Το 2011, η Taylor Swift και ο Jake Gyllenhaal χώρισαν μετά από περίπου έναν χρόνο σχέσης. Λίγο αργότερα, το 2012, το All Too Well κυκλοφόρησε και σχεδόν όλοι όσοι το άκουσαν θεώρησαν ότι αναφέρεται στην σχέση τους. Ποτέ, φυσικά, η Swift δεν βγήκε να το επιβεβαιώσει ή να το διαψεύσει. Τώρα, πριν μερικούς μήνες, η καλλιτέχνης επανακυκλοφόρησε το κομμάτι στο πλαίσιο του Red (Taylor’s Version) και της γενικότερης προσπάθειας της να επανακτήσει την κυριότητα όλων των κομματιών της. Πλέον το All Too Well έχει μία δεκάλεπτη εκδοχή και ένα video clip-ταινία μικρού μήκους, που ουσιαστικά “φωνάζουν” ότι μιλάει για την σχέση της με τον Gyllenhaal και την κακή του συμπεριφορά απέναντί της. Το αποτέλεσμα; Πολλοί fans της άρχισαν να του επιτίθενται διαδικτυακά.
Ωστόσο, δεν είχαμε κάποιο σχόλιο ούτε από τον έναν, ούτε από τον άλλον, παρά μόνο υπονοούμενα, που μπορεί και να μην ήταν καν υπονοούμενα. Δηλαδή; Κάποιοι θεώρησαν ότι η Swift εμφανίστηκε με revenge dress, απευθυνόμενη ουσιαστικά στον ηθοποιό, ενώ από μεριάς του ο Gyllenhaal έκανε μία φωτογράφιση με επίκεντρο το κόκκινο χρώμα, που αρχικά κυκλοφόρησε με τη λεζάντα “Red (Jake’s Version)”. Επιτέλους, όμως, έχουμε κάτι παραπάνω από απλές πιθανές σπόντες.
Ο Gyllenhaal έδωσε συνέντευξη στο Esquire και ρωτήθηκε τόσο για το All Too Well, όσο και για τις αντιδράσεις των fans της Swift στο internet. Ο ηθοποιός, λοιπόν, εξήγησε ότι το κομμάτι δεν τον αφορά και είναι τρόπος έκφρασης της ίδιας της Swift, ενώ αναρωτήθηκε γενικά για το πού πάμε σαν κόσμος, όταν αντιδράμε τόσο επιθετικά στο κάθε τι και προωθούμε τον διχασμό.
“Δεν έχει να κάνει με εμένα. Έχει να κάνει με την σχέση της με τους fans της. Είναι η δική της έκφραση. Οι καλλιτέχνες παίρνουν από τις προσωπικές εμπειρίες τους για έμπνευση και δεν θα φθονήσω κανέναν γι’ αυτό.
Σε κάποιο σημείο, νομίζω πως είναι σημαντικό, όταν οι υποστηρικτές γίνονται απείθαρχοι, να αισθανόμαστε την ευθύνη να τούς κάνουμε πολιτισμένους και να μην επιτρέπουμε το cyberbullying στο όνομα κανενός. Αυτό απαιτεί ένα βαθύτερο φιλοσοφικό ερώτημα. Όχι για κάποιον συγκεκριμένο ατομικά, αλλά μία συζήτηση που θα μάς επιτρέψει να εξετάσουμε πώς μπορούμε -ή ακόμα και πρέπει- να λαμβάνουμε τις ευθύνες για το τι βγάζουμε στον κόσμο, τη συνεισφορά μας στον κόσμο. Πώς προκαλούμε μία συζήτηση;
Η ερώτησή μου είναι: Είναι αυτό το μέλλον μας; Είναι ο θυμός και ο διχασμός το μέλλον μας; Ή μπορούμε να ενδυναμωθούμε και να ενδυναμώσουμε τους άλλους, ενώ παράλληλα τοποθετούμε τη συμπόνια και τον πολιτισμό στο επίκεντρο της συζήτησης; Αυτή είναι η συζήτηση, που θα πρέπει να κάνουμε”.