Έχω την εντύπωση πως σε αυτή τη ζωή ο καθένας μας έχει έναν απόλυτο στόχο, και οι περισσότερες αποφάσεις του (συνειδητά ή μη) λαμβάνονται στην προσπάθειά του να τον φτάσει. Άλλοι θέλουν να αφήσουν τον κόσμο καλύτερο από ό,τι τον βρήκαν, άλλοι επιθυμούν να βρεθούν στο επίκεντρό του. Άλλοι σκοπεύουν να χορτάσουν την ζωή όσο περισσότερο μπορούνε και άλλοι να γεμίσουν τοίχους με πτυχία και κατορθώματα. Βέβαια είμαι της άποψης πως όλοι κατά βάθος κυνηγάμε την έννοια της ευτυχίας και της προσωπικής ικανοποίησης, διαλέγοντας διαφορετικά μονοπάτια για να βρεθούμε εκεί και προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να μην χαθούμε στην πορεία.
Έτσι, παρακολουθώντας την συνέντευξη του Γιώργου Καπουτζίδη στην ΕΡΤ εχθές το βράδυ, χάρηκα ιδιαίτερα που μπροστά μου υπήρχε ένας άνθρωπος με σταθερή πυξίδα.
Έχοντας βρεθεί στο πλατό των Ειδήσεων προκειμένου να απαντήσει στην λεκτική και πνευματική επίθεση απέναντί του από τον Αλέξη Κούγια, ο κύριος Καπουτζίδης έδειξε θαυμαστή διακριτικότητα, αναζωογονητική ηρεμία και έναν λόγο μεστό και δομημένο, τόσο που σχεδόν δεν ταίριαζε στο πλαίσιο της ελληνικής τηλεόρασης. Απέναντι στην ξεδιάντροπη τοξικότητα της αντίπαλης όχθης και κόντρα σε δημοσιογράφους και εκπομπές που μιλούσαν για “απελπισία στο βλέμμα” ενός κατά συρροή βιαστή, εκείνος μας προσέφερε μία ανάσα καθαρού αέρα που τόσο χρειαζόμασταν, με την μορφή ενός γνήσιου χαμόγελου και της κοινής λογικής.
Δεν έχει νόημα να απαριθμήσουμε τα πιο σημαντικά σημεία της συνέντευξής του, καθώς και τα δέκα περίπου λεπτά που μιλάει λέει κάτι σημαντικό. Δεν υπάρχει καν λόγος να τον ανακηρύξουμε “νικητή” σε αυτήν την δημόσια αντιπαράθεση με τον Αλέξη Κούγια, εφόσον οι απόψεις του δεύτερου τον είχαν ήδη αυτομάτως βάλει στην θέση του χαμένου (παρόλα αυτά, ΠΩΣ ΤΟΝ ΠΕΤΣΟΚΟΨΕΣ ΕΤΣΙ ΡΕ ΓΙΩΡΓΟ;!). Αυτό που, τουλάχιστον εγώ προσωπικά, θαύμασα τόσο στην τηλεοπτική του εμφάνιση, είναι το πώς η ευτυχία αποτυπώνεται τελικά πάνω σε έναν άνθρωπο.
Ο Γιώργος Καπουτζίδης δεν έχει κάνει την “ιδιαιτερότητά του σημαία”, όμως όλα τα στοιχεία που χτίζουν τον χαρακτήρα του είναι απόλυτα εναρμονισμένα μεταξύ τους. Η γαλήνη της φωνής του δεν είναι ψεύτικη, ούτε προϊόν πρόβας λίγες ώρες πριν την συνέντευξη: είναι το παράσημο ενός ανθρώπου που φαίνεται πως έχει παλέψει με κάθε είδους προσωπικό δαίμονα και έχει βγει θριαμβευτής. Έτσι, όταν ένας καλικάντζαρος βρίσκεται μπροστά του απειλώντας να του χαλάσει αυτήν την ισορροπία, έχει την (υπερ)δύναμη να τον αποκρούσει χωρίς καν να σηκώσει το μικρό του δαχτυλάκι. Για αυτό και μόνο τον θεωρώ παράδειγμα προς μίμηση.
Γιώργος Καπουτζίδης, ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Κάνε την χάρη στον εαυτό σου και δες τα όσα είχε να πει εδώ: