Ένα όμορφο απόγευμα στο Παρίσι, το καλοκαίρι του 2020, ακριβώς δηλαδή μετά το πρώτο παγκόσμιο lockdown για πολλές χώρες του πλανήτη, 24 διαφορετικοί άνθρωποι περιφέρονται στους δρόμους της πόλης με χαρωπή διάθεση και χωρίς σκοπό, έπειτα από μια άνοιξη εγκλεισμού. Το “Roaring 20s’”, που δανείζεται τον τίτλο του από το πώς ονομάστηκε εκείνη η περίοδος της δεκαετίας του 1920, όπου μετά από έναν παγκόσμιο πόλεμο, αλλά και μία πανδημία, αυτή της ισπανικής γρίπης, όλος ο δυτικός κυρίως κόσμος βίωσε μια συλλογική ανάκαμψη την οποία ανέκοψε βίαια το κραχ του 1929, είναι ένα συναρπαστικό και μαγευτικά χορογραφημένο μονοπλάνο, που μας ταξιδεύει σε μια σειρά από γειτονιές της πόλης του φωτός και τις ζωές των ανθρώπων της.
“Μου συμβαίνει συνέχεια όταν περπατώ σε μία μεγάλη πόλη. Θέλω να γνωρίσω τους ανθρώπους, τι νιώθουν, τι ονειρεύονται. Και ήθελα να συνδεθώ με όλες αυτές τις ζωές μέσω ενός αόρατου νήματος”, Elisabeth Vogler
Η σκηνοθέτης, Elisabeth Vogler, εμπνεύστηκε την ταινία λίγο πριν το ξέσπασμα της πανδημίας, ο κορωνοϊός ωστόσο είναι εκείνος που δίνει αυτή την τόσο αισιόδοξη, και παράλληλα ενδοσκοπική διάσταση στο φιλμ που γυρίστηκε απνευστί, μέσα σε ένα απόγευμα με μία και μοναδική λήψη. Για τις ιδιαιτερότητες, την έμπνευση πίσω από την ταινία, αλλά και τη χαραμάδα η οποία μας επιτρέπει να κρυφοκοιτάξουμε μέσα στην ψυχοσύνθεση των είκοσι τεσσάρων αγνώστων που περνούν μπροστά από την κάμερά της μιλά η Vogler, σε μία συνέντευξη λίγο πριν την προβολή της ταινίας στο τμήμα “Ανοιχτοί Ορίζοντες – Another Take” του 62ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Η ταινία γυρίστηκε το καλοκαίρι του ’20. Είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι η ιδέα σας ήρθε αμέσως μετά το ξέσπασμα της πανδημίας;
Γυρίσαμε το φιλμ τον πρώτο μήνα μετά το τέλος του πρώτου lockdown στη Γαλλία. Η ιδέα ήρθε όταν ένας από τους σεναριογράφους κι εγώ είδαμε το “Slacker” του Richard Linklater τον Ιανουάριο του 2020. Ήταν ένα όνειρο για εμάς να κάνουμε ένα τέτοιο φιλμ με μία λήψη. Με την πανδημία πήρα την απόφαση να το κάνω πραγματικότητα.
Πώς σας επηρέασε η πανδημία δημιουργικά και ψυχολογικά; Ήταν το δεύτερο lockdown η περίοδος που δουλεύατε εντατικά πάνω στο φιλμ; Ήταν απελευθερωτικό επειδή ήσαστε απασχολημένη και δεν χρειάζονταν να ψήνετε banana breads όπως όλοι, ή απελπιστικό, καθώς δεν ξέρατε τι θα φέρει το μέλλον;
Λοιπόν, εγώ έφτιαχνα χούμους και έφτιαξα πολύ χούμους ενώ έγραφα την ταινία. Η πανδημία μου έδωσε κάποιο χρόνο να εστιάσω πραγματικά σε κάτι, οπότε έβαλα όλη μου την ενέργεια σε αυτό το φιλμ. Συνεπώς ναι, στο δεύτερο lockdown δούλευα πάνω στο post-production, αλλά βρήκα χρόνο και για μαγείρεμα πολλών ωραίων συνταγών, κυρίως ψητά λαχανικά.
Ποια ήταν η έμπνευση για το “Roaring 20s”; Σας φαντάζομαι να σκέφτεστε την ιδέα μία μέρα καθώς περπατάτε στο Παρίσι, ίσως με τα ακουστικά σας στ’ αυτιά, να κοιτάτε όλους αυτούς τους ανθρώπους που περνούν και να προσπαθείτε να μαντέψετε τις ζωές τους, τις ιστορίες τους, τις σκέψεις, τη γνώμη τους για δημόσια θέματα (ή αν ήταν μετά το ξέσπασμα της πανδημίας, καθώς αναπολούσατε μία τέτοια μέρα). Έχω πέσει μέσα;
Ω, ναι, έχετε τόσο δίκιο! Νομίζω ότι είναι ένα κινηματογραφικό όνειρο, κοιτάς τους ανθρώπους και αναρωτιέσαι, “Ποια είναι η ζωή αυτού του τύπου; Αυτής της δασκάλας; Αυτού του ζευγαριού;“. Μου συμβαίνει συνέχεια όταν περπατώ σε μία μεγάλη πόλη. Θέλω να γνωρίσω τους ανθρώπους, τι νιώθουν, τι ονειρεύονται. Και ήθελα να συνδεθώ με όλες αυτές τις ζωές μέσω ενός αόρατου νήματος.
Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα για την τεχνική σας; Η ιδέα των “περαστικών που σε προσπερνούν” είναι μοναδική και αυτό που καταφέρνετε εδώ είναι ότι, παρόλο που δεν γνωρίζουμε ποτέ αυτούς τους ανθρώπους εις βάθος, μας επιτρέπετε να δούμε μέσα από μία χαραμάδα αρκετά πράγματα για την ανθρώπινη συνθήκη.
Ευχαριστώ πάρα πολύ! Χρησιμοποιήσαμε μία μικρή και φθηνή κάμερα και κάποια lav mics (σ.σ. ασύρματα μικρόφωνα), αλλά το πιο σημαντικό συστατικό είναι η εμπιστοσύνη. Όλο το συνεργείο δούλεψε μαζί και πίστεψε ότι είμαστε ικανοί να το κάνουμε όλο με μία μόνο πραγματική λήψη. Δουλέψαμε πολύ πριν όλοι μαζί, συνεργείο και ηθοποιοί, για να βρισκόμαστε στο ίδιο επίπεδο. Ήταν πραγματικά κάτι μοναδικό να είσαι μάρτυρας όλου αυτού. Ο ρόλος του καθένα ήταν πολύ σημαντικός. Χρειάζονταν να περάσουμε τα μικρόφωνα από τους ηθοποιούς που τελείωναν μία σεκάνς σε αυτούς που ήταν δύο σεκάνς παρακάτω, τα οποία μεταφέραμε με ποδήλατο. Οι βοηθοί σκηνοθέτη, οι ηχολήπτες, οι βοηθοί παραγωγής, όλοι έκαναν φανταστική δουλειά.
Θα λέγατε ότι οι ζωές αυτών των ανθρώπων που βλέπουμε στο φιλμ, αντικατοπτρίζουν τις ζωές των πραγματικών Παριζιάνων; Επίσης, στο φιλμ, βλέπουμε το Παρίσι όπως το ζείτε η ίδια καθημερινά, ή μια εξιδανικευμένη εκδοχή του;
Νομίζω ότι είναι οι ζωές των ανθρώπων γύρω μας, των φίλων μας, των φίλων – φίλων μας. Όπως είδατε οι πρωταγωνιστές είναι νέοι, κυρίως μεταξύ 13 και 35 ετών. Ήταν ευκολότερο για εμάς να βρούμε ηθοποιούς στην ηλικία μας για αυτή την ταινία και προτιμάμε γενικότερα να γράφουμε για αυτά που ξέρουμε. Έτσι λοιπόν, μπορεί να μην αντικατοπτρίζουν τις ζωές όλων των Παριζιάνων, αλλά είναι ένα κομμάτι αυτών το οποίο επιλέξαμε και εξιδανικεύσαμε λίγο φυσικά.
Επιτρέψτε μου να σας πω ότι πραγματικά εκτίμησα την επιλογή του κομματιού “Real Love Baby” του Father John Misty. Αν δεν κάνω λάθος είναι το μοναδικό τραγούδι που δεν χρησιμοποιείται ως μουσικό χαλί σε όλη την ταινία, εκτός φυσικά από το τραγούδι της τελευταίας σκηνής το οποίο ερμηνεύουν οι ηθοποιοί. Γιατί συνέβη αυτό;
Πολύ σωστά. Για μένα αυτό το σημείο στο οποίο ακούγεται το τραγούδι είναι το μέσο της ταινίας, καθώς μετά τη σεκάνς του μετρό θέλαμε κάτι για να μεταβούμε στη συνέχεια της ταινία με μία νέα ενέργεια και νομίζω ότι αυτό το κομμάτι έχει αυτό ακριβώς το συναίσθημα. Για μένα είναι επίσης μουσική με τόση χαρά μέσα της και μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο προσθέτει χρώμα στην ταινία. Νομίζω ότι ταίριαξε πολύ με την Lila που τρέχει.
Μιας που ο τίτλος της ταινίας είναι εμπνευσμένος από τη δεκαετία του ’20 του περασμένου αιώνα, όπου ο πλανήτης μετά από έναν παγκόσμιο πόλεμο και μία άλλη πανδημία, αυτή της ισπανικής γρίπης, βίωσε μία άνθιση σε όλους τους τομείς, οφείλω να ρωτήσω αν πιστεύετε ότι θα συμβεί το ίδιο στα 20s’ του 21ου αιώνα που σημαδεύτηκαν από την πανδημία του κορωνοϊού. Τελικά οι άνθρωποι, όπως οι πρωταγωνιστές της ταινίας σας, θα καταλάβουν και πάλι τις πόλεις τους και θα βρουν ξανά τη χαρά, ευμάρεια, δημιουργικότητα, αγάπη και ηδονή;
Νομίζω ότι περνάμε από μία εποχή σε μία άλλη και νιώθω την αλλαγή. Είναι δύσκολο να δεις την αλλαγή όταν τη βιώνεις εκείνη τη στιγμή. Από τη δική μου οπτική νομίζω ότι πλέον οι άνθρωποι θέλουν να εγκαταλείψουν τις πόλεις, αν αυτό είναι δυνατόν, και να ζήσουν πιο κοντά στη φύση. Είδα πολλούς ανθρώπους να σκέφτονται σοβαρά έννοιες όπως η επιστημονική πρόοδος και η οικονομική ανάπτυξη και θέλουν να αμφισβητήσουν αυτές τις έννοιες, έτσι ώστε να δουν τι πραγματικά τους κάνει χαρούμενους.