είναι εγκληματίες, αλλά η καρδιά μου θα ήθελε να είναι μέλος της οικογένειας Corleone. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για την ψυχοσύνθεσή μου.
Έχω, λοιπόν, δύο παρακλήσεις, η μία σχετική με το θέμα μας. Κατ’ αρχάς, σταματήστε να συγκρίνεται το The Godfather με το The Irishman, εκτός κι αν αστειεύεστε. Κατά δεύτερον, μην τη λέτε αντρική, απλά γιατί έχετε συνδέσει στο μυαλό σας τα όπλα και τη μαφία με το αντρικό κοινό. Ευχαριστώ.
Taxi Driver (1976)
Είναι λίγο πολύ από αυτές τις ταινίες, που δεν καταλαβαίνεις αμέσως πού το πάνε και που τελικά δεν το πάνε και κάπου, από την άποψη ότι ο πρωταγωνιστής δεν έχει κάποιον κεντρικό σκοπό. Σε έναν μεγάλο βαθμό μού άρεσε η πλοκή της και εκτίμησα τρομερά όλη την αισθητική της. Ωστόσο, έχω μία βασική ένσταση, που δεν γίνεται να κρατήσω για τον εαυτό μου. Με κάποιον τρόπο, η ταινία θέλει να με πείσει ότι η Betsy -ή η όποια άλλη γυναίκα- θα έβγαινε ραντεβού με κάποιον που την παρακολουθούσε μέρες από ένα παράθυρο και έκανε (προσβλητικές κυρίως) υποθέσεις για όλη της την ψυχοσύνθεση βάσει της έκφρασής της. Και ότι θα τον προσέγγιζε ξανά, επειδή έμαθε ότι σκότωσε κάμποσους ανθρώπους. Στη θέση της, θα ευχαριστούσα τα θεία που πρόλαβα και δεν έμπλεξα μαζί του.
Σημαντική σημείωση: Όπως είπαμε εμένα το Taxi Driver μου άρεσε. Ξέρεις σε ποιον δεν άρεσε η αντρική αυτή ταινία; Στο αρσενικού φύλου αγόρι μου.
Rambo: First Blood (1982)
Υπάρχει ένα πράγμα, που ακόμα δεν έχω αποφασίσει γι’ αυτή την ταινία. Αν είναι μία από τις χειρότερες που έχω δει στη ζωή μου ή αν είναι η χειρότερη. Εντάξει, το έπιασα. Ήθελαν να πουλήσει στο αντρικό κοινό και γι’ αυτό πέταξαν στην οθόνη έναν τύπο που μπορεί να επιβιώσει παντού και με ό,τι βρει και που, αν και πρωταγωνιστής, παίζει να μην μιλάει συνολικά ούτε δέκα λεπτά σε μία ταινία 1μισης ώρας. Με άλλα λόγια, ο Rambo έχει ακριβώς τα χαρακτηριστικά που επί χρόνια η κοινωνία προσπαθεί να πείσει τους άντρες ότι πρέπει να έχουν.
Ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς κατάφερε να κάνει τόση επιτυχία, ώστε να έχουν βγει τέσσερις ακόμα ταινίες και να ακούγεται ότι ίσως βγει κι άλλη. Ελπίζω απλά ότι οι επόμενες ήταν καλύτερες. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να παραδεχτώ ότι ευχαριστήθηκα δύο σημεία της ταινίας. Το ένα ήταν ότι, αν και βγήκε στα 80s, έδειχνε ξεκάθαρα την αυθαιρεσία, το σύνδρομο εξουσίας και την περιττή βία της πλειοψηφίας της αστυνομίας. Το άλλο ήταν τα τελευταία της λεπτά, με τον μονόλογο ουσιαστικά του Sylvester Stallone, που εξηγούσε ακριβώς την τραυματισμένη ψυχολογία πίσω από τις πράξεις του ρόλου του. Αν και θα τον προτιμούσα περισσότερο, αν έλλειπε η προπαγάνδα υπέρ του πολέμου στο Βιετνάμ.
The Terminator (1984)
Να πω κατ’ αρχάς ότι καταλαβαίνεις την αξία της συγκεκριμένης ταινίας, μόνο αν έχεις στο μυαλό σου ότι γυρίστηκε στα 80s. Εκτός αυτού, μου άρεσε σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο, πράγμα που δεν περίμενα σε καμία περίπτωση. Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να θεωρήσω τουλάχιστον αστείο ότι ο προμοταρισμένος ως πρωταγωνιστής, Arnold Schwarzenegger, λέει το πολύ τρεις ατάκες σε όλη την ταινία. Και το γεγονός ότι προφανώς δεν είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής. Πέραν αυτού, η ταινία θα ήταν σαφώς καλύτερη αν έλλειπε το love story. Όχι γιατί έχω θέμα γενικά με τα love stories, αλλά γιατί το συγκεκριμένο κινούταν στα όρια του γελοίου, του προβλεπόμενου και του κλισέ.
