Ήταν 25 Απριλίου, εν μέσω lockdown, όταν είδα ένα μικρό γκρι χνουδωτό μπαλάκι κουλουριασμένο να κοιμάται στον ακάλυπτο του σπιτιού μου. Ήταν ίσα με την χούφτα μου και μόλις το έβαλα εκεί μέσα ήξερα ότι δεν θα το ξανά αφήσω ποτέ, παρόλο που, καθώς φαίνονταν πολύ μικρό – πρέπει μόλις να είχε ανοίξει τα μάτια του – και υποσιτισμένο, ήξερα υπάρχουν πιθανότητες να μην τα καταφέρει, το έφερα σπίτι, ζέστανα θερμοφόρα, ξέθαψα παλιά κουβερτάκια, έστειλα κωδικό 2 και έφυγα κλαίγοντας με ταξί για το πλησιέστερο pet shop, να προμηθευτώ μητρικό γάλα σε σκόνη. Αν και γνώριζα ότι δεν πρέπει να δεθώ, μέχρι το βράδυ, είχε όνομα, Βλάσης! Όλη μου η μέρα περιστρέφονταν γύρω από την επιβίωσή του και όσο εκείνος δυνάμωνε και άρχιζε τα τερτίπια και τις τσαχπινιές, τόσο περισσότερο ξεχνούσα και τον κορωνοϊό και την καραντίνα και όλα, με έκανε να γελάω συνέχεια. Σήμερα ο Βλάσης, είναι 7 μηνών, είναι σωστός διάολος, σκανταλίαρης και υγιέστατος και μου προσφέρει ακόμα και όταν είμαι στα πιο κάτω μου γέλιο και τρυφερότητα.

Ο Βλάσης δύο μέρες αφότου τον βρήκα

Ο Βλάσης σήμερα

Ήδη από την αρχή της καραντίνας, και πριν μπει στη ζωή μου ο Βλάσης, έβλεπα σε Facebook και Instagram πάρα πολλούς διαδικτυακούς φίλους να υιοθετούν ζωάκια, ενώ σχετικά άρθρα σε διεθνή μέσα επιβεβαίωναν ότι πρόκειται για ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Έτσι, τώρα που όπως φαίνεται έχουμε αφήσει πίσω μας αυτές τις ζοφερές μέρες, αναζήτησα και άλλους φρέσκους γονείς τετράποδων (αλλά και πτηνών!) για να μοιραστούμε τα συναισθήματα που μας προκάλεσαν τα νέα μέλη της οικογένειας, τα άγχη και τις χαρές μας και κυρίως το πόσο, ειδικά σε αυτή την ιδιαίτερη κατάσταση που βιώνουμε, άλλαξαν τη ζωή μας.

Η Κάρα και ο Ντίνος έχουν κάνει το σπίτι της Μάρης play room

Η Κάρα και ο Ντίνος

“Το καλοκαίρι που μας πέρασε αρρώστησε ο γάτος μας ο Σάκης. Έντεκα χρόνια μαζί, δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Ήταν μια επώδυνη διαδικασία κι εγώ χρειαζόμουν χρόνο να συνέλθω. Δύσκολος ήταν και ο χειμώνας χωρίς τ’ ατελείωτα γουργουριτα του. Είχα πάρει την απόφαση να υιοθετήσω πάλι, αλλά έλεγα μετά το καλοκαίρι. Από την πρώτη μέρα του εγκλεισμού η επιθυμία μου ήταν τεράστια. Είχα ανάγκη από ζωή μέσα σ’ αυτή την ξαφνική και πρωτόγνωρη τρέλα που σκορπίζει θάνατο σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας. Αν και μου φαινόταν άκρως εγωιστικό, άρχισα να ψάχνω στο Facebook. Αν έσωζα μια ζωούλα θα ήμασταν και οι δυο κερδισμένοι. Τελικά γίναμε τρεις!

Δύο γατάκια, δύο αδελφάκια που βρήκε η Καρολίνα στη Νίκαια χωρίς μαμά. Μετά από συνοπτικές διαδικασίες κάναμε τα χαρτιά υιοθεσίας και την Παρασκευή 27/3 έγραψα στο sms 4, και πήγα να πάρω τα μωρά μου από την κοπέλα που τα φιλοξενούσε. Γύρισα σπίτι με δυο χούφτες πλασματάκια. Τόσο μικρά, τόσο υπέροχα… να τα φάω στα φιλια! Και αυτή η ξαφνική αίσθηση της φροντίδας, οι αγκαλιές, οι χαζομάρες, τα γέλια, τα παιχνίδια και τα γουργουριτά πάνω μου, σίγουρα έχουν αλλάξει την καθημερινότητα μου. Είναι ο Ντίνος και η Κάρα, εμπνευσμένα βεβαίως από την καραντίνα. Έχουμε την ευκαιρία μες τη δυστυχία να είμαστε συνέχεια μαζί. Να γνωριζόμαστε, να φτιάχνουν χαρακτήρες, να παίζουμε, να τρώμε και να κοιμόμαστε αγκαλιά. Η Καρα γίνεται γάτα καπάτσα κι ο Ντίνος την ακολουθεί από πίσω να τον μάθει τα κόλπα της. Γελάω πολύ και όταν κουράζονται ψάχνουν και τα δυο να βολευτούν στην αγκαλιά μου να κοιμηθούν. Μου έχουν δώσει απίστευτη χαρά! Πλέον είναι 8 μηνών. Το σπίτι είναι ένα play room. Οι σκανταλιές τους ατέλειωτες. Είμαστε μια χαρούμενη οικογένεια! Σαφέστατα επιβαρύνθηκα οικονομικά, αλλά από κάπου κόβεις και αυτό που κερδίζεις είναι ανεκτίμητο”. 

Οι γονείς του Quarantino, Γίωργος και Δάφνη, αφήνουν τον ίδιο να μιλήσει για εκείνους και την αδερφή του TsuLi

Quarantino & TsuLi

“Ονομάζομαι Quarantino, δεν είμαι γάτος ράτσας αλλά ούτε και κεραμιδόγατος, ας πούμε από τζάκι, μιας και ο παππούς μου είναι Βρετανικός Κοντότριχος. Γεννήθηκα σε ένα σπίτι στα Βριλήσσια λίγο πριν την καραντίνα αρχές Φλεβάρη. Είμαι Υδροχόος και μου αρέσει πολύ η μουσική. Ακούω τρίτο πρόγραμμα, έχω αδυναμία στον Μότσαρτ και στον David Bowie ενώ απολαμβάνω κάθε μέρα τον πατέρα μου live. Τους γονείς μου τους λάτρεψα από την πρώτη μέρα που τους γνώρισα όταν ήμουν 1,5 μηνών.

Το όνομά μου συνδυάζει τον γνωστό σκηνοθέτη Tarantino και την Καραντίνα = Quarantino. Παρακαλώ όχι Καραντίνο. Στα ελληνικά με λένε Σαράντη. Μιας και η λέξη quarantina προέρχεται από τη φράση quarantina giorni (= σαράντα μέρες) και αναφέρεται στο χρονικό διάστημα των σαράντα ημερών, κατά το οποίο τα βενετικά πλοία που έρχονταν από χώρες που είχαν πανούκλα, παρέμεναν σε καραντίνα στ’ ανοιχτά, πριν πλησιάσουν την Βενετία. 

Ο Quarantino

