▪️Η συνέντευξη ξεκινά. Η υπουργός διαβάζει από χαρτιά. Αργά και υποτονικά. Σφίγγει τα δάχτυλα.
▪️Μία μικρή σπίθα. Διεκδικεί ρόλο στις εξελίξεις: “Έγινε αυτό το οποίο ζητούσαμε από την πρώτη στιγμή”. Προκύπτει το πρώτο ερώτημα στον τηλεθεατή. Την “πρώτη στιγμή” του υπουργείου την θυμάται διαφορετική.
▪️Η υπουργός δεν κοιτάζει πότε την κάμερα, δηλαδή όσους την παρακολουθούν. Τα μάτια της αναζητούν συνήθως το τραπέζι, καμιά φορά πηγαίνουν δεξιά, όπου προφανώς βρίσκεται κάποιος συνεργάτης της.
▪️Αναφέρεται στα παιδιά, υπενθυμίζει ότι είναι μητέρα και αυτή είναι η μόνη πρόταση που εκφωνεί χωρίς να κοιτάζει τα χαρτιά της.
▪️”Βιώνουμε μία κατάλυση του θεσμικού πολιτισμού”. Άτυχη στιγμή. Ως έκφραση και ως παρατήρηση.
▪️Συνεχίζει να κοιτάζει προς τα κάτω. Το βλέμμα της επικεντρώνεται στα δάχτυλα. Εξακολουθεί να είναι σφιγμένα.
▪️Όσο συνεχίζεται η ανάγνωση, τόσο χαμηλώνει την ένταση του λόγου της. Σκύβει όλο και περισσότερο.
▪️”Έθεσα τον εαυτό μου στη διάθεση οποιασδήποτε κατάθεσης”. Προηγουμένως είχε πει (διαβάσει) ότι δεν γνώριζε τίποτε, δεν είχε φτάσει κάποιο στοιχείο στο γραφείο της. Επομένως η “κατάθεση” της δεν θα ήταν πολύ διαφωτιστική.
▪️Αναφέρεται στην αντίδραση του πρωθυπουργού. Συνεχίζει να κοιτάζει κάτω. Ακούγεται ένας θόρυβος, μάλλον προέρχεται από τη γνωστή κίνηση που κάνουν τα δάχτυλα όταν κάποιος θέλει κάτι να υποδείξει. Το βλέμμα ζωντανεύει, αλλά όχι για πολύ.
▪️Αλλαγή στην κατεύθυνση του βλέμματος. Κοιτάζει και αριστερά της. Σταθερά αποφεύγει την κάμερα, τους τηλεθεατές.
▪️Αναφορά στην καταγγελία της Μπεκατώρου. Υπενθυμίζει ότι έγινε σε ημερίδα του υπουργείου. Κανονικά θα έπρεπε στη συνέχεια να ακουστεί η φράση “και πήραμε τις απαραίτητες πρωτοβουλίες”. Η φράση απουσιάζει.
▪️Υπενθυμίζει την στάση της απέναντι στις καταγγελίες: “Έχω γράψει δύο άρθρα για το σοκ που υφιστάμεθα από την κουλτούρα της παρενόχλησης και του βιασμού”. Δεύτερο ερώτημα: Είναι αρθρογράφος που παρατηρεί ή υπουργός που αποφασίζει και ευθύνεται;
▪️Διαβάζει την εξέλιξη του κινήματος Metoo. Τώρα πια κομπιάζει συνεχώς.
▪️Στο παιχνίδι των δακτύλων μπαίνουν και τα γυαλιά.
▪️Εξαγγελία καλών προθέσεων: ‘Να δούμε τις εργασιακές σχέσεις, το υπουργείο προσπαθεί να τις θέσει σε διαφορετικές βάσεις”. Γενικότητες. Κάτι συγκεκριμένο θα ήταν πολύ πιο λειτουργικό.
▪️Τρίβει τα μάτια. Δείχνει εξαντλημένη.
▪️Αναφορά στις ευθύνες του παρελθόντος. Δεν σκύβει, η φωνή της αποκτά μέταλλο, ζωντανεύει. ▪️Λέει: “διθυραμβική η υποδοχή του Λιγνάδη όταν τοποθετήθηκε, από όλα τα μέσα, ακόμα και τα ψηφιακά”. Δεν είναι καλή στιγμή. Προηγουμένως έχει υποβιβάσει το ρόλο των μέσων, έχει διακηρύξει ότι δεν αποφασίζει βάσει αυτών που γράφονται.
▪️Διαβάζει απόσπασμα της υποδοχής που επεφύλαξε ο Γεωργουσόπουλος στην τοποθέτηση Λιγνάδη. Η επιχειρηματολογία ξεστρατίζει. Το χρέος της υπουργού είναι να ελέγχει το παρελθόν των ανθρώπων που διορίζει. Τα υπόλοιπα είναι “η μπάλα στην κερκίδα”.
▪️Διατηρείται η λάμψη στα μάτια και η ένταση της φωνής.
▪️Υπενθυμίζει μία εγκωμιαστική κριτική της Έλενας Ακρίτα προς τον Λιγνάδη. Ένας ετεροχρονισμένος διάλογος με μία απούσα, μπερδεύει τις θέσεις ευθύνης. Αν η Ακρίτα γράφει ανακρίβειες εκπροσωπεί τον εαυτό της, αν μία υπουργός δεν παίρνει έγκαιρα αποφάσεις, εκπροσωπεί το κράτος.
▪️Η καρέκλα δεν την χωράει. Πηγαίνει ποτέ αριστερά, πότε δεξιά. Ούτε ένα βλέμμα στους τηλεθεατές.
▪️”Ο Λιγνάδης με βαθιά υποκριτική τέχνη προσπάθησε να μας πείσει. Υποκριτική τέχνη. Ηθοποιός”. Τρίτη απορία τηλεθεατή: Ποιος θέλει να την καταστρέψει και της δίνει τέτοιες ατάκες; Ακόμη κι αν είχε καθηλώσει με τα προηγούμενα, με αυτή την πρόταση εκτίθεται, δίνει το σύνθημα της αποκαθήλωσης.
▪️Σφίγγει ξανά τα δάχτυλα. Καλά ξεμπερδέματα.