Top Gun (1986)
Θα είμαι ειλικρινής. Ξεκίνησα την ταινία έτοιμη να μισήσω κάθε της λεπτό. Δεν ξέρω γιατί. Πάντως, κατέληξε να είναι από εκείνες που είδα με τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Ίσως φταίει ότι ήταν από τις ελάχιστες, που δεν είχαν άσκοπα υπερβολική βία, χωρίς κανέναν λόγο, απλά για να πουλήσουν ως “αντρικές”. Ξεκάθαρα κι εδώ το love story θα μπορούσε να λείπει, αλλά δεν με ενόχλησε, γιατί δεν υπερκάλυψε την πλοκή και γιατί είδαμε στο επίκεντρο να μπαίνει η φιλία του Maverick με τον Goose.
Βέβαια, με ενοχλεί λίγο το γεγονός ότι ο μόνος μάλλον λόγος που η ταινία θεωρείται αντρική είναι ακριβώς γιατί έχει επίκεντρο την φιλία. Πράγμα που βασίζεται στο μισογυνικό στερεότυπο ότι μόνο οι άντρες είναι ικανοί να χτίσουν γερές φιλίες, ενώ οι γυναίκες ζηλεύουμε η μία την άλλη και ανταλλάσσουμε πισώπλατες μαχαιριές.
Die Hard 2 (1990)
Να απαντήσω πρώτα στο προφανές ερώτημα. Γιατί δεν είδα το πρώτο; Διότι το είχα δει και είχα γράψει γι’ αυτό στο challenge χριστουγεννιάτικων ταινιών (ξεκάθαρα δεν ήταν χριστουγεννιάτικη ταινία).
Σε καμία περίπτωση δεν μου άρεσε όσο η πρώτη ταινία. Ωστόσο, κι αυτή είναι αρκετά καλή για το είδος της, δεν με κούρασε και πέρασα καλά όσο την έβλεπα. Είχε υπερβολικά πολλές εκρήξεις; Ναι. Είχε υπερβολικά πολύ πιστολίδι; Ναι. Είχα προβλέψει πολλά σημεία της πλοκής; Ναι. Τίποτα από αυτά, όμως, δεν με ενοχλεί. Είναι το Die Hard και έτσι πρέπει να είναι. Στην τελική, ο πρωταγωνιστής κάπως πρέπει να επιβεβαιώσει ότι πράγματι είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει.
Unforgiven (1992)
Νομίζω ότι είχα να δω γουέστερν από το δημοτικό. Και δεν ήξερα ότι μου είχαν λείψει μέχρι που είδα το Unforgiven. Δεν λέω, βέβαια, ότι η ταινία άλλαξε τη ζωή μου, ούτε ότι τώρα θα βλέπω φανατικά γουέστερν. Ήταν, ωστόσο, μία ευχάριστη σύντομη επιστροφή σε ένα είδος που είχα εγκαταλείψει εδώ και χρόνια. Συνολικά η ταινία είχε ενδιαφέρον, αλλά ήταν περιττά μακροσκελής, πράγμα που την έκανε κουραστική σε σημεία που έμοιαζαν να μη δίνουν τίποτα στην πλοκή. Όσο για τον Clint Eastwood, νομίζω ήταν το συστατικό που, μαζί με την κεντρική ιδέα του σεναρίου, έσωζε την ταινία και με έκανε να θεωρώ ότι είναι καλή.
Reservoir Dogs (1992)
Η ταινία, αν και η πρώτη του, είναι Quentin Tarantino. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά πως αν γενικά σιχαίνεσαι τις ταινίες του, τότε θα σιχαθείς κι αυτήν. Ή πως αν σου αρέσουν, τότε θα σου αρέσει κι αυτή, συν του ότι έχεις μάθει να παρακολουθείς τα χρονικά του πηγαινέλα. Ευτυχώς για το νευρικό μου σύστημα, ανήκω στη δεύτερη κατηγορία και είδα όλη την ταινία με υπερτεράστια χαρά. Δεν με νοιάζει ούτε η υπερβολική βία, ούτε τα πολλά αίματα, γιατί ήμουν σίγουρη από την αρχή ότι αυτά πρέπει να τα περιμένω. Επίσης, λάτρεψα τη συζήτηση των πρωταγωνιστών στην αρχή της ταινίας, γιατί ξεκάθαρα έχω βρεθεί σε παρόμοιες συζητήσεις. Για εμένα το μόνο μελανό κομμάτι της ήταν ότι πρόβλεψα αρκετά σημεία του σεναρίου.
The Big Lebowski (1998)
Νομίζω ότι από τις πρώτες σκέψεις που έκανα όσο την έβλεπα ήταν ότι αυτό θα έβγαινε αν ο Tarantino προσπαθούσε να κάνει καθαρή κωμωδία και αν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Έπιασα τη γενική ιδέα της ταινίας, αλλά νιώθω ότι της λείπουν βασικά χαρακτηριστικά, όπως ένας πραγματικός σταθερός σκοπός ή έστω η εξέλιξη του πρωταγωνιστή σε κάτι καλύτερο, χειρότερο ή απλά διαφορετικό. Μου άφησε μία αίσθηση σαν να μην τελείωσε. Επιπλέον, άκουγα για χρόνια ότι αποτελεί την απόλυτη αντρική κωμωδία και δεν θυμάμαι να γέλασα σε κανένα σημείο. Το ίδιο και το αγόρι μου, που την είδε μαζί μου.
Το μεγάλο της μειονέκτημα; Νιώθω ότι άρχισα να την ξεχνάω περίπου στο πεντάλεπτο αφότου τελείωσε. Το μόνο που μου έμεινε ως θετικό είναι ο εναρκτήριος μονόλογος.
Fight Club (1999)
Είχα ξαναδεί την ταινία πριν από αρκετά χρόνια και γι’ αυτό δεν θυμόμουν πολύ καθαρά ούτε το σενάριο της, ούτε την αίσθηση που μου είχε αφήσει. Για εμένα μπαίνει σχεδόν σίγουρα στο top 10 των ταινιών που έχω δει στη ζωή μου και γι’ αυτό σε μεγάλο βαθμό πιστεύω ευθύνεται το πόσο καλός ηθοποιός είναι ο Edward Norton. Συγγνώμη, Brad.
Δείχνει με έναν τρομερό τρόπο πώς η ρουτίνα και τα επαγγελματικά και οικονομικά συστήματα, που κυριαρχούν, σταδιακά μάς ξεζουμίζουν και μάς γεμίζουν με μία ένταση που δεν έχουμε τρόπο να εκτονώσουμε. Βασικά, υποθέτω όλοι ταυτιζόμαστε λίγο πολύ σε έναν βαθμό με την πιεσμένη ψυχολογία του πρωταγωνιστή. Θα εκτιμούσα να μην παρουσίαζαν τα παραπάνω ως καθαρά αντρικό πρόβλημα; Ναι, αλλά αγαπώ τόσο την ταινία, που δεν θα κρατήσω κακίες.
The Expendables (2010)
Γι’ αυτή την ταινία νιώθω ακριβώς όπως για το Die Hard. Έχει περιττά πιστολίδια, περιττές εκρήξεις, περιττό ξύλο. Αν δεν τα είχε, όμως, τότε θα ήταν μία άλλη ταινία, πιθανώς πιο βαρετή και αδιάφορη. Και για να το ξεκαθαρίσω, η διαφορά με το Rambo είναι ότι ναι μεν τα παραπάνω είναι περιττά, αλλά έχουν φροντίσει να κολλάνε κάπως στην πλοκή, να έχουν έναν σκοπό και να βγάζουν νόημα. Πράγμα που τα κάνει ενδιαφέροντα περιττά. Με άλλα λόγια, πέρασα καλά με την ταινία και άνετα έκανα μαραθώνιο με όλες του franchise (ως περίεργη, μέχρι τώρα είχα δει μόνο την τελευταία).
Να πούμε, βέβαια, ότι η ύπαρξη του Schwarzenegger ήταν υπερ-άχρηστη και είχε προφανώς μόνο σκοπό να διαφημίσουν ότι παίζει και ο Schwarzenegger. Το ίδιο ισχύει και για τον Bruce Willis, απλά αυτός είχε και μία σημασία για την πλοκή, έτσι για τα μάτια του κόσμου. Εκτός αυτού, θα πρέπει να παραδεχτώ ότι για πρώτη φορά μετά από αρκετές ταινίες, εκτίμησα τη γοητεία του Jason Statham. Επίσης, καταπληκτικός Mickey Rourke.
