Ας περιγράψουμε τη γενική σχέση μου με την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Είμαι εκείνος ο ενοχλητικός άνθρωπος που γκρινιάζει για την ύπαρξη της γιορτής. Είμαι αυτή που θα φροντίσει να θυμίζει σε όλους ότι πρόκειται για μία καταναλωτική γιορτή με μόνο σκοπό το κέρδος. Είμαι αυτή που θα πει “οι ερωτευμένοι γιορτάζουν κάθε μέρα την αγάπη τους και δεν περιμένουν τις 14 Φεβρουαρίου”. Είμαι η “έλεος πλέον με τις καρδούλες”. Με άλλο λόγια, δεν μου αρέσει σαν μέρα και φροντίζω να το ξέρει το σύμπαν ολόκληρο.
Αυτό μέχρι πέρσι. Φέτος κάτι άλλαξε. Όχι, δεν φταίει ότι είμαι σε σχέση -και την προηγούμενη χρονιά ήμουν εξάλλου-. Ούτε ξαφνικά είδα πολλές ρομαντικές κομεντί για τη γιορτή και με έπεισαν για τη μαγεία της. Ούτε καν πείστηκα ότι βασικό της στοιχείο είναι η αγάπη και ο έρωτας και όχι η υπερκατανάλωση. Ούτε είμαι σε σχέση με κάποιον φαν της μέρας. Τι συνέβη, λοιπόν; Το lockdown.
Όλα ξεκίνησαν από τα Χριστούγεννα
Η επίδραση του δεύτερου lockdown άρχισε να φαίνεται στην ψυχοσύνθεσή μου από την ευρύτερη περίοδο των Χριστουγέννων. Ναι, αυτή η γιορτή πάντα μου άρεσε, αλλά όχι σε ακραία επίπεδα. Πάντα αρνούμουν να στολίσω δέντρο πριν τις 6 Δεκεμβρίου, απέφευγα τις κλισέ χριστουγεννιάτικες ταινίες και δεν με ενδιέφερε να κάνω πολλά εορταστικά πράγματα.
Τα Χριστούγεννα που μάς πέρασαν, όμως, μέσα στην καραντίνα αισθάνθηκα μία τεράστια ανάγκη να ζήσω την περίοδο στο φουλ. Το δέντρο για πρώτη φορά στολίστηκε έναν μήνα ακριβώς πριν την παραμονή των Χριστουγέννων. Είδα όσες χριστουγεννιάτικες ταινίες δεν είχα δει στα 24 μου χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη. Στο σπίτι μου άκουγες όλη μέρα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Έφτιαξα χριστουγεννιάτικα cocktails. Αγόρασα όσα περισσότερα χριστουγεννιάτικα γλυκά μπορούσα. Πέρασα τον Δεκέμβριο φορώντας χριστουγεννιάτικα φούτερ και πουλόβερ. Και σήμερα, Φεβρουάριο, ακόμα δεν έχω ξεπεράσει ότι δεν υπάρχει στολισμένο δέντρο στο σαλόνι μου.
Ο ξαφνικός ενθουσιασμός για τον Άγιο Βαλεντίνο
Ναι, το τέλος των Χριστουγέννων με πόνεσε. Και ναι, ακόμα και στο αντιπαθές μου Halloween κατέληξα με δύο θεματικά cupcakes να βλέπω το The Nightmare Before Christmas. Σε καμία, όμως, περίπτωση δεν περίμενα να δείξω το παραμικρό ενδιαφέρον, πόσο μάλλον συμπάθεια, στην ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.
Κατάλαβα ότι κάτι “δεν πηγαίνει καλά” όταν ανακάλυψα ότι είναι τάση να στολίζουν δέντρα για τη γιορτή των ερωτευμένων. Δεν την ακολούθησα, αλλά όσο έβλεπα τα δέντρα των άλλων με κατέλαβαν τα εξής δύο συναισθήματα. Από τη μία, πέρασε πολύ σοβαρά από το μυαλό μου η σκέψη να το κάνω κι εγώ. Με εμπόδισε κυρίως το γεγονός ότι θα έπρεπε να ξοδέψω αρκετά χρήματα για το κατάλληλο δέντρο και τα στολίδια. Από την άλλη, μου έδωσαν μία αίσθηση χαράς, ίσως γιατί ένιωσα ότι ο κόσμος συνεχίζει να γιορτάζει τα πάντα κι ας είναι κλειδωμένος.
