Μια ιστορία για την καλή και κακή συμπεριφορά με αναγνωρίσιμους ήρωες. Γράφει η Αθηναΐς Νέγκα.
Πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια έμενα σε μια μονοκατοικία του ’50, μόνη μου. Το σπίτι ήταν ερείπιο. Η ιδιοκτήτρια ήταν μια υπέργηρη κυρία μάρτυρας του Ιεχωβά που όταν νοίκιασα το σπίτι πρέπει να ήταν 97. Δε νομίζω πως υπήρχε άλλος άνθρωπος που να ήθελε να νοικιάσει το συγκεκριμένο. Ήταν όμως φθηνό για τα τετραγωνικά και τον γεμάτο αγριόχορτα μεγάλο κήπο του. Βρισκόταν κοντά στη δουλειά μου και κάπως στην φύση που έχω ανάγκη, στην τελευταία πλατεία του Παλιού Ψυχικού πριν το Αττικό Άλσος, στο τέλος δηλαδή της ακριβής συνοικίας, όπου τα σπίτια είναι παλιά, δίπλα στα κλειστά νταμάρια του Κέκροπα στα οποία σε οδηγούν οι αδιέξοδοι δρόμοι (που είναι αρκετοί).
Το ερείπιο είχε ησυχία και χώρο για να είναι ευτυχισμένο το σκυλί κι ας μην είχα καλή θέρμανση και ας ήταν παγωμένα τα μωσαϊκά. Επειδή δεν είχα ούτε σχέση τότε, ούτε ιδιαίτερη κοινωνική ζωή πριν τις 12 το βράδυ, κυκλοφορούσα πεζή παρέα με τον σκύλο παντού. Νοσταλγώ αυτή την εποχή γιατί είχα ελεύθερο χρόνο αλλά δεν το καταλάβαινα και ενώ δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνική είχα μάθει τους ανθρώπους της γειτονιάς: τους σωματοφύλακες του Κωστή Στεφανόπουλου που τότε ήταν Πρόεδρος Δημοκρατίας και έμενε σε μια αξιοπρεπέστατη γερασμένη και γεροντική πολυκατοικία, 50 μέτρα από το σπίτι μου. Τον σουβλατζή (μόνο σε εκείνη την πλευρά του Παλιού Ψυχικού υπήρχαν μαγαζιά) και βεβαίως το κορίτσι στο φαρμακείο που ήταν υπεύθυνη για τα καλλυντικά και πάντα μου έδινε περισσότερα δείγματα από οτι δικαιούμουν και εγώ για αντάλλαγμα έπαιρνα πάντα τα φυλλάδια για τις νέες σειρές φαρμακευτικών καλλυντικών και έδειχνα ενδιαφέρον. Ήταν πανέμορφο αυτό το κορίτσι. Ψηλόλιγνο σαν να είχε βγει από περιοδικό. Μου είχε πει πως είχε διακριθεί και σε διαγωνισμό ομορφιάς αλλά δεν ήθελε να γίνει μοντέλο γιατί προτιμούσε τη δουλειά στο φαρμακείο. Μια φορά που είχα βγάλει άφτρα στο εσωτερικό του μάγουλου μου πήγα στο κορίτσι του φαρμακείου για βοήθεια αλλά εκείνη με παρέπεμψε στον νεοφερμένο συνάδελφό της, έναν άντρα τεράστιο σαν βουνό, παχουλό και τόσο τριχωτό που τρόμαξα έτσι όπως γύρισα αφηρημένη και τον είδα. Ο “Κινγκ Κονγκ” με έβαλε να κρατάω το στόμα ανοιχτό με το δείκτη μου να χρησιμεύει σαν τσιγκέλι για τα κρέατα, φόραγε κολόνια μάλλον αγορασμένη από το φαρμακείο, από το πάχος δυσκολευόταν στην αναπνοή και ρουθούνιζε αλλά ήταν πολύ γλυκομίλητος με φωνή σαν να άνηκε σε άλλο σώμα. Μου έδωσε το φάρμακο και μου είπε: “Άφτρούλα πρέπει να είναι. Περαστικά σου!” γιατί ήμουν 31 και ακόμα όλοι μου μίλαγαν στον ενικό.
Ο απαίσιος της γειτονιάς
Η ζωή στη γειτονιά κυλούσε ήσυχα. Η άφιξη του αγενούς γείτονα έμελλε να μας ταράξει, ήταν πασίγνωστος ηθοποιός με χαρακτηριστικά αραιά μπροστινά δόντια. Αγόρασε μια μονοκατοικία σε μια συστάδα νέων μονοκατοικιών που είχαμε ακούσει πως ήταν πανάκριβες και είχαν μείνει χρόνια απούλητες. Με το θηριώδες τζιπ του ανέβαινε τον δρόμο του σπιτιού του ανάποδα κάτι που έκαναν πολλοί γείτονες αλλά εκείνος προτιμούσε να πατάει γκάζι, φανερά για να μας κοψωχολιάζει και ο δρόμος να ανοίγει αμέσως μπροστά του, αντί να προσέχει τα παιδιά και τα σκυλιά που ήταν στον δρόμο καθώς μεταξύ της οδού Δάφνης που έμενε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και της οδού Δαβάκη που έμενε ο αγενέστατος υπήρχε μια νησίδα πάρκου.
Όπως ανέβαινε με γκάζι και αδιαφορία μια μέρα κόντεψε να πατήσει το σκυλί μου και έμενα και όταν πήγα να διαμαρτυρηθώ για την πρωτοφανή βάρβαρη οδήγηση, αντί να ζητήσει συγνώμη έκανε μια γκριμάτσα και φώναξε “έλα-έλα” και με έβρισε καθώς ξαναγκαζωνε για να φτάσει στην σπιταρόνα του. Είχε κάνει σ’όλους εντύπωση το πόσο κακότροπος ήταν επειδή θα περίμενε κανείς από έναν τόσο γνωστό ηθοποιό να έχει πιο κανονική συμπεριφορά.
Μια μέρα που έφευγα από το σπίτι με το φιατάκι μου και είδα το κορίτσι που συμπαθούσα να κάθεται έξω από το φαρμακείο, σταμάτησα και της φώναξα πιο δυνατά απ’ ότι ήθελα:
“Που πας;” με διάθεση να την πάω μέχρι την Κηφισιάς αν ήθελε, όμως εκείνη απάντησε χαρούμενη: “Περιμένω τον Παναγιώτη!” και το επόμενο δευτερόλεπτο είδα τον τεράστιο άντρα από το φαρμακείο να σταματά δίπλα της. Ξεχείλιζε το μικρό του αυτοκίνητο από τρίχα και σώμα. Πριν μπει στο αυτοκίνητο το κορίτσι, εκείνος εμφάνισε μια ανθοδέσμη με ροζ τρινταφυλλακια που πρέπει να είχε αγοράσει από το φανάρι και της τα έδωσε. Το κορίτσι τα ακούμπησε στη μύτη της, ας είχαν μελίγκρα και αγκάθια εξαιτίας της ταπεινής τους καταγωγής. Μπήκε στο αυτοκίνητο του χαμογελώντας σαν την πιο ευτυχισμένη γυναίκα της γης. Η καλλονή του φαρμακείου τα είχε με τον άντρα Κινγκ Κονγκ και gentleman της χρονιάς. Η σκηνή μου έχει μείνει γιατί ήταν τόσο εμφανής η ευγένεια αυτού του τύπου και τόσο αταίριαστο εμφανισιακά το ζευγάρι. Όμως ένας ευγενικός Κινγκ Κονγκ μπορεί να είχε όποιο κορίτσι θέλει, αυτό πίστεψα εκείνη την ημέρα και συνέχισα να το πιστεύω και το είδα να επαναλαμβάνεται πολλές φορές στη ζωή με πολλές πεντάμορφες και ευγενικά τέρατα που ούτε λεφτά είχαν ούτε φήμη.
Θα επιστρέψω όμως στον αγενέστατο γείτονα. Αυτόν τον άνθρωπο δεν τον είδα μια φορά χαρούμενο, μια φορά με χαλαρό βλέμμα. Συνέχισε να χαλάει τον κόσμο με την οδηγητική του υστερία και το μονίμως θυμωμένο ύφος του. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι πως πρέπει να αισθάνονται οι κοντινοί του άνθρωποι- ας είχε φήμη λεφτά, σπιταρόνα και τζιπ. Ας ήταν σταρ!
Πέρασαν λίγα χρόνια και το περιοδικό που τότε εργαζόμουν μου ανέθεσε να κάνω μια συνέντευξη στον απαίσιο πρώην μου γείτων. Είχα αλλάξει σπίτι. Εξέφρασα την άποψη πως αυτός ο απαίσιος θα μας βασάνιζε. Ένας συνάδελφός μου με διαβεβαίωσε πως όλα είναι ok και κανονισμένα για εξώφυλλο αν και ο ίδιος γνώριζε πως πρόκειται για τύπο κακότροπο.
Πήγα προετοιμασμένη για όλα, όμως η συνέντευξη πήγε παραδόξως καλά. Ήταν μελιστάλαχτος. Ήθελε τότε να προωθήσει την παράσταση στην οποία έπαιζε. Δεν ανέφερα πως είχαμε υπάρξει γείτονες γιατί θεωρώ ανώφελο το να ψάχνεις σύνδεση με τους ανθρώπους, αν του έλεγα μπορεί και να θυμόταν και να ντρεπόταν σκέφτηκα και αυτό θα χάλαγε την συνέντευξη. Έφυγα με καλές εντυπώσεις, πιστεύοντας πως ο άνθρωπος ή ήταν προβληματικός την εποχή που είχαμε υπάρξει γείτονες ή επρόκειτο για Δόκτωρ Τζεκιλ και Μίστερ Χάιντ. Όπως έδειξαν πρόσφατα γεγονότα, ο τύπος ήταν λίγο από όλα.
Δεν επέστρεψα ποτέ στην παλιά μου γειτονιά. Πέθανε η σπιτονοικοκυρά μου και ξέρω πως το σπίτι που έμενα γκρεμίστηκε. Με πληγώνει πολύ να επιστρέφω σε παλιές γειτονιές. Αν δεν έβρισκα το κορίτσι από το φαρμακείο; Η αν έβρισκα τον Κινγκ Κονγκ μόνο του; Ελπίζω να μη χώρισαν…εύχομαι να μην χωρίσουν ποτέ. Όσο για τον αγενή γείτονα …έμαθα πως γύρισε στο χωριό του.