Στη βιομηχανία του θεάματος το body shaming και οι διακρίσεις βάσει σώματος δεν είναι κάτι άγνωστο. Μέχρι και σήμερα, αν καθίσεις να το παρατηρήσεις, θα δεις ότι η πλειοψηφία των καλλιτεχνών, που προωθούνται, ιδιαίτερα των γυναικών, έχουν αρκετά αδύνατα σώματα, που συμβαδίζουν με αυτό, που η κοινωνία προσπαθεί να μάς περάσει ως “ιδανικό”.
Βέβαια, στα 90s και στα early 00s τα πράγματα ήταν εξαιρετικά χειρότερα. Για να κάνεις καριέρα, για παράδειγμα, στη μουσική, ήταν σχεδόν απαράβατος όρος να είσαι υπερβολικά αδύνατος, ακόμα κι αν αυτό μεταφραζόταν στο να κάνεις μία πολύ extreme και ανθυγιεινή δίαιτα, που θα σε έκανε να χάσεις δέκα κιλά σε ελάχιστο χρόνο. Αυτό αποδεικνύεται και από την εμπειρία της Μαντώς, που βρέθηκε στο Στούντιο 4 και μίλησε για το πώς αρρώστησε από τις δίαιτες, που είχε υποβάλει τον εαυτό της, με σκοπό να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της τότε βιομηχανίας.
“Δεν μου αρέσει να συνδέεται η καλλιτεχνική μου υπόσταση και αξία με το ντύσιμο, τα κιλά. Δεν μ’ αρέσει να συνδέεται αυτό. Θεωρώ ότι η καλλιτεχνική αξία είναι κάτι αυτόνομο και μπορεί να σταθεί από μόνο του, χωρίς τίποτα άλλο.
(…) Υπήρχε body shaming τότε. Και τρία κιλά πάνω να ήσουν, σου έλεγαν πρέπει να χάσεις δέκα κιλά στη δουλειά. Το οποίο ήταν τραγικό, γιατί κάποια κοπέλα, όπως εγώ, που ήμουν μια κοπέλα με καμπύλες και που η φυσιολογική μου κατάσταση είναι να μην είμαι πολύ αδύνατη, αρρωσταίνω. Πραγματικά αρρωσταίνω, επί της ουσίας δηλαδή. Είχα μπει σε μία διαδικασία να πάω κόντρα στη φύση μου και να γίνω κόκκαλο στην κυριολεξία.
Έτρωγα ελάχιστα. Έτρωγα τρεις μπουκιές και είχα φάει. Αρρώστησα. Είχα αναιμία, θυροειδή. Ήταν η τάση της εποχής τότε στα 90s. Ήταν της μόδας λίγο τα κόκκαλα. Οι κοπέλες, δηλαδή, να είναι πάρα πολύ αδύνατες”.