Επώνυμο Γαδ. Όνομα Ελπίδα. Κυριολεκτικά.

Θυμάμαι την μέρα που την γνώρισα. Ήμασταν σε μία αυλή σαν αεροπλάνο, η πτήση είχε θέα την θάλασσα, εκείνη ήταν ξωτικό με μια κιθάρα στην αγκαλιά. Μαγεία που κατέληξε σε συζήτηση. “Μου αρέσει να τραγουδώ για τους φίλους μου… και για μένα”. Την επόμενη χρονιά οι φίλοι της πολλαπλασιάστηκαν  και την αποθέωναν οπότε τα κόκκινα μαλλιά της καθρεφτίζονταν στο The Voice. Η φωνή της δεν γυάλιζε με μπιχλιμπίδια, έβγαινε από πολύ βαθιά, από εκεί που βρίσκονται τα διαμάντια.

Ένα χρόνο μετά, η Ελπίδα Γαδ λάμπει ακόμη περισσότερο και δεν φοβάται -σου λέω- να τραγουδάει για ένα κόσμο που θα αρχίσουν ξανά απ’ την αρχή όσα είναι στη μέση, αρκεί το ένα χέρι να αγγίζει το άλλο.

Πέρασε ένας χρόνος από την συμμετοχή σου στον τελικό του Voice. Τι θυμάσαι από εκείνη την ημέρα;

Θυμάμαι το αίσθημα πληρότητας που με κατάκλυσε πριν καλά καλά ανακοινωθεί ο νικητής, γιατί ήξερα ότι είχα βάλει τα δυνατά μου, και τουλάχιστον θα είχα κάποιες καλές εμφανίσεις, κάποια καλά βίντεο στο YouTube, που είναι το βιογραφικό για εμάς τους καλλιτέχνες. Επίσης, θυμάμαι το πόσο ευτυχισμένη ένιωσα όταν η Ελεονώρα ανακοίνωσε στον αέρα της εκπομπής ότι θα συνεργαστούμε (δεν μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερο έπαθλο για εμένα), και τους τρεις κριτές, Σάκη, Έλενα και Πάνο να μου λένε εγκωμιαστικά λόγια και ότι αξίζω μια θέση στην ελληνική δισκογραφία. Τι όμορφη μέρα ήταν αυτή!

Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος φόβος σου όταν πάτησες για πρώτη φορά στο stage του show;

Φοβόμουν να μην αλλοτριωθώ. Μην αναγκαστώ να αλλάξω οτιδήποτε από αυτά που ήθελα εγώ να δείξω για την δουλειά και το ρεπερτόριο μου. Ευτυχώς, σε αυτό, είχα απόλυτους συμμάχους τόσο την coach μου, την Ελεονώρα Ζουγανέλη, όσο και τον μαέστρο της ορχήστρας, τον Τόνυ Κονταξάκη, τους οποίους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, που δεν με πίεσαν ούτε στιγμή να δείξω ή να πω κάτι άλλο από αυτό που ήμουν. Με προστάτευσαν και με σεβάστηκαν τόσο, που τελικά οι φόβοι εξαϋλώθηκαν από πολύ νωρίς, και εγώ απλά ανέβαινα να κάνω την δουλειά μου και να το απολαύσω!


Πώς είναι να περιμένεις ένα αποτέλεσμα που σε αφορά, ενώ σε παρακολουθούν τόσες χιλιάδες άνθρωποι;

Πωπω! Τώρα μου ξυπνάνε μνήμες! Είναι απίστευτο το καρδιοχτύπι, δεν ορίζεις καλά καλά τα άκρα σου κάποιες φορές. Θυμάμαι το πόδι μου να θέλω να το σταματήσω και να μην μπορώ σε κάποιες φάσεις, όπως και τα γόνατά μου που λύγισαν εκεί στον ημιτελικό μόλις ανακοινώθηκε το όνομά μου! Συναισθήματα ανάμεικτα, γιατί θες να φωνάξεις, να χαρείς για εσένα, αλλά στενοχωριέσαι για τον συμπαίκτη σου γιατί έχετε περάσει τόσους μήνες μαζί. Και τελικά μάλλον σκας ένα στραβό χαμόγελο, κοιτάς αμήχανα προς την μεριά του άλλου, ενώ πρέπει να αποχωρήσεις άμεσα από την σκηνή γιατί ο τηλεοπτικός χρόνος είναι πολύτιμος, και ενώ σε παρακολουθούν και τόσες χιλιάδες άνθρωποι! Μπέρδεμα; Δεν ξέρω αν θα είχα κουράγιο να το ξαναπεράσω το κομμάτι αυτό, αλήθεια!


Άξιζε τον κόπο η συμμετοχή;

Άξιζε 100% ! Η μαγική συνταγή νομίζω, είναι να συμμετέχεις σε κάτι τέτοιο σε κατάλληλη ηλικία και όταν θα έχεις ήδη κάνει κάποια πράγματα πριν, να πας να δείξεις την δουλειά σου και να μην στοχεύσεις τόσο στο έπαθλο, όσο στο να έχεις την παρουσία που θα ήθελες να σε θυμάται για αυτήν ο κόσμος μετά, σε όποιο στάδιο και να αποχωρήσεις. Εε εγώ νομίζω ήμουν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο, ωστόσο στάθηκα και πολύ τυχερή, γιατί πήρα το σημαντικότερο έπαθλο, εμφάνιση σε Αθηναϊκή σκηνή και μια συνεργασία με μια καταξιωμένη Ελληνίδα καλλιτέχνιδα, την Ελεονώρα Ζουγανέλη. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Πότε άρχισες να τραγουδάς και να σου λένε ότι τα λες ωραία;

Πρέπει να ήταν κάπου στο γυμνάσιο. Τότε ξεκίνησα κιθάρα, και ενώ για χρόνια έπαιζα κλασσικό πιάνο και δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με το τραγούδι, ο δάσκαλος της κιθάρας με έβαλε να τραγουδήσω και μου σχολίασε την σωστή φωνή, έτσι είχε πει. Από τότε, ξεκίνησαν χορωδίες, καλλιτεχνική διαγωνισμοί, διάφορα επαγγελματικά σύνολα που συμμετείχα, ήρθε η Ορχήστρα των Κυκλάδων στην ζωή μου και η ομάδα Καβάφης, με συναυλίες στο εξωτερικό, στο Μέγαρο Μουσικής και το Ηρώδειο ,και στο τέλος, ο περσινός διαγωνισμός.


Θυμάσαι το τραγούδι που είπες και πρώτη φορά κατάλαβες ότι κέρδισες στο κοινό;

Μμμ νομίζω ναι! Ήταν Της Καληνύχτας Τα Φιλιά, της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Τότε στο γυμνάσιο ήταν σε μια συναυλία με την σχολή που μάθαινα κιθάρα, και ήταν έναν κοινό γύρω στα 200 άτομα. Και εκεί που ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσω, άκουσα το χειροκρότημα και κατάλαβα.


Ποιο ήταν το τραγούδι που είχες λιώσει και είχες μάθει μέχρι και τις ανάσες του;


Αα νομίζω ήταν αυτό, Της Καληνύχτας Τα Φιλιά, όπου για χρόνια έγινε το σήμα κατατεθέν μου στην Σύρο και έτσι το είχα μάθει απέξω και ανακατωτά!


Υπάρχει ένα τραγούδι που το θεωρείς δικό σου; Γιατί;

Είναι αρκετά αυτά που τα αγαπώ και θα ήθελα πολύ να είναι δικά μου, αλλά αυτό που έχει κλέψει την καρδιά μου τα τελευταία αρκετά χρόνια είναι οι Μέλισσες. Ήταν το 2010 αν δεν κάνω λάθος όταν το πρωτοάκουσα, 10 χρόνια πίσω δηλαδή, και από την αρχή μου έκανε εντύπωση. Είναι οι στίχοι; Είναι η μουσική; Είναι οι μνήμες που μου ξυπνάει; Δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς το γιατί, πάντως το αγαπώ σαν να είναι δικό μου και δεν το βαριέμαι όσο συχνά και να το λέω. Φαντάζεστε την χαρά μου δύο χρόνια τώρα που το ακούω καθημερινά λόγω της σειράς!

 

Τραγουδάς καλύτερα όταν είσαι λυπημένη ή χαρούμενη;

Νομίζω ότι ξεκάθαρα όταν είμαι λυπημένη. Είναι τόση η ανάγκη εκείνη την στιγμή να εκφραστείς αλλά και μεγάλο το στοίχημα να μην σε καταλάβει το κοινό, ώστε αναγκαστικά βάζεις τα δυνατότερά σου! Απίστευτο, αλλά σε πολύ άσχημες βραδιές έχω δώσει τις καλύτερες παραστάσεις μου.

Μπορεί να αλλάξει η διάθεσή σου από ένα τραγούδι που σου έρχεται στο μυαλό;

 

Ναι εννοείται, και προς τις δύο κατευθύνσεις. Είτε θα με κάνει να χαρώ, να χαμογελάσω, να κουνηθώ μαζί του και να το σιγοτραγουδήσω, είτε μπορεί να μου θυμίσει πράγματα που είχα καταχωνιάσει σε κάποια μεριά του μυαλού μου, και να μελαγχολήσω, να με κάνει να κατσουφιάσω. Τα παθαίνω και τα δύο πολύ συχνά!


Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετά από 10 χρόνια;

 

Θα ήθελα πάνω στην σκηνή. Με δική μου δισκογραφία, μια μουσική πορεία γεμάτη εμπειρίες και ωραίες συνεργασίες, έναν άνθρωπο δίπλα μου που να μπορεί να το αντέξει όλο αυτό, και φυσικά οι πολύτιμοι φίλοι και η οικογένεια μέσα στο σκηνικό.


Που μπορούμε να σε ακούσουμε στις συνθήκες
της πανδημίας;

Αυτό που αποκομίσαμε οι καλλιτέχνες σε αυτήν την πανδημία, είναι η εξοικείωση με τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες και τα social media, όπου προσωπικά πιστεύω ότι εκεί θα ‘γίνεται το παιχνίδι’ πια, ή έστω ένα μεγάλο μέρος του. Οπότε, μπορείτε να με βρείτε και να με ακούσετε στο προσωπικό μου κανάλι στο YouTube, καθώς και στα social media μου, στο ινσταγκραμ και το facebook.

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!