Το Emily in Paris έκανε την πρεμιέρα του στο Netflix και αμέσως έγινε θέμα συζήτησης. Κάποιοι το χάρηκαν. Μάς ταξίδεψε σε όλο το Παρίσι, μάς σύστησε γοητευτικούς Γάλλους και γέμισε την οθόνη μας με τα πολύχρωμα συνολάκια της πρωταγωνίστριας. Επιπλέον, δεν μάς έβαλε καθόλου να σκεφτούμε. Είναι αυτό θετικό; Ναι, γιατί όταν νιώθεις όλες τις υποχρεώσεις να σε πνίγουν, καμιά φορά θες απλά κάτι να χαζέψεις και να περάσει η ώρα.
Βέβαια, για κάποιους άλλους ήταν αρνητικό. Ήταν βασικά πολλοί εκείνοι που έκριναν τη σειρά στο σύνολό της και δεν έχουν τίποτα καλό να πουν γι’ αυτήν. Μιλάνε για την εντελώς μη ρεαλιστική πλοκή στη ζωή της Emily και σχολιάζουν ότι στην ουσία ο “κακός” της σειράς είναι ο ίδιος ο ρόλος της Lily Collins. Παρατηρούν ότι οι μόνοι έγχρωμοι χαρακτήρες δεν είχαν κανένα βάθος. Αντιδρούν γιατί σε κάθε επεισόδιο βλέπουμε κακά στερεότυπα εναντίον των Γάλλων.
Ο διάλογος που έκανε την αρχή
Η σειρά, την ίδια στιγμή, διακατέχεται από μία χοντροφοβία. Πιθανώς να μην ήταν τόσο αισθητή υπό άλλες συνθήκες, μιας και απλά θα υπονοούταν. Στην περίπτωση, όμως, του Emily in Paris, οι δημιουργοί φρόντισαν να μάς την τρίψουν στη μούρη από τα πρώτα λεπτά του πιλότου. Η Emily πηγαίνει πρώτη μέρα στα γραφεία της εταιρείας Savoir. Εκεί γνωρίζει τα δύο νέα αφεντικά της, τον Brossard και τη Sylvie. Μία από τις πρώτες τους συζητήσεις; Το χαρακτηριστικό πιάτο του Σικάγο -τόπο καταγωγής της Emily-, η deep-dish πίτσα. Οι δύο Γάλλοι την θεωρούν αηδιαστική, αλλά αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά τους με τις ΗΠΑ. “Οι άνθρωποι είναι τόσο χοντροί. Γιατί είναι όλοι τόσο χοντροί;” αναρωτιέται ο Brossard. Η Emily το ρίχνει αμέσως στην επιδημία παχυσαρκίας των ΗΠΑ και αναλύει πόσο πουλάνε τα φάρμακα καταπολέμησής της. Βέβαια, η Sylvie της έχει βρει την μια απλή λύση: “Σταματήστε ίσως να τρώτε”.
Μέσα σε έναν σύντομο διάλογο, το Emily in Paris αναφέρθηκε στα τρία βασικά key points του μέσου χοντροφοβικού. Ο Brossard θέλει οι άνθρωποι με περισσότερα κιλά να αδυνατίσουν μόνο και μόνο γιατί ενοχλούν την προσωπική αισθητική του. Η Emily θεωρεί άρρωστο όποιον ξεπερνάει το “σωστό” βάρος που έχουμε θέσει ως κοινωνία. Η Sylvie απλά τους προτείνει να σταματήσουν να τρώνε, για να μην είναι πια “χοντροί”. Βέβαια, εκείνοι δεν σκέφτονται καν να κόψουν το τσιγάρο, μιας και είναι “απόλαυση”. Δεν γνωρίζουν μάλλον ότι το φαγητό είναι απόλαυση και ανάγκη.
Πού είναι οι υπέρβαροι χαρακτήρες;
Η χοντροφοβία της σειράς δεν σταματά εκεί. Αυτό ήταν απλά το πιο κραυγαλέο δείγμα της. Είναι εντυπωσιακό πως μία αμερικανική παραγωγή -με τον μισό σχεδόν πληθυσμό των ΗΠΑ να θεωρείται υπέρβαρος- κατάφερε να μην έχει ούτε έναν χαρακτήρα με παραπάνω κιλά. Όχι για να ωραιοποιήσει τη ζωή του, αλλά για να μάς δείξει ακριβώς τις δικές του δυσκολίες. Σου ανοίγονται τόσο εύκολα οι πόρτες, όσο της Emily, όταν δεν είσαι αδύνατη, λευκή και στερεοτυπικά όμορφη; Έχεις τις ίδιες ευκαιρίες επαγγελματικά και ερωτικά; Οι άνθρωποι γίνονται φίλοι σου μόνο με ένα “γεια”;
Βέβαια, μάλλον ζητάμε πολλά. Πρόκειται εξάλλου για την ίδια σειρά που είχε μία Ασιάτισσα, με μοναδικό ρόλο να στηρίζει την λευκή πρωταγωνίστρια. Και μόνο έναν μαύρο, με μοναδική ταυτότητα αυτήν του bitch κουτσομπόλη. Και όλα αυτά στο Παρίσι, μία πόλη όπου υπολογίζεται ότι ζουν περίπου 5 εκατομμύρια μαύροι άνθρωποι και περίπου 4 εκατομμύρια Ασιάτες.
Το Emily in Paris αποτελεί τηλεοπτικό κανόνα
Αποτελεί, ωστόσο, το Emily in Paris εξαίρεση; Όχι. Στην πραγματικότητα, δεν είναι παρά ο κανόνας των τηλεοπτικών σειρών. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι μικρές οθόνες δεν μάς συστήνουν ποτέ υπέρβαρους χαρακτήρες, ειδικά αν πρόκειται για γυναίκες. Όταν το κάνουν, αυτές δεν είναι σχεδόν ποτέ πρωταγωνίστριες και είναι λευκές. Ο ρόλος τους πολλές φορές δεν έχει καμία ουσιαστική προσωπικότητα, παρά μόνο χαρακτηριστικά σχετικά με τα κιλά τους. Υπάρχουν στη σειρά είτε για να αποτελέσουν αντικείμενο χλευασμού, είτε για να χάσουν όλα τα περιττά κιλά και έτσι να φτάσουν στην σεναριακή ευτυχία.
Τα Φιλαράκια και η “Fat Monica” είναι από τα πιο τρανταχτά παράδειγμα. Η αδύνατη Monica έχει κατακτήσεις, είναι έξυπνη, φιλόδοξη και με προσωπικότητα. Η ίδια γυναίκα, την στιγμή που έχει περισσότερα κιλά, παρουσιάζεται ως χαζή, αφελής, με καμία απολύτως κατάκτηση και με μόνη σκέψη της το φαγητό. Η ίδια η Monica παρουσιάζεται να τρομάζει κάθε φορά που θυμάται τον παλιό της εαυτό.
Θέλουμε το Emily in Paris να επιστρέψει; Ναι, αρκεί να διορθώσει τα λάθη του. Ως σειρά δεν δημιουργήθηκε, για να αποτελεί ένα τηλεοπτικό αριστούργημα. Δημιουργήθηκε, όμως, για να κάνει τους θεατές της να χαλαρώνουν και να αισθάνονται καλά. Στην πρώτη σεζόν το κατάφερε, αλλά μόνο για τις αδύνατες λευκές γυναίκες. Ελπίζουμε στη δεύτερη, αυτό να αλλάξει και να φτιάχνει τη διάθεση όποιου κι αν το παρακολουθήσει.
