Οι ταινίες τρόμου συνήθως μάς παρουσιάζουν κάποιους από τους πιο συνηθισμένους φόβους των ανθρώπων. Κλόουν, serial killers, φαντάσματα, ζόμπι, καρχαρίες κ.ο.κ.. Οπότε έχει αρκετό ενδιαφέρον ότι σε ένα τεράστιο ποσοστό τους περιλαμβάνουν σχεδόν πάντα και έφηβες κοπέλες. Το ακόμα πιο ενδιαφέρον; Η μοίρα τους στο σενάριο της ταινίας.
Σκέψου όλες τις ταινίες τρόμου, που έχεις δει και περιλαμβάνουν έφηβες. Από το Scream μέχρι το Sorority Row. Σχεδόν πάντα μέχρι το τέλος της ταινίας, θα έχουμε δει τη σεξουαλικά ενεργή έφηβη της ταινίας, που της αρέσει να φλερτάρει και δεν ντύνεται ιδιαίτερα σεμνότυφα, να πεθαίνει. Χωρίς το γεγονός ότι κάνει σεξ να έχει κανέναν προφανή συσχετισμό με τον θάνατό της. Αντιθέτως, σχεδόν πάντα η μόνη, που καταφέρνει να επιβιώσει απ’ όλο το πάρτι/την παρέα/το σχολείο είναι η δηλωμένα παρθένα κοπέλα της ταινίας, η οποία πιθανώς ντύνεται πολύ πιο κλειστά και είναι σε μόνιμη σχέση, αλλά δεν θέλει προχωρήσει ακόμα στο σεξ.
Πρέπει πραγματικά να πιστέψουμε ότι είναι τυχαίο; Στο τέλος της ημέρας, οι περισσότερες από αυτές τις ταινίες έχουν γραφτεί και σκηνοθετηθεί από άντρες. Άντρες, που αντικατοπτρίζουν μία κοινωνία, η οποία εκτός από δολοφόνους και φαντάσματα, φοβάται και τη σεξουαλική απελευθέρωση και την ανεξαρτητοποίηση των γυναικών. Στην πραγματικότητα, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, οι ταινίες αυτές μάς περνάνε τη λογική “κάνει σεξ, οπότε είναι αμαρτωλή/κακιά/άτακτη, οπότε της αξίζει να πεθάνει με τρομερά βάναυσο τρόπο”. Δεν το λέμε εμείς. Το λέει ουσιαστικά το σενάριο τους.
Και ναι, είναι ένας τρόπος να περάσουν αυτό το μήνυμα στις έφηβες κοπέλες, που βλέπουν την ταινία. Ένα μήνυμα, που τους λέει ότι το σεξ δεν είναι απλά κακό, αλλά και τρομερά επικίνδυνο. Γιατί η κοινωνία δεν φοβάται αποκλειστικά τις σεξουαλικά ενεργές έφηβες. Φοβάται γενικά τις έφηβες κοπέλες, που μπορεί να καταλάβουν ότι η ζωή τους τούς ανήκει και να ακολουθήσουν αυτή τη λογική μετέπειτα και ως ενήλικες γυναίκες. Απόδειξη; Σκέψου μόνο το πρώτο Scream του 1996. Από τους πρώτους δολοφονημένους ήταν η σεξουαλικά ενεργή έφηβη φίλη της πρωταγωνίστριας. Αντιθέτως, η παρθένα πρωταγωνίστρια μας επιβίωσε. Ωστόσο, υπάρχει μία ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια. Προς το τέλος της ταινίας, κάνει σεξ με το αγόρι της, μόνο και μόνο ώστε σχεδόν αμέσως μετά να ανακαλύψει ότι αυτός είναι ο δολοφόνος και να κινδυνεύσει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φάση της ταινίας.
Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ρητορική αυτή σταδιακά αλλάζει. Ένα πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του Happy Death Day. Ναι, στο στόχαστρο του δολοφόνου είναι οι σεξουαλικά ενεργή, απελευθερωμένη και γενικά ανεξάρτητη πρωταγωνίστρια μας. Και ναι, καταφέρνει να την σκοτώσει πάρα πολλές φορές μέσα στην χρονική λούπα τύπου Η μέρα της μαρμότας. Στο τέλος, όμως, καταφέρνει να πάρει τα πράγματα στα χέρια της, να σωθεί και να σκοτώσει τη wannabe δολοφόνο της. Με άλλα λόγια, σταδιακά η ανεξάρτητη έφηβη, που τόσο φοβάται η κοινωνία, επιτέλους δεν δαιμονοποιείται και χρησιμοποιείται κινηματογραφικά ως το σύμβολο ενδυνάμωσης, που θα έπρεπε να αποτελεί όλο αυτό το διάστημα.
