Χαίρεστε, το όνομά μου είναι Κωνσταντίνος και τα μαλλιά μου είναι σγουρά. Όχι σγουρά, όπως είχε η μπουρζουαζία κατά τον 18ο αιώνα, το άλλο σγουρό. Το σγουρό του τραγουδιστή των Boney M, το αφανέ, την σφηκοφωλιά. Οποιοσδήποτε έχει αυτό το μαλλί – άντρες, γυναίκες κι όλα τα υπόλοιπα πλάσματα επί της Γης -, γνωρίζει πώς είναι ένα ιδιαίτερα όμορφο, μα συνάμα και δύσκολο χαρακτηριστικό. “Γιατί μωρέ;” θα με ρωτήσετε. Δώστε μου λίγο χρόνο να σας εξηγήσω ευθύς αμέσως τις δυσκολίες του να έχεις αυτό το μαλλί, και πιο συγκεκριμένα, όταν είσαι και αγόρι.
1. Οι παιδικοί τσακωμοί ήταν λίγο πιο δημιουργικοί
Έχω έναν αδερφό, 3 χρόνια μεγαλύτερο. Που κολλάει αυτό; Άκου, όταν είσαι μικρός τσακωνόσουν με τα αδέρφια σου. Θα πέταγες πράγματα, θα πιανόσασταν στα χέρια, θα ρίχνατε χαστούκια και ούτω καθεξής. Όμως, όταν έχεις αφάνα, ο αδερφός σου – που είναι και μεγαλύτερος -, μπορεί άνετα να σε πιάσει από το μαλλί και να σε χρησιμοποιήσει ως μία εναλλακτική σκούπα. Δε θυμάμαι πόσες φορές με είχε σύρει από την κώμη σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού μας, έτσι, για πλάκα. Μερικές φορές βέβαια κολλούσε το χέρι του μέσα στην αφάνα κι από εκει που γελούσε κι εγώ έκλαιγα, ξαφνικά αντιστρέφονταν οι ρόλοι.
2. Τα trends σπάνια συμβαδίζουν με το μαλλί σου
Θυμάστε κάποια εποχή που ήταν στην μόδα το κοντό μαλλί και τα καρφάκια; Δυστυχώς για εμένα, δεν ήταν δυνατόν να ακουμπήσει ζελέ τα μαλλιά μου και να μην γίνουν αμέσως σγουρά, όσο κι αν είχε προσπαθήσει ο εκάστοτε κομμωτής να μου τα ισιώσει. Ξέρετε τι στενάχωρο που είναι να μην μπορείς να ακολουθήσεις την μόδα και να μη νιώθεις ότι ανήκεις κι εσύ στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο, όταν είσαι μικρός; Μπορεί και να ξέρετε. Μπορεί και όχι. Εγώ πάντως ξέρω! Bonus points, αν ο κομμωτής/ η κομμώτρια, χαμογελούσε αμήχανα όταν έβαζε το ζελέ στα ισιωμένα σου μαλλιά κι αυτά γυρνούσαν αμέσως στην παραδοσιακή μορφή τους.
3. Κανείς στην οικογένειά σου δεν ξέρει πώς να το κουράρεις
Έχω την “κατάρα” να είμαι μέλος μιας οικογένειας που, ως επί τω πλείστον, οι περισσότεροι έχουν μαλλί πιο ίσιο κι από ευθεία που μπορεί να κάνει κάποιος με χάρακα. Ο μπαμπάς και η γιαγιά έχουν μπούκλες, αλλά όχι όπως είναι οι δικές μου. Αυτών είναι πιο ανοιχτές ενώ εγώ έχω αυτό το που λένε “μπούκλες δαχτυλίδια”. Και προφανώς, επειδή δεν είχαν και την εμπειρία στο μαλλί μου, με χτένιζαν. Έχετε δει τέτοια μαλλιά χτενισμένα; Googlάρετέ το. Αν δεν γελάσετε, ή δεν με λυπηθείτε, τρυπήστε μου την μύτη. Θα περιμένω.