Και κάπως έτσι ήρθε ο κατήφορος -ή ανήφορος, αν είσαι φαν του Άγιου Βαλεντίνου-. Ξαφνικά όλα του τα στοιχεία άρχισαν να μου φαίνονται δελεαστικά. Όχι, δεν έχω ακόμα καμία διάθεση να ετοιμάσω ρομαντικό δείπνο και να ανταλλάξω δώρα. Όμως θέλω να τον γιορτάσω. Δηλαδή; Θέλω να φτιάξω και να αγοράσω γλυκά σε σχήμα καρδιάς, που κανονικά με κριντζάρουν. Είμαι διατεθειμένη 14 Φεβρουαρίου να ντυθώ στα ροζ ή τα κόκκινα. Μπαίνω σε σοβαρό πειρασμό να μου στείλω λουλούδια και σοκολατάκια. Νιώθω την υποχρέωση να δω μία θεματική ταινία τη μέρα της γιορτής (κάπου πρέπει να έχω θαμμένο DVD του Valentine’s Day, κερδισμένο από τη Σούπερ Κατερίνα). Ψάχνω ροζ σοκολάτα για να κάνω ροζ βόμβες ζεστής σοκολάτας. Και έχω ήδη κάνει αγιοβαλεντινίστηκα cocktails. Και ξέρεις κάτι; Το αγαπημένο μου κομμάτι ήταν ότι έκοψα φράουλες σε σχήμα καρδιάς.
Τι μου έχει κάνει το lockdown;
Νομίζω η απάντηση είναι απλή. Αν και συνεχίζω να δουλεύω στο lockdown, η ζωή από τον Νοέμβριο και μετά έχει γίνει αρκετά επαναλαμβανόμενη. Ναι, τουλάχιστον 8 ώρες την ημέρα έχω κάτι να κάνω, αλλά εκτός αυτού όλα είναι αρκετά στάσιμα και ίδια. Δεν βλέπεις ούτε γνωρίζεις άλλους/νέους ανθρώπους. Δεν πηγαίνεις σε καινούργια μαγαζιά. Δεν προκύπτει τίποτα εκτός προγράμματος σε κανένα σχεδόν επίπεδο. Το μόνο που αλλάζει είναι το επεισόδιο της σειράς ή της εκπομπής που έχεις ξεκινήσει αυτές τις μέρες. Και για να παραπονιέμαι εγώ γι’ αυτό, που είμαι τέρμα άνθρωπος του σπιτιού και της συνήθειας, καταλαβαίνουμε πού έχει φτάσει η κατάσταση.
Οτιδήποτε, λοιπόν, μπορεί να μάς βγάλει από αυτή τη μονοτονία είναι πέρα για πέρα ευπρόσδεκτο. Ακόμα κι αν είναι κάτι που μέχρι πέρσι ορκιζόμασταν ότι ποτέ δεν θα το βάλουμε στη ζωή μας. Ακόμα κι αν είναι η αιώνια νέμεσις μου, ο Άγιος Βαλεντίνος. Γιατί αυτή την χρονιά θα παρακαλούσα να βγω στις 14 Φεβρουαρίου και να βλέπω ανθρώπους με λουλούδια στο χέρι, μαγαζιά στολισμένα με καρδιές και ζευγάρια να τρώνε και να πίνουν, για να γιορτάσουν τη μέρα. Γιατί, αφού δεν μπορεί να γίνει αυτό, θα γεμίσω το σπίτι με ροζ γλυκά, ροφήματα, λουλούδια και καρδιές και ό,τι άλλο κλισέ έχει βγει γι’ αυτήν τη μέρα. Γιατί έτσι τουλάχιστον θα νιώσω ότι κάπως τα πράγματα είναι κανονικά, η ζωή ρέει ακόμα και κάθε μέρα όντως δεν είναι ίδια με την προηγούμενη. Γιατί με αυτόν τον τρόπο κάπως μπορώ να φανταστώ τον Άγιο Βαλεντίνο του 2022 να είναι όπως οι προ της πανδημίας. Και ότι του χρόνου ίσως γκρινιάζω ξανά.
