Γράφει η Ντιάννα Βασιλείου
Είναι μερικοί άνθρωποι που μόνο όταν έξω ρίχνει κεραυνούς κι αστραπές μπορούν να ηρεμήσουν. Τα φετινά Χριστούγεννα οι καραβοτσακισμένοι γίνονται ένα με το πλήθος και περνάνε για “κανονικοί”. Ούτε πέρσι είχαν όλοι έστω έναν άνθρωπο να περάσουν τις γιορτές. Αυτός ο σημαντικός άλλος για μερικούς έλειπε και πριν την πανδημία. Το 2020, η μοναξιά αποποινικοποιήθηκε. Δυστυχώς, έγινε επιβεβλημένη συνθήκη.
Φέτος, είναι εντάξει να μη σε καλέσουν σε χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Μόνοι, λοιπόν. Όπως τις περισσότερες μέρες και νύχτες αυτού του παράξενου χρόνου. Η σχέση μας με τη μοναξιά, ο φόβος, η συμφιλίωση μαζί της πάντοτε ήταν το μόνο ζήτημα: επιθυμία για μοναχικότητα, τακτικές απόδρασης απ’ αυτήν, ασκήσεις ισορροπίας ανάμεσα στην ανθρώπινη επαφή και την επαφή με τον εαυτό.
Άλλοι πασχίζουν να την αποτινάξουν, να κάνουν ότι δεν υπάρχει, να μην καταλάβει κανείς πόσο μόνοι είναι. Άλλοι, κλείνοντας την πόρτα τους το βράδυ, βλέπουν στο σπίτι τους περισσότερους κατοίκους απ’ όσους θα ήθελαν και επιζητούν τη μοναχικότητα. Τα βράδια επεξεργάζονται σχέδια που θα εγκαταλείψουν την επομένη, επειδή δεν έχουν “ένα δωμάτιο κατάδικό τους”, κατά το πρόσταγμα της Βιρτζίνια Γουλφ.
Μέχρι και τα περσινά Χριστούγεννα, έπρεπε πάση θυσία να βρεθείς ανάμεσα σε κόσμο. Δεν έπρεπε με τίποτα να γίνεις στα 25-30 σου ο καημένος πρωταγωνιστής των τηλεοπτικών σποτ – συνήθως ηλικιωμένος – που όλοι τον ξεχνούσαν τις γιορτές. Αν βρισκόσουν μόνος “εξ αμελείας”, ολόκληρη η χρονιά θα εγγραφόταν μέσα σου ως αποτυχία. Φέτος, τα μοναχικά Χριστούγεννα απενοχοποιούνται. Φέτος, είμαστε όλοι λίγο ή πολύ Εμπενίζερ Σκρουτζ. Και αυτό είναι εντάξει. Δεν χρειάζεται να μας στοιχειώσουν τα περασμένα Χριστούγεννα με τα γλέντια και τα δράματά τους. Μπορούμε να ζήσουμε μια γιορτή απαλλαγμένοι από τις βασανιστικά υψηλές προσδοκίες και την αγωνία για τον αριθμό των ατόμων – μικρότερο ή μεγαλύτερο – που περιδιαβαίνουν στα σπίτια μας και τις ζωές μας.