Αν και γενικά έχω μία λατρεία στη Marvel και θεωρώ ότι αυτή την στιγμή η DC την αντιγράφει κινηματογραφικά, όταν η Wonder Woman βγήκε πριν τρία χρόνια απέκτησε μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Ίσως ήταν το γεγονός ότι δεν είχαμε καμία άλλη πρόσφατη ταινία με υπερηρωίδα γυναίκα. Ίσως ήταν η μουσική. Ίσως ήταν ο Chris Pine, που κάπως μου άρεσε, ενώ συγχρόνως δεν μου άρεσε. Ίσως ήταν η Gal Gadot και το ότι ήθελα να γίνω εκείνη.
Το θέμα είναι ότι όταν το trailer του Wonder Woman 1984 κυκλοφόρησε άρχισα να ενθουσιάζομαι, να το κοινοποιώ παντού και να ψάχνω με ποιον θα το δω την άνοιξη. Προφανώς, με τον ενθουσιασμό έμεινα, αφού λόγω κορωνοϊού η πρεμιέρα της ταινία έπαιρνε παράταση μετά την παράταση. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, στην ταινία να κυκλοφορεί στις 25 Δεκεμβρίου μέσω του HBO –HBO, πότε θα φέρεις την πλατφόρμα σου στην Ελλάδα;- και σε εμένα να την βρίσκω και να την βλέπω αμέσως. Και προφανώς έχω να κάνω κάποια σχόλια. Προσοχή, ακολουθούν αρκετά spoilers.
Η 80s αισθητική
Η DC κατηγορήθηκε από κάποιους superhero fans τα προηγούμενα χρόνια για τα σκοτεινά στοιχεία της. Είναι ταινίες που βασίζονται σε comics, οπότε οι περισσότεροι περιμένουμε μία πιο Marvel χρωματιστή, αστεία και ανάλαφρη προσέγγιση.
Το πρώτο Wonder Woman είχε ξεκινήσει να μπαίνει σε αυτή τη λογική, αλλά το Wonder Woman 1984 την αποτελείωσε. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η DC τοποθέτησε με αυτόν τον σκοπό την ταινία στα 80s. Ώστε να βάλει όσο περισσότερο χρώμα γίνεται, χωρίς όμως να μοιάζει παράταιρο ή ξένο με την εποχή. Και το έκανε σε μία περίοδο που τα 80s και τα 90s έχουν επιστρέψει για τα καλά στις τάσεις.
Με αφορμή, λοιπόν, την ταινία, έχω δύο αιτήματα. Το πρώτο είναι όλα τα εμπορικά κέντρα να αποκτήσουν πολύχρωμο design. Το δεύτερο είναι να αρχίσουμε να φοράμε ξανά πολύχρωμα κορμάκια και κολάν στα γυμναστήρια.
Η επιστροφή του Steve Trevor
Με την προβολή του Wonder Woman, η παραγωγή είχε μία απροσδόκητη ατυχία. Το κοινό λάτρεψε τον Chris Pine ως Steve. Και εκείνοι σκότωσαν τον Steve.
Θα άφηναν τους fans απογοητευμένους; Όχι, μιας και αυτό θα μεταφραζόταν σε λιγότερα έσοδα. Δημιούργησαν, λοιπόν, ένα σενάριο που θα επέτρεπε την επιστροφή του στο franchise, χωρίς να μιλήσουν για ανάσταση ή για δύναμη της αγάπης που τον ζωντανεύει. Ούτε τον έφεραν πίσω αλά Captain America -συντηρημένο στον πάγο-. Μάς τον έφεραν πίσω για μία τελευταία φορά, σε μικρές δόσεις και έτσι ώστε η Diana να ζήσει για λίγο τον έρωτα μαζί του και μετά να κλείσει τον κύκλο όσο πιο ομαλά γίνεται.
© Warner Bros.
Και η προσθήκη του έφερε μία αστεία αντιστροφή. Στην πρώτη ταινία, η Diana γνωρίζει τον κόσμο των ανθρώπων και μάς κάνει να γελάμε με τις αντιδράσεις, για παράδειγμα μπροστά σε ένα παγωτό. Σε αυτή την ταινία, ο Steve είναι εκείνος που ανακαλύπτει πώς έγινε ο κόσμος 65 περίπου χρόνια μετά τον θάνατό του. Προσπαθεί να ντυθεί στο στιλ της εποχής, νομίζει ότι τα παιδιά που χορεύουν break dance τούς κάνουν επίθεση και περνάει έναν κάδο σκουπιδιών για σύγχρονο έργο τέχνης.
Η ταύτιση με την Barbara Minerva
Θα ήθελα πολύ να ταυτιστώ με την Wonder Woman, αλλά έτσι είναι η ζωή. Σε κάποιο σημείο της ταινίας στην αρχή με έπιασα να λέω ότι η Barbara μού θυμίζει εμένα στο γυμνάσιο. Ντροπαλή, μη δημοφιλής, σίγουρα όχι σέξι -όσο μπορούσε να είναι τέλος πάντων ένα 14χρονο-, χωρίς σχεδόν κανέναν φίλο και με μία τεράστια ανάγκη για επικοινωνία. Και με έναν εσωτερικό κόσμο από χιούμορ, γνώσεις και ενδιαφέροντα που απλά εσωτερικευόταν όλο και πιο πολύ. Με έπιασα επίσης να λέω ότι αν πιθανώς τα πράγματα δεν είχαν αρχίσει να αλλάζουν κάπου στα 18 μου, μάλλον κι εγώ θα ήμουν σήμερα όσο άγαρμπη και “άβολη” ήταν η Barbara στην αρχή της ταινίας.
© Warner Bros.
Και εκεί που λες ότι έχεις περάσει αυτή τη φάση και τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, έρχεται ακόμα μία ταύτιση. Η απάντηση στην ερώτηση “Τι θα έκανες άμα είχες τον λίθο της ταινίας και μπορούσες να πραγματοποιήσεις μία επιθυμία σου;”. Και η δική μου απάντηση ήταν ίδια με της Barbara πριν προλάβει εκείνη να τη δώσει. “Θα ήθελα να γίνω σαν την Diana” είπα ξεκάθαρα(;) χιουμοριστικά. Και δεν ήθελα καν τις σούπερ δυνάμεις, απλά όλα τ’ άλλα.
Η πρώτη επίθεση της Barbara
Στην αρχή της ταινίας, η Barbara γίνεται θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης από έναν μεθυσμένο στον δρόμο. Πιθανώς θα γινόταν και θύμα βιασμού αν τελευταία στιγμή δεν έφτανε εκεί η Diana να τη σώσει.
Ακριβώς μετά από αυτό, εύχεται στον λίθο να μπορούσε να γίνει σαν την Diana. Κατά λάθος, απέκτησε και υπερδύναμη. Δεν την χρησιμοποιεί μέχρι που στον δρόμο πετυχαίνει ξανά τον άντρα που πήγε να τη βιάσει. Και που τον παρατηρεί μόνο και μόνο γιατί αυτός και πάλι την παρενόχλησε λεκτικά. Η αντίδρασή της; Απλά τον προσβάλει μέχρι που εκείνος πάει ξανά να της επιτεθεί και εκείνη τον δέρνει σχεδόν μέχρι θανάτου.
Μου δόθηκε η αίσθηση ότι οι δημιουργοί της ταινίας ήθελαν να παρουσιάσουν αυτή την σκηνή ως την πρώτη που ο κακός εαυτός της βγαίνει μπροστά. Ωστόσο, είμαι σίγουρη ότι σχεδόν κάθε γυναίκα που βλέπει αυτή την σκηνή σκέφτηκε το ίδιο με εμένα. Πόσο θα ήθελε να έχει τη σιγουριά ότι μπορεί να κάνει το ίδιο σε περίπτωση επίθεσης και πως αν ήταν θύμα της όποιας σεξουαλικής παρενόχλησης θα ήθελε να επανακτήσει τη δύναμή της με αυτόν τον τρόπο. Και βασικά όλα μου τα συναισθήματα γι’ αυτή την σκηνή μπορούν να συμπυκνωθούν σε ένα απλό “Good for her”.
Η πολύ αισιόδοξη λύση του προβλήματος
Θα ήθελα να πιστέψω ότι όλοι οι άνθρωποι στη ρίζα τους είναι καλοί και ότι στο τέλος της ημέρας ενδιαφέρονται για την πανανθρώπινη ευημερία. Η πραγματικότητα, όμως, δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια με τους πολέμους, τις τρομοκρατίες, την πείνα και την εκμετάλλευση των αδύναμων του κόσμου.
Η Diana βοηθάει όλους τους ανθρώπους που έχουν ευχηθεί κάτι να δουν τις συνέπειες των ευχών τους. Με αυτόν τον τρόπο, τους πείθει να πάρουν πίσω τις ευχές τους και να επανέλθει η ισορροπία των πραγμάτων. Και τους πείθει όλους ανεξαιρέτως. Όχι μόνο τον κακό της ταινίας, αλλά και τρομοκράτες που είχαν ζητήσει πυρηνικά όπλα και ανθρώπους που είχαν ζητήσει να γίνουν βασιλιάδες. Και ακόμα κι αν δεχτώ τους δεύτερους, “δουλειά” των πρώτων είναι ακριβώς να δημιουργούν το χάος και τον τρόμο που έδειξε η Diana. Οπότε γιατί τώρα ξαφνικά να γίνουν ευαίσθητοι;
Πρόσεχε τι εύχεσαι
Το βασικό και πιο φανερό μήνυμα της ταινίας. Υπάρχει λόγος που δεν παίρνουμε όλοι αυτό που θέλουμε περισσότερο σε αυτή τη ζωή. Από τη μία, όταν το αποκτήσουμε, μπορεί ξαφνικά να μην ξέρουμε τι να κάνουμε με αυτό. Μπορεί ως στόχος και ως όνειρο να μάς ήταν πιο χρήσιμο, απ’ όσο ως απτή πραγματικότητα. Από την άλλη, κάθε πράγμα έχει συνέπειες.
Ναι, ο λίθος σου έδινε κάτι και σου έπαιρνε ό,τι πιο σημαντικό είχες. Δεν ήταν μόνο αυτός, όμως, το πρόβλημα. Ένας πυρηνικός πόλεμος ξέσπασε σχεδόν στην ταινία, όχι γιατί κάποιος ευχήθηκε γι’ αυτόν, αλλά γιατί ήταν συνέπεια της περισσότερης δύναμης που ήθελαν να αποκτήσουν οι ΗΠΑ. Ολόκληρες περιοχές έμειναν χωρίς πόσιμο νερό, γιατί κάποιος επέστρεψε την χώρα του στην παλιά της “αίγλη”. Μία οικογένεια έχασε κάποιον που αγαπάει, ώστε ο Steve να πάρει το σώμα του.
Δεν αρκούν οι ικανότητες
Είναι το δεύτερο, πιο υπόγειο μήνυμα της ταινίας. Δεν αρκούν οι ικανότητες για να γίνεις κάτι σε αυτή τη ζωή. Θέλει προσπάθεια, θέλει χαρακτήρα και κάποιες φορές θέλει και ηθική. Ναι, η Barbara αποκτά όλες τις ικανότητες και τις ιδιότητες της Diana, αλλά ποτέ δεν γίνεται εκείνη. Και πριν την κρίνουμε, να παραδεχτούμε ότι έτσι την έκανε η ζωή.
Η Diana μεγάλωσε ως κόρη βασίλισσας, με ανθρώπους που την αγαπούσαν και την εκπαίδευαν χρόνια σωματικά και ηθικά πάνω στις ικανότητες που είχε. Η Diana αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της για το κοινό καλό, γιατί έτσι της είχαν μάθει. Η Diana επέλεξε να αντικρίσει την αλήθεια κατάματα και να πάρει πίσω την ευχή της, γιατί την είχαν διδάξει ότι η αλήθεια είναι η σημαντικότερη αρετή. Η Diana έχασε την αγάπη, αλλά πρώτα είχε πάρει πάρα πολλή.
Από την άλλη, η Barbara ποτέ δεν ήταν αποδεκτή, περισσότερο ήταν αντικείμενο κοροϊδίας. Απέκτησε τις δυνάμεις χωρίς να τις ζητήσει και αποφάσισε να τις χρησιμοποιήσει για να κάνει αυτό που κανένας άλλος δεν θα έκανε για εκείνη. Για να προστατεύσει τον εαυτό της και για να αποκτήσει τη δύναμη που τόσα χρόνια είχε στερηθεί. Όλη της η αυτοπεποίθηση είχε αυτήν ως μοναδική πηγή και καθόλου τον εαυτό της. Και γι’ αυτό τρελαίνεται στην πιθανότητα να της την στερήσουν.