Δεν ξέρω αν υπάρχει μαμά που κάνει πάντα το σωστό, που έχει πάντα καθαρά τα παιδιά της και προετοιμάζει ένα πρόγραμμα γεμάτο δραστηριότητες για τις διακοπές, ενώ ξέρει ακριβώς σε ποιο κεφάλαιο βρίσκονται στην ιστορία αλλά το σίγουρο είναι πως υπάρχουν πολλές μαμάδες που μερικές φορές κρύβονται από τις ευθύνες χωμένες σε ένα πάπλωμα. Αντιπαθούν τα παιδικά πάρτι και ζηλεύουν την Μέγκαν Μαρκλ που μάλλον έχει πέντε ελβετίδες νταντάδες και προλαβαίνει να πάει κομμωτήριο.
Τα περισσότερα λάθη που κάνουν οι μαμάδες, αν θέλετε την άποψη μου, μπορεί τελικά να είναι σωστά. Τα παιδιά δεν ξέρουν την υποχρέωση που αισθανόμαστε να γίνουμε σούπερ μαμάδες και να κάνουμε μόνο το σωστό σε σημείο αφύσικο και έτσι πιστεύω πως καταλαβαίνουν την υπερβολή και την υστερία. Τα παιδιά προτιμούν να κάνουμε γκάφες και να τις παραδεχόμαστε, ωστόσο επειδή δεν το κάνουμε, ακολουθεί ένας ενδεικτικός κατάλογος
Νομίζω πως στα παιδιά μου πρέπει να αρέσουν τα ίδια πράγματα που άρεσαν σε μένα
Τα Μίκυ Μάους και οι μελαγχολικές παλιές ταινίες με το Σνούπι, δεν ενδιαφέρουν τις κόρες μου. Όταν βλέπω την αδιαφορία τους, νομίζω στην αρχή πως με απορρίπτουν και σιγά σιγά αρχίζω να πιστεύω πως έχουν κάποιο πρόβλημα που δεν περιμένουν να έρθει η Παρασκευή, για να πάνε στο περίπτερο να αγοράσουν με δραχμές τα κόμιξ που άρεσαν σε μένα! Η ωμή αλήθεια είναι πως δεν είναι τα παιδιά μου βλαμμένα, αλλά είμαι εγώ.
Σκορπάω τύψεις και κάνω το θύμα
Πρόκειται πιστεύω για μια απελπισμένη προσπάθεια να κάνουμε τα παιδιά να εκτιμήσουν το ότι έχουν γλυκούληδες γονείς, οσιομάρτυρες και αυτομάτως να μας απαλλάξουν από όλα τα βάσανα του να είσαι γονιός. Λες “Ήρθα να σε πάρω από το πάρτι και περίμενα, μέσα στο κρύο να βγεις” νομίζοντας πως το παιδί θα κεραυνοβοληθεί από τις τύψεις και έτσι στο μέλλον θα γίνει ρομπότ.
Χρησιμοποιώ τα μωρομάντιλα περισσότερο από ό,τι θα έπρεπε
Oι καλές μαμάδες κάνουν τα παιδιά τους αφρόλουτρο εφτά φορές την εβδομάδα, οι κανονικές έχουν πάντα μωρομάντιλα.
Κάνω κουτσομπολιό και κοινωνική κριτική
“Η κυρία Ιουλία, που σας κάνει τεχνικά είναι ΚΚΕ”, λέω ξεχνώντας πως είναι τεράστιο λάθος να λέμε στα παιδιά πράγματα που δεν τα αφορούν και δεν θα έπρεπε κανονικά να αφορούν και εμάς. Είναι λάθος να τους μεταφέρουμε την κριτική μας ή να τα μπλέκουμε στην κακοήθεια των μεγάλων. Δεν έχει τελικά σημασία αν “η Μαιρούλα είναι η καλύτερη μαθήτρια στην τάξη”. Η κοινωνία των παιδιών είναι έτσι κι αλλιώς σκληρή, γιατί να την χειροτερεύσουμε κι άλλο ;
Ντροπιάζω τα παιδιά μου
Είναι άνθρωποι κι αυτά, που έχουν δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, απλά επειδή εγώ είμαι η μαμά, επιτρέπω στον εαυτό μου να ρωτήσω ενώ είμαστε σε δημόσιο χώρο: “Σήμερα έχεις κάνει καθόλου κακά;”
Λέω ψέματα
Η μητρότητα σε μετατρέπει σε Πινόκιο. Υπάρχουν φυσικά τα λευκά ψεματάκια όπως για παράδειγμα τα ψέματα ενθάρρυνσης. “Τώρα που έβγαλες την πάνα, είσαι πια μεγάλη κοπέλα” (ενώ δεν θα είναι μεγάλη κοπέλα ούτε πραγματικά ανεξάρτητη, μέχρι να αγοράσει σπίτι με τα δικά της λεφτά, πράγμα που μάλλον δεν θα συμβεί ποτέ εδώ που φτάσαμε). Υπάρχουν όμως και τα ψέματα που λέμε γιατί απλώς δεν θέλουμε να πούμε την αλήθεια. “Εγώ στην ηλικία σου δεν αντιμιλούσα και είχα μόνο άριστα (έκανα ό,τι μου κατέβαινε και ήμουν ένα ακραία προβληματικό παιδί).
Λέω υπερβολικές αλήθειες
“Αν δεν είσαι καλός μαθητής, τώρα (το παιδί πάει προνήπιο), δεν θα γίνεις ποτέ! Ξέχασε τις σπουδές σου και την ελπίδα να είσαι ευτυχισμένος”. Εντάξει, αυτό είναι ένα υπερβολικό παράδειγμα σκληρής προσγείωσης όμως αυτό που ισχύει, είναι πως εκεί που φλομώνουμε τα παιδιά στο ψέμα, μας πιάνει μια μανία να τους εξηγήσουμε κάτι που βαθύτερα φοβόμαστε πρόκειται να συμβεί στο τρομακτικό μέλλον, πράγμα που μας φέρνει στο επόμενο μητρικό λάθος.
Τρομοκρατώ με τραγικές προβλέψεις και σενάρια
Πρόκειται για μια κατάσταση που ξεπέρνα το ψέμα και την υπερβολική αλήθεια. Όλα ξεκινούν με ένα “Αν φας πολλά ζελεδάκια θα σε πάμε στο γιατρό και θα πάθεις ζάχαρο”, που έχει μια δόση αλήθειας. Μια μέρα που το ενδεχόμενο του γιατρού παύει να τρομάζει, προσθέτεις αυθαιρέτως κι άλλες υπερβολές και δεν σταματάς μέχρι να δεις τα μάτια του αθώου παιδιού σου να γουρλώνουν. “Μετα ο γιατρός, θα καλέσει κι άλλους γιατρούς, να σου κάνουν εγχείρηση και θα βρουν κολλημένα στην κοιλιά σου όλα τα ζελεδάκια και θα πρέπει να μείνεις στο νοσοκομείο έξι μήνες. Δεν θα ξαναφάς ποτέ γλυκό και όλα τα παιδιά θα τρώνε και εσύ θα δεν θα μπορείς να πας σε πάρτι ούτε να καλέσεις κανέναν στο δικό σου και όταν γελάς δεν θα έχεις δόντια από την τερηδόνα!”
Δεν είναι πάντα ποιοτικός ο χρόνος που περνάω με τα παιδιά μου
Όποιος σκέφτηκε τον ποιοτικό χρόνο, μάλλον έβλεπε τα παιδιά του σπάνια οπότε χρειάστηκε να σκεφτεί μια μπούρδα γιατί ήταν ο πιο ενοχικός γονιός όλων των εποχών και ευθύνεται για γελοιότητες που δεν συνέβαιναν παλιότερα. Για εμάς χρόνος με τους γονείς, ήταν απλώς χρόνος με τους γονείς, ακόμη κι αν σήμαινε έξοδο σε κάποια ταβέρνα όπου όλοι κάπνιζαν. Τώρα εκατομμύρια ταλαίπωροι άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη, αντιμετωπίζουν ένα απόγευμα με τα παιδιά τους με τρόμο. Σαν να δεχθήκαν επίσκεψη για την πρόεδρο της Δημοκρατίας και μαζί της έφερε και την Υπουργό Πολιτισμού. Τι πάει να πει ποιοτικός χρόνος; Να διαβάζουμε τα απαντά Ελύτη ενώ ακούμε όπερα και χορεύουμε μπαλέτο;
Θέλω τα παιδιά να γίνουν αυτό που δεν έγινα εγώ
Πρωταθλήτριες στο στίβο και στα Γερμανικά που πρέπει να γίνουν άθλημα, ώστε τα παιδιά μου να πάρουν το παγκόσμιο κύπελο που δεν είχα ποτέ στη δική μου βιβλιοθήκη.
Βάζω τα παιδιά μου να με διασκεδάσουν
Μια μέρα, πιάνεις τον αυτό σου να λέει “Μπορείς να κάνεις σε παρακαλώ πάλι την κότα;” γιατί απλώς θέλεις να γελάσεις. Ντροπή.
Δεν θυμάμαι την ύλη του σχολείου
Ένας από τους λόγους που η εκπαίδευση τελειώνει είναι γιατί η ανθρωπότητα έχει δεχτεί πως δεν αντέχεις άλλο ή πως τουλάχιστον χρειάζεσαι ένα διάλειμμα γιατί αυτά που έμαθες ήταν πολλά. Και ο εγκέφαλος, ξέρει πολύ καλά πως δεν μπορεί να τα συγκρατήσεις όλα, οπότε κάνει επιλογές. Δεν μπορείς να θυμάσαι και το ΑΦΜ σου και το πότε ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος. Ποιος ενήλικας χρειάζεται να θυμάται πως κάνουμε διαίρεση;
Βγάζεις λυσάρια και κομπιουτεράκι.
Με απασχολούν ανούσια πράγματα
Είναι τα μαλλιά τους πιασμένα όλα πίσω;
Μήπως ήταν τρύπιες οι κάλτσες που φόραγαν όταν πήγαν επίσκεψη στη γιαγιά ;
Δεν μου φτάνει που μαλώνω. Βγάζω λογύδρια
Δεν μένω στην ουσία αλλά φτάνω το πράγμα μακριά ιστορικά, στον Εφιάλτη στις Θερμοπύλες και γιατί ο προδότης είναι τελικά ένα πρόσωπο διαχρονικά αντιπαθές : όλα αυτά γιατί τσακωθήκαν οι κόρες μου για ένα πακέτο τσίχλες.
Επιβάλλω τιμωρίες που δεν επιβάλλω
Όσο κι αν ακούγεται απαίσιο η τιμωρία καμιά φορά χρειάζεται ακόμα και αν είναι τόσο δραματική όσο “Δεν θα ξαναπιάσεις ποτέ tablet στα χεριά σου τα επόμενα 100 χρονιά”. Σε πέντε λεπτά βρίσκεται να ξαναπαίζει με το tablet καθώς η ασυνέπεια βασιλεύει στις σχέσεις γονέων παιδιών.
Ξεχνάω τι υποσχέθηκα
Στο συγκεκριμένο δεν είμαι τόσο κακή όσο στα υπόλοιπα αλλά τις βλακείες μου τις έχω κάνει: Το να μην κρατάς την υπόσχεση σου είναι το πιο χαμηλό σκαλί και συνήθως φταίει η υπερβολή της στιγμής: “Αν πάρεις άριστα σε όλα τα τεστ για ένα τρίμηνο, όχι απλώς θα σε αφήσω να τρυπήσεις τα αυτιά σου αλλά και να κάνεις septum piercing, θα το κάνω! Αλήθεια σου λέω θα πάμε μαζί (το παιδί πάει έκτη δημοτικού).”