Εmo, κάγκουρες, κυριλέ και alternative. Αυτές ήταν κάποιες από τις υποκολτούρες που πολλοί καημένοι milennials ένταξαν τους εαυτούς τους στα εφηβικά τους χρόνια, χωρίς να έχουν ιδιαίτερα πολλές επιλογές από εκεί και πέρα. Είτε θα βάφαμε με eyeliner τα μάτια μας και θα θυμίζαμε panda, είτε θα φορούσαμε μπανάνες στη μέση και θα καβαλούσαμε κάποιο GLX με πειραγμένη εξάτμιση. Αν όμως είσαι νεότερος, κατά πάσα πιθανότητα έχεις γίνει μάρτυρας όλων των aesthetics που έχουν εμφανιστεί των τελευταίο καιρό και προσφέρουν μεγαλύτερη ποικιλία. Μέσω των social media έχουμε πλέον μάθει για το lovecore, το dark academia και μία πληθώρα άλλων υποκουλτούρων από τις οποίες μπορούμε να επιλέξουμε για να εκφραστούμε.
Έτσι λοιπόν έχει εμφανιστεί ένα νέο aesthetic τώρα τελευταία, που μας έχει γοητεύσει αρκετά. Είναι ονειρικό, ολίγον τι hazy, μεστό με εικόνες που μπορείς να χαρακτηρίσεις ως “θεϊκά αθώες”. Τα δε χρώματα που χρησιμοποιούνται είναι απαλά παστέλ, με το ροζ να παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το όνομα αυτού, angelcore. Οι ρίζες του βρίσκονται στις αρχές του 2010, όταν και πολλές γυναίκες φωτογράφοι αναρτούσαν ανατρεπτικές, hyperfeminine φωτογραφίες και με την δουλειά τους κατάφεραν να δώσουν νέα υπόσταση στον όρο “girl pictures”.
Μία από αυτές τις φωτογράφους είναι και η Βρετανίδα Juno Calypso. Ξεκίνησε με το να δημοσιεύει τέτοια self portraits που έβγαζε μέσα στο σπίτι της, με την δημοσιότητα της στα social media να εκτοξεύεται στα ύψη – ιδιαίτερα μεταξύ των κοριτσιών και νεαρών γυναικών. Στη συνέχεια άρχισε να δουλεύει με brands και μεγάλους οίκους όπως η Stella McCartney και οι φωτογραφίες της πλέον κοσμούν τοίχους σπιτιών σε κάθε μέρος του κόσμου. Η ίδια αναγνωρίζει πως στην γέννηση αυτού του aesthetic έπαιξαν μεγάλο ρόλο συγκεκριμένες εφηβικές της στιγμές. Αναπολεί το, όταν ήταν ένα έφηβο κορίτσι με πλατινέ κοτσίδες, φορούσε ένα T-shirt με την στάμπα “Barbie is a slut”, θέλοντας η ίδια να είναι ακριβώς αυτό. Συνεχίζει μιλώντας στο περιοδικό NYLON και λέγοντας πως, “Τότε ξεκίνησε και η εμμονή με την Paris Hilton, την Nicole Richie και την Lindsay Lohan. Πιστεύω πως είναι ένα ironic-bimbo aesthetic: Αλλά η ειρωνεία με την οποία της αντιμετώπιζα αποτελούσε ταυτόχρονα και προστασία. Ειλικρινά όμως, το ροζ βελουτέ με έκανε να νιώθω δυναμική.” Αλλά έτσι δεν είναι; Κάποια στιγμή, ο “σωστός” φεμινισμός έγινε ταυτόσημος με το να καταρριφθούν τα στάνταρ ομορφιάς, που είχαν τεθεί από την πατριαρχία. Τώρα, καλλιτέχνες όπως η Calypso, έχουν βοηθήσει με την δουλειά τους μία ολόκληρη γενιά να κατανοήσει πως το να αποδέχεσαι αυτά τα στάνταρ, σε οποιονδήποτε βαθμό θέλεις, είτε καθόλου είτε απολύτως, είναι εξίσου ριζοσπαστικό.
Η δουλειά της Ashley Armitage είναι αυτή που έφερε το συγκεκριμένο aesthetic στο σημείο που το ξέρουμε σήμερα. Το 2016, ξεκίνησε να φωτογραφίζει τις φίλες της σε κατοίκον παραγωγές. Το αποτέλεσμα ήταν λίγο θολό και αφηρημένο, αλλά ταυτόχρονα αστραφτερό και ονειρικό.
Τις αρχές στις οποίες βασίζεται το angelcore μπορεί κάποιος να τις βρει στο Pinterst και το Tumblr. Εικόνες χωρίς κάποιο συγκεκριμένο περιεχόμενο, με το background να είναι γεμάτο από αφράτα σύννεφα, χερουβείμ, καθρέφτες και τριαντάφυλλα.
“Στην αρχή ήταν το Flickr και μετά το Tumblr, και μπορώ να πω πως το δεύτερο αποτέλεσε βασικό καταλύτη για να βρω το προσωπικό μου aesthetic ως έφηβη,” εξηγεί η Armitage στο Nylon. “Ήταν συνάμα μία πηγή έμπνευσης αλλά και μία πολύ όμορφη κοινότητα.” Έκανε reblog διάφορες φωτογραφίες στο Tumblr της, με σκοπό να χρησιμοποιήσει κάποια από τα στοιχεία τους σε μελλοντικές φωτογραφίσεις της. Και όπως όλοι ξέρουμε, μετά εμφανίστηκε το Instagram, η πιο κατάλληλη πλατφόρμα για τέτοιου είδους δημιουργικές δουλειές.
Την αισθητική της την αποδίδει στα νεανικά της χρόνια. Η ίδια μεγάλωσε σε μία οικογένεια μαρτύρων του Ιεχωβά. Η Armitage δεν γιόρταζε ποτέ τα Χριστούγεννα ή κάποια άλλη γιορτή όσο ήταν μικρή. Παρόλα αυτά, ενώ ήταν ακόμη αρκετά νέα, αφόρισαν την μητέρα της και έφυγαν από την ενορία, οπότε άλλαξε και ο τρόπος ζωής της. Το ότι κατάφερε να ζήσει “κάπως φυσιολογικά” παιδικά χρόνια, δεν την έσωσε από το μουντό παρελθόν της. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο δημιούργησε αυτόν τον χρωματιστό κόσμο ή όπως τον χαρακτήρισε η ίδια, “ονειρικό, παστέλ και candy girl”. Θεωρεί πως είναι κάτι σαν homage στην εφηβική “κοριτσίστικη” περίοδο που δεν έζησε ολοκληρωτικά. Οι περισσότερες φωτογραφίσεις γίνονται είτε σε κάποιο υπνοδωμάτιο είτε στο μπάνιο. Είναι δύο χώροι στους οποίους, ως έφηβοι κυρίως, όλοι περνάμε πολύ χρόνο.
Οι καλλιτέχνες που υποστηρίζουν το angelcore δεν τελειώνουν εδώ. Σειρά έχει η Σουηδή Arvida Byström, που ξεκίνησε με παρόμοιο τρόπο να βγάζει φωτογραφίες σε μπάνια και υπνοδωμάτια, στις αρχές του 2010. Στα project της μπορεί κανείς να δει cute εσώρουχα, selfie sticks, τριαντάφυλλα και καρδούλες. Τα δε μοντέλα με τα οποία συνεργάζεται είναι από όλους τους σωματότυπους. Όταν ήταν πιο μικρή, το να φωτογραφίζει τα μοντέλα στο δωμάτιό της, ήταν εύκολο και οικονομικό, αλλά παράλληλα αποτέλεσε και τρόπο έκφρασης. Ήθελε οι φωτογραφίες της να λειτουργούν σαν μικρές οθόνες tablet και κινητών.
Σε αυτό συμφωνεί και η Rochelle Brockington, γέννημα θρέμμα του Brooklyn. Πολλά σκηνικά που χρησιμοποιεί έχουν μακριές κουρτίνες, βελούδινους παστέλ καναπέδες και κρεβάτια. Για εκείνη, αυτά τα props της δημιουργούν μία οικειότητα σε συνδυασμό με μία γλυκιά νοσταλγία. Σύμφωνα με την ίδια, “Ο καθένας έχει το δικαίωμα να νιώσει soft, ανεξαρτήτως σώματος, φύλου, χρώμα δέρματος: ‘soft’ δε σημαίνει απαραίτητα και θηλυκό”.
Το να δημιουργήσει κανείς ένα safe space για μία κοινότητα είναι ο πρώτος στόχος πολλών καλλιτεχνών, όπως και της Armitage. Η ίδια θέλει οι ακόλουθοί της να νιώθουν ασφαλείς όταν μπαίνουν στο προφίλ της, μα όταν και οι ίδιοι εκφράζονται μέσω comments ή δικών τους φωτογραφιών/βίντεο. Για τα κορίτσια στις φωτογραφίες της είπε ότι θα ήθελε να τις κοιτούν και να θυμούνται τι συνέβαινε στον κόσμο εκείνη την περίοδο.
Καλλιτέχνιδες όπως είναι αυτές, έχουν το πάνω χέρι στο συγκεκριμένο aesthetic. Μέσω της δουλειάς τους επαναστατούν, παίρνοντας για ακόμη μία φορά στα χέρια τους την δύναμη να εκφράσουν το τι κάνει κάτι “κοριτσίστικο”. Δεν πιστεύουν ότι αυτός ο τρόπος έκφρασης είναι μόνο για μικρά κορίτσια, μα και για γυναίκες και πλάσματα όλων των ηλικιών. Δεν έρχονται σε αντιπαράθεση με τον φεμινισμό, ίσα ίσα τονίζουν για ακόμη μία φορά το πόσο πολυδιάστατη είναι μια γυναίκα. Μπορεί να γίνει αστροναύτης και να ταξιδεύει στο διάστημα, και ταυτόχρονα μία Barbie που κάθεται με τις σατέν πιτζάμες της στο δωμάτιο, ακούγοντας μουσική.
Ας κλείσουμε όμως με ένα τραγούδι του Kristof, γιατί όπως λέει και ο ίδιος, “Pink is marvelous, fabulous colour”.