“Ως gay άτομο, έχω βιώσει έρωτες και χωρισμούς, αλλά δεν μπορώ να τα διηγηθώ”.
Ο Γιώργος Καπουτζίδης είναι ένας άνθρωπος του θεάματος που έχει προσφέρει όσο λίγοι συνάδελφοί του τις δυνάμεις και τον επιδραστικό του λόγο για την υποστήριξη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Ταυτόχρονα μας έχει προσφέρει μέσω της δουλειάς του ιστορίες που μας έκαναν να γελάσουμε, να συγκινηθούμε ή να προβληματιστούμε. Όπως εξηγεί ξεκάθαρα και ανθρώπινα όμως, η μόνη ιστορία που δεν μπορεί να διηγηθεί, είναι η δική του προσωπική ιστορία ως gay άτομο. Πόσο θλιβερό είναι αυτό!
Μιλάει φυσικά για το πρόβλημα της ορατότητας που αντιμετωπίζουν οι ΛΟΑΤΚΙ άνθρωποι, τόσο από την τηλεόραση όσο και από την κοινωνία γενικότερα. Αν τους επιτραπεί να μιλήσουν για τις δικές τους ιστορίες, θα μπορέσουν να βγουν από το περιθώριο, να σταματήσουν να αντιμετωπίζονται ως καρικατούρες, να μοιραστούν την δική τους αλήθεια που είναι τόσο πραγματική όσο και όλων των υπόλοιπων ανθρώπων.
Για το ζήτημα λοιπόν της ορατότητας των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, μίλησε στο φόρουμ των Δελφών και μάλιστα από το κρεβάτι του πόνου, καθώς είχε πρόσφατα ένα ατύχημα που τον έστειλε στο νοσοκομείο.
‘Από την δεκαετία του ’70, από τότε που ξεκίνησαν οι ελληνικές σειρές μέχρι και φέτος μπορεί να έχουν γίνει 800 μέχρι και 1000 σίριαλ. Ούτε μία σειρά όμως, δεν έχει ως κεντρικό χαρακτήρα έναν γκέι. Έχω βιώσει ως γκέι άνθρωπος έρωτες ωραίους, ωραίες σχέσεις, χωρισμούς, κατάγματα… Έχω ζήσει πολλά πράγματα που δε μπορώ να τα διηγηθώ.
Δεν έχω το δικαίωμα να πω την ιστορία μου. Για πολλούς λόγους. Άλλοι δεν διηγούμαστε την ιστορία μας, γιατί δεν θέλουμε να “εκτεθούμε”, ενώ άλλοι δεν διηγούμαστε τις ιστορίες μας γιατί έχουμε την αίσθηση ότι δεν θα γίνει δεκτή και άλλοι που τη διηγούνται, πέφτουν πάνω σε έναν τοίχο. Στον τοίχο που θα ορθώσει μια εταιρία παραγωγής ή ένα κανάλι και θα πει ότι αυτή η ιστορία δεν αφορά κανέναν”.
Μίλησε επίσης για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ΛΟΑΤΚΙ άνθρωποι από τις οποίες δεν πλήττονται μόνο οι ίδιοι αλλά και οι οικογένειές τους: “Δεν είμαστε μόνο εμείς, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα που ακούμε τις γνωστές προσβολές, χυδαιότητες και ανοησίες και έχουμε μάθει να τα προσπερνάμε. Κάθε φορά που καταφέρεται κάποιος εναντίον μας και μας απαξιώνει, που λέει ότι δεν είμαστε καλοί για μια δουλειά ή για να γίνουμε γονείς, θίγει και τους γονείς μας. Τους κάνει να ντρέπονται, τους γεμίζει τύψεις και ενοχές σε κάτι που δεν πρέπει να νιώθουν τύψεις και ενοχές”.