Στην γειτονιά μου υπάρχουν τρία τέσσερα βιβλιοπωλεία. Δεν πρόκειται για λουσάτα και μεγάλα βιβλιοπωλεία όπως αυτά του κέντρου ή των προαστίων, αλλά για μικρά μαγαζιά που πουλάνε βιβλία, χαρτικά και κάρτες, βγάζουν φωτοτυπίες, κάνουν στοιχειώδεις βιβλιοδεσίες, σκαναρίσματα και στέλνουν ως και φαξ. Τους ιδιοκτήτες τους γνωρίζω όλους με τα μικρά τους ονόματα και με ξέρουν κι εκείνοι. Γνωρίζουν τα παιδιά μου από τότε που ήταν νήπια, ξέρουν ότι αγαπώ τα βιβλία μυστηρίου και είναι πρόθυμοι να βρουν και να μας φέρουν όποιο βιβλίο ψάχνουμε μέσα σε λίγες ώρες, αν δεν το έχουν ήδη στο ράφι τους.
Όλες τις μέρες της καραντίνας, τα κλειστά βιβλιοπωλεία της γειτονιάς μου ήταν η μεγαλύτερη στενοχώρια μου κι ας είμαι εξοικειωμένη με την αγορά ebooks εδώ και χρόνια. Περνούσα μπροστά από τις σκονισμένες τους βιτρίνες και στεκόμουν να χαζέψω τα ίδια βιβλία κάθε φορά, με τον ίδιο καημό που κοιτούσε το κοριτσάκι με τα σπίρτα τα φωτισμένα σαλόνια των σπιτιών, χωρίς να μπορεί να μπει μέσα.
Καλές οι σειρές στο Netflix, τα σήριαλ της τηλεόρασης και τα μαγειρέματα, δεν λέω. Και τα έκανα όλα. Έψησα κι εγώ τα ψωμιά μου, έφτιαξα πολλές δόσεις κουλουράκια, είδα όλο το “Γκαμπί της Βασίλισσας” σε δύο απογεύματα και δεν άφησα γωνιά του σπιτιού που να μην την καθαρίσω από τρεις φορές. Η στέρηση του βιβλίου όμως μεγάλωνε ημέρα με την ημέρα και καμιά από τις παραπάνω δραστηριότητες δεν μπορούσε πια να την αναχαιτίσει.
Η ανάγνωση βλέπεις είναι η μία και μοναδική δραστηριότητα που δεν παλιώνει ποτέ. Κάθε καινούριο βιβλίο που θα πάρεις στα χέρια σου είναι ένας διαφορετικός, ολοκληρωμένος κόσμος. Ένας κόσμος στημένος από την αρχή ως το τέλος με έναν στόχο: να σε υποδεχτεί και να σε ρουφήξει μέσα του. Εσένα! Τον αναγνώστη. Τον ακίνητο ταξιδευτή. Το βιβλίο είναι μόνο χαρτί και μελάνι ώσπου να το ανοίξεις εσύ. Όταν ξεκινήσεις να διαβάζεις όμως, ο κόσμος αυτός παίρνει ζωή και χρώμα και δικές του διαστάσεις. Ζει τόσο δυνατά και έντονα όσο δυνατή και έντονη είναι η δική σου αναγνωστική εμπειρία. Πόσο καιρό να αντέξει ο κόσμος χωρίς βιβλία;
Ώσπου τα βιβλιοπωλεία της γειτονιάς μου άνοιξαν επιτέλους. Στις ουρές που σχηματίστηκαν μπροστά στις πόρτες τους είδα ανθρώπους όλων των ηλικιών. Είδα μαμάδες με τα παιδιά τους να αγοράζουν παραμύθια και βιβλία-δώρα για το δέντρο τους. Είδα ηλικιωμένους να κρατούν λίστα και να την παραδίδουν στους βιβλιοπώλες λέγοντας “Βρες μου όσα περισσότερα μπορείς από τα βιβλία της λίστας σε παρακαλώ μην τυχόν και σας ξανακλείσουν”. Εγώ η ίδια χρειάστηκε να τα επισκεφθώ αρκετές φορές για να καλύψω τα κενά, να ψωνίσω τα δώρα μου, να στοκάρω για το πιθανό νέο κλείσιμό τους, που ελπίζω να μην ξαναγίνει ποτέ. Διότι όπως έγινε πλέον σαφές σε όλους, το βιβλίο είναι είδος πρώτης ανάγκης για τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους της καραντίνας. Είναι συντροφιά, ταξίδι και βάλσαμο.
Κρατήστε τα βιβλιοπωλεία ανοιχτά παρακαλούμε!