Το 2010 η σελίδα που κρατούσε η Milva στο facebook ανακοίνωσε την Απόσυρση. “Μετά από 52 χρόνια συνεχούς δράσης, χιλιάδες συναυλίες και θεατρικά θεάματα στα παλκοσένικα του μισού πλανήτη, μετά από 173 άλμπουμ όπου τραγούδησα σε εφτά διαφορετικές γλώσσες, αποφάσισα να βάλω τελεία στην καριέρα μου και να κάνω ένα βήμα πίσω”.
Μετά από 11 χρόνια η τελεία μπήκε στο τελευταίο κεφάλαιο. Η Rossa, η Κόκκινη σαν τη φλόγα, έσβησε στο σπίτι της στην via Serbelloni, στο κέντρο του Μιλάνο. Είχε γεννηθεί στο Goro το καλοκαίρι του 1939 και από μικρή έδειξε τα νύχια της. Πριν γίνει η Κόκκινη, βαφτίστηκε “πάνθηρας του Goro” γιατί ήταν το ίδιο κομψή, ευέλικτη και αποφασισμένη. Στα 21 της βρυχάται μελωδικά στο San Remo , βγαίνει Τρίτη με το τραγούδι “Η θάλασσα στο συρτάρι” και αμέσως κάνει το ντεμπούτο της στο σινεμά, δίπλα στην Gina Lollobrigida. Η Γαλλία της ανοίγει νωρίς-νωρίς το Olympia, εκστασιάζεται από το εύθραυστο, λιγνό πλάσμα που στη σκηνή μεταμορφώνονται σε θηρίο, αλλά οι μεταμορφώσεις δεν σταματούν στο Παρίσι. Τραγουδάει Μπρέχτ, παρουσιάζει στο ιστορικό Piccolo Teatro τα “Τραγούδια της Ελευθερίας”, τα μεταφέρει σε άλλες γλώσσες, γοητεύει το κοινό της Γερμανίας με το Lieder, επιστρέφει στο Παρίσι με τη δική της εκδοχή του Milord της Piaf, σκαρφαλώνει στο hit parade με το La Filanda, συναντά τη μουσική του Μίκη Θοδωράκη σε έναν εξαίσιο δίσκο.
Στα επόμενα χρόνια εξακολουθεί να χοροπηδά για να γεφυρώσει την απόσταση μεταξύ Pop και Μεγάλης Μουσικής, τραγουδάει Franco Battiato, συμμετέχει σε παραστάσεις του Peter Brook, εντυπωσιάζει στο “Dicono di me” που της έγραψε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, επαναφέρει τους σπαραγμούς του Luigi Tenco, αγκαλιάζει τον Θάνο Μικρούτσικο.
Η τελευταία της -έστω και διά αντιπροσώπου- εμφάνιση, είναι στο φεστιβάλ του San Remo. Δεν συμμετέχει για να χάσει όπως έγινε τις προηγούμενες εφτά φορές, όταν ο Claudio Baglioni προφέρει το όνομα της και κρατάει το “βραβείο καριέρας”, ο κόσμος χειροκροτεί όρθιος και η κόρη Martina διαβάζει την επιστολή της Milva προς τους νέους. “Η μουσική σκορπίζει τη σκόνη από τη ζωή και την ψυχή των ανθρώπων. Αλλά για να γίνει αυτό, χρειάζεται να μελετάμε και να αγγίζουμε το παρελθόν”.
Στο παρελθόν ανήκει πλέον και Μίλβα. Η τελευταία της συναυλία παίζει στα ραδιόφωνα. Ξεκινά με το Uomini Adosso, μια κραυγή ενάντια στην βία κατά των γυναικών και καταλήγει στο τραγούδι που έγραψε για αυτήν ο Enzo Jannacci . Φυσικά έχει τίτλο La Rossa.
Τα μάτια πάντα χαμογελαστά,
τα χρόνια της ομορφιάς της είκοσι,
η Κόκκινη είναι εδώ για να τραγουδήσει.
Έγινε μια μεγάλη, απόλυτη σιωπή.
Έγινε σκοτάδι σαν αυτό του μεσημεριού.
Εξαφανίστηκαν τα μικρόφωνα και οι πούλιες,
όταν η Κόκκινη άρχισε να τραγουδά.
Μετά αφέθηκε στην χλωμάδα,
μετά της ήρθε να πεθάνει.
Μέχρι που το χειροκρότημα τελείωσε
και μετά ήταν σα να πήγαινε στο βυθό της θάλασσας.
Μέχρι που το χειροκρότημα εξαφανίστηκε.
Η άνοιξη πέρασε,
η βροχή-μοιάζει παράξενο-σταμάτησε…