Gossip Girl, ένα όνομα (σειράς) μια ιστορία. Και βασικά μια ιστορία που ιδωμένη μέσα από τα μάτια του 2021 είναι τουλάχιστον προβληματική για πάρα πολλούς λόγους. Παρ’ όλα αυτά στα αθώα εφηβικά μικράτα εμάς των μιλένιαλζ, σε μια περιόδο που δεν είχαμε ακόμη δυστυχώς ονοματίσει έννοιες όπως πατριαρχία, τοξική αρρενωπότητα, ομοφοβία, συστημικός ρατσισμός, και άλλα τέτοια “ωραία”, το Gossip Girl ήταν μια σειρά αποκάλυψη. Ενα προϊόν που καταναλώναμε με λαχτάρα και αφοσίωση που θυμίζει έφηβάκια που ερωτεύονται για πρώτη φορά. Μέσα ωστόσο από το σημερινό μας φίλτρο η εν λόγω σειρά δεν ανταποκρίνεται ούτε στο ελάχιστο στα τωρινά κριτήρια, χάρη στο πλήθος σκηνών στις οποίες διαφαίνονται όλες οι παραπάνω ¨ωραίες¨ έννοιες, έμμεσα ή άμεσα. Έτσι όταν ακούσαμε πριν περίπου μισό χρόνο ότι θα δούμε στην μικρή οθόνη το reboot της σειράς, η αντιδράσή μας ήταν διπλή. Από τη μια ήρθε ένα ευχάριστο νοσταλγικό συναίσθημα και γέμισε την ψυχούλα μας. Από την άλλη ωστόσο αναρωτηθήκαμε αν χρειαζόμαστε άλλη μια σειρά με πρωταγωνιστές βαθύπλουτα λυκειόπαιδα με ναρκισιστικά μοτίβα και τόνους λευκού προνομίου, να το παίζουν “ενήλικοι” και να δημιουργούν εξαιρετικά προβληματικές ίντριγκες έτσι ώστε να γλιτώσουν από την θανατηφόρα βαρεμάρα που τους φέρνουν τα ατελείωτα λεφτά τους. Για να μην ξεκινήσουμε να μιλάμε για την παντελή έλλειψη πολιτικής ορθότητας. Με λίγα λόγια; Αν οι δημιουργοί του reboot ανακύκλωναν την παλιά σεναριακή συνταγή και μας έφερναν ακριβώς το ίδιο προϊόν με άλλα πρόσωπα, η σειρά θα έτρωγε σύσσωμο cancelling από τα social media στο πρώτο κιόλας επεισόδιο. Έμενε λοιπόν απλά να περιμένουμε την πρεμιέρα της σειράς για να αποφασίσουμε αν θα δικάσουμε ή θα εκθειάσουμε αυτό το νέο τηλεοπτικό προϊόν.
Ας το πάρουμε όμως από την αρχή. Για να κατασκευάσουν οι δημιουργοί του reboot μια σειρά η οποία θα πήγαινε “με τα νερά” των καιρών, μια λογική στρατηγική θα ήταν να αφαιρέσουν από το νέο storyline οποιοδήποτε στοιχείο είναι κοινωνικά αναίσθητο, κοινώς tone deaf. Τι κάνεις όμως όταν η ίδια η συνθήκη μιας σειράς, ο πυρήνας της συνταγής της επιτυχίας της αποτελεί εν έτει 2021 την πιο tone deaf αφήγηση που θα μπορούσε κάποιος να σκαρφιστεί; Γιατί οκ ας πούμε πως αυτή της φορά οι δημιουργοί φροντίζουν ώστε το καστ να είναι συμπεριληπτικό και το σενάριο πολιτικά ορθό. Τι μπορούν όμως να κάνουν όταν η σειρά βασίζεται στην εμπειρία ατόμων που ανήκουν στο 1%, που δεν χρειάστηκε να σκεφτούν ούτε μια μέρα στην ζωή τους πώς θα πληρώσουν το νοίκι, και το πιο σημαντικό τους πρόβλημα είναι αν θα περάσουν τις διακοπές τους στις Μπαχάμες ή στην Ίμπιζα. Πώς θα κάνουν τον θεατή, που κατά μέσο όρο ουδε μια σχέση δεν έχει με αυτό το προφίλ, να ταυτιστεί ή τουλάχιστον να μην κριντζάρει;
Και εδώ έρχεται το πρώτο επεισόδιο, που έκανε πρεμιέρα την περασμένη Πέμπτη έπειτα από μήνες γαργαλιστικής προσμονής , και δίνει την απάντηση σε αυτή την δύσκολη εξίσωση. Μια απάντηση που πρέπει να παραδεχτώ πως δεν περίμενα να είναι τόσο έξυπνα στημένη.
* Disclaimer: Η spoiler free ζώνη σταματάει εδώ, αν δεν θες να μάθεις τί γίνεται στο πρώτο επεισόδιο μην συνεχίσεις την ανάγνωση, please and thank you.
Στην πρώτη σκηνή του επεισοδίου βλέπουμε μια ξανθιά κοπέλα, νεαρής ηλικίας, η οποία πηγαίνει στο σχολείο με το τρένο. Φτάνοντας στο Constance σκοντάφτει πάνω στις “plastics” οι οποίες δεν χάνουν καθόλου χρόνο και κατευθείαν ξεκινούν τα ειρωνικά σχόλια, κοινώς της κάνουν bullying. Εκ πρώτης όψεως θα λέγαμε πως το συγκεκριμένο κορίτσι είναι μαθήτρια στο Constance και μάλιστα μας θυμίζει το στερεότυπο του outsider Dan, και όπως αυτός, τελικά εν καιρώ θα γίνει μέλος των “popular” παιδιών. Πολύ γρήγορα ωστόσο καταλαβαίνουμε πως η Kate δεν φοιτεί στο Constance αλλά διδάσκει, και επίσης πως δεν είναι η μόνη καθηγήτρια που βιώνει αυτή την συμπεριφορά από τους μαθητές, αντιθέτως αυτή είναι η νέα νόρμα. Συνεχίζοντας στο επεισόδιο, η Kate μαζί με τους συναδέλφους τους μοιράζονται ανοιχτά τους προβληματισμούς τους για το attitude των μαθητών και κατακρίνουν απροκάλυπτα το λευκό πλούσιο προνόμιό τους και την αλαζονεία τους. Ψάχονοντας λοιπόν οι καθηγητές τον τρόπο να πάρουν πίσω έστω κάποια δύναμη από τα κακομαθημένα 16χρονα που ορίζουν κυριολεκτικά το αν θα απολυθούν ή όχι, αποφασίζουν να επανιδρύσουν το Gossip Girl, και μέσα από τα “κουτσομπολιά” που θα δημοσιεύουν να τους εκθρονίσουν επαναφέροντας έτσι τις νορμάλ ισορροπίες.
Τί σημαίνει λοιπόν αυτό για την αφήγηση; Σε αντίθεση με το παλιό Gossip Girl του οποίου όλοι οι πρωταγωνιστές βίωναν μόνο μια εμπειρία, αυτή του πλουσιόπαιδου, στο reboot έχουμε ήρωες και από τις δυο πλευρές. (Και όχι ο Dan και η Jenny δεν μετράνε γιατί μπορεί να μην ήταν πλουσιόπαιδα, αλλά δεν ζούσαν και στην φτώχια και επίσης ήθελαν μανιωδώς να γίνουν μέλος αυτού του κλαμπ, εντείνοντας έτσι και την ανάλογη επιθυμία του θεατή.) Από τη μία βλέπουμε τα αδαή πλουσιόπαιδα, και από την άλλη τους προσγειωμένους καθηγητές που παλεύουν για το μεροκάματό τους. Στον αντίποδα λοιπόν της αρχικής version, το reboot όχι απλά δεν κάνει glamourizing στις εξαιρετικά προβληματικές συμπεριφορές του τύπου Blair, αλλά τις κατακρίνει κιόλας, και μάλιστα εκ των έσω. Έχει καταφέρει δηλαδή να κρατήσει την συνταγή της επιτυχίας αυτούσια, απλά και μόνο ενσωματώνοντας στην αφήγηση την φωνή της λογικής, τις σκέψεις που κάνουμε οι περισσότεροι βλέποντας αυτή την σειρά, μέσα από ήρωες- “κανονικούς” ανθρώπους. Η Kate λοιπόν και η παρέα της ήταν η ιδιοφυής απάντηση σε αυτή την δύσκολη εξίσωση, ο εξισορροπιστικός παράγοντας που καθιστά το νέο Gossip Girl cringe-free.
Έχοντας πει όλα αυτά, ακόμα δεν έχει κριθεί τίποτε. Η τελική ¨απόφαση του δικαστηρίου” θα βγει στο τέλος του κύκλου, αφού θα έχουμε ρουφήξει μανιωδώς όλα τα επεισόδια. Κάτι που καταπώς φαίνεται έπειτα από αυτό το έξυπνο σεναριακό twist, δεν θα αποτελεί guilty-pleasure.
Μέχρι τότε,
φιλιά πολλά,
και καλή θέαση.
