Ζούμε σε κοινωνία, που ακόμα και στην εποχή μας δεν σταματά να μάς σπρώχνει σε συγκεκριμένα στερεότυπα. Ένα από αυτά είναι πως η ζωή και η ύπαρξή σου δεν θα ολοκληρωθουν ποτέ αν δεν αποκτήσεις παιδί. Το να γίνεις γονιός παρουσιάζεται ως αυτοσκοπός για κάθε άνθρωπο, άσχετα με άλλες παραμέτρους, όπως η πιθανότητα να μην μπορείς βιολογικά να αποκτήσεις παιδί, να μην έχεις την οικονομική δυνατότητα να μεγαλώσεις ένα παιδί, ή πολύ απλά να μη θες να γίνεις γονιός για τους όποιους προσωπικούς σου λόγους. Όχι, το τελευταίο δεν είναι μικρότερης σημασίας σε σχέση με τα υπόλοιπα.
Το να μη θες να γίνεις γονιός δεν είναι ούτε παλιμπαιδισμός, ούτε ευθυνοφοβία, ούτε μίσος προς τα παιδιά. Τις περισσότερες φορές είναι απλά η αυτογνωσία και η υπευθυνότητα να μπορείς να δεις ότι ο ρόλος της μητέρας ή του πατέρα, με όλα όσα αυτός φέρει, δεν είναι για εσένα και ότι πιθανώς περισσότερο κακό θα έκανες σε ένα παιδί παρά καλό. Αυτό έθεσε ουσιαστικά και ο Μέμος Μπεγνής, με τον ηθοποιό να κάθεται στον καναπέ του Στούντιο 4 και να εξηγεί ότι δεν θέλει να κάνει παιδί, μιας και το θεωρεί τεράστια δέσμευση για τη ζωή του, αλλά και δεν θέλει να κάνει απλά ένα παιδί, για να λέει ότι το έκανε, και μετά να μην μπορεί να ανταπεξέλθει στις ευθύνες του.
“Δεν θέλω τέτοια ευθύνη εγώ στη ζωή μου, σε καμία περίπτωση. Μεγάλη ευθύνη. Πιστεύω ότι ένα παιδί όσο πολλά σού δίνει, γιατί σίγουρα είναι ένα κομμάτι σου, σίγουρα βλέπεις ένα πλάσμα να το μεγαλώνεις, να το καμαρώνεις, να το καθοδηγείς, να σε αγαπάει, να σου δίνει αγάπη, όλα αυτά -τα οποία είναι πολύ θετικά, δεν το συζητώ-, εγώ το βλέπω ως μεγάλη δέσμευση. Βλέπω ότι θα μού “φάει”, που δεν είναι ωραία λέξη αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω, τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου και τα πιο δημιουργικά και τα πιο όμορφα.
Ακούγεται ευθυνοφοβία αυτό το πράγμα, ενώ (είναι υπευθυνότητα). Δεν μού φταίει ένα παιδί τώρα να το κάνω και να το μεγαλώσω και να μην είμαι υπεύθυνος γι’ αυτό, ούτε μ’ αρέσει. Πιστεύω ότι είμαι υπεύθυνος στο να λέω τι δεν θέλω. Αλλά τα λατρεύω, τα λατρεύω, τ’ αγαπώ”.