4. Κανένας κομμωτής δεν ξέρει πως να σε κουρέψει
“Εγώ ξέρω πώς να σε κουρέψω, θα στο κάνω…”
Ναι, όχι. Δεν ξέρεις πώς να με κουρέψεις. Ναι, ούτε κι ο άλλος γνώριζε και, κατά πάσα πιθανότητα, ούτε κι ο επόμενος. Πάντα θα αφήσουν μία μακρύτερη μπούκλα, bonus points αν αφήσουν και δεύτερη. Θα σου κάνουν το πιο κλασικό κοντό κούρεμα ή, αν απλώς θέλεις να πάρεις λίγο τις άκρες, θα σου το κάνουν όσο πιο ασύμμετρο μπορούν. Μετά από ένα σημείο είναι λες και διαγωνίζονται στην ανικανότητά τους στο πώς να σε κουρέψουν. Αποδέχεσαι κι εσύ, λοιπόν, την μοίρα σου και τους αποφεύγεις όπως ο vegan το κρέας.
5. Οι χαρακτηρισμοί δίνουν και παίρνουν
Δε θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που μου είπε ένα παιδί στο σχολείο “καλημέρα, θάμνε με πόδια” και δεν το είπε για πλάκα. Ή τότε που η δασκάλα του πιάνου μου είπε “πήγαινε να κουρευτείς, σαν κινητό μικρόφωνο είσαι” . Με το δεύτερο γέλασα, θυμάμαι, και είναι κάτι το οποίο χρησιμοποιώ μέχρι και σήμερα για να αυτοσαρκαστώ. Αλλά το πρώτο με στιγμάτισε ολίγον τι. Άλλοι αποκαλούσαν την αφάνα και “φυσική κασετίνα” κι έβαζαν μέσα μολύβια, στυλό, σκονάκια. Ναι, σκονάκια, σωστά διαβάσατε. Βέβαια ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που τα βάλαμε εκεί, γιατί κάπου χάθηκαν και έπειτα έβρισκα στο ντουζ σημειώσεις για την Στάση του Νίκα. Αλλά ο αγαπημένος μου χαρακτηρισμός, που αποτελεί δική μου έμπνευση – και έχει κάποιο θρησκευτικό περιεχόμενο- , είναι “το σκοτοστέφανο”. Σε προκαλώ να το πεις μπροστά σε γιαγιάδες και να δεις τα στόματά τους να στραβώνουν από την ασέβεια προς τα θεία – εγώ φταίω όμως, που τους κάνω και tribute με αυτόν τον χαρακτηρισμό.
6. Όλοι θέλουν να τα ακουμπήσουν
Κι όταν λέω όλοι, εννοώ όλοι. Η φύση ολάκερη τραβιέται προς το σκοτοστέφανό σου: Άντρες, γυναίκες, παιδιά, άφυλα, φύλλα, μέλισσες, σφήκες, η Σφίγγα της Αιγύπτου. Όλα!
Πόσες φορές έχω πετύχει άνθρωπο που με πρωτογνωρίζει κι ακολουθεί η εξής σκηνή:
“Τι ωραία μαλλιά που έχεις!”
“Σ’ευχαρισ-“, και πριν προλάβω να τελειώσω τα ευχαριστήρια, βρίσκομαι με ένα ξένο χέρι στο κεφάλι μου. Κι εδώ έχουμε bonus points, αν κάποιος φοράει δαχτυλίδι με κάποια πέτρα απάνω και πιαστεί στις μπούκλες. Αλλά πλέον, παίδες, πήρα την κατάσταση στα χέρια μου, τους ρωτάω πρώτος αν θέλουν να το πιάσουν. Οι περισσότεροι ντρέπονται όταν τους το λες εσύ και δεν το κάνουν. Και κάπως έτσι βρήκα την υγειά μου.
7. Θα το έχεις για πάντα
Τι κι αν βρέξει, τι κι αν χιονίσει, η αφάνα θα αντέξει. Θα σε ακολουθεί όπου κι αν πας, σαν πιστός φίλος ή σαν ένας ακούραστος εχθρός. Θα είναι εκεί να σε ζεσταίνει περισσότερο το καλοκαίρι και θα λιγοψυχάς, θα είναι εκεί τον χειμώνα να σου προσφέρει ζεστασιά στο κρύο άγγιγμα του Βορριά. Θα είναι εκεί όταν θα θέλει να την αγγίξει ένας άγνωστος και όταν θα θέλει να την αγγίξει το εκάστοτε crush σου. Μα πάνω απ’όλα, θα είναι εκεί για να αφήνεις τα στυλό σου, όταν δε μπορείς να το αφήσεις κάπου αλλού. Μιλάμε, δηλαδή, για την πιο τρανταχτή απόδειξη του “μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε”.
Bonus points (το τελευταίο), αν τελικά το αποδεχτείς και το αγαπήσεις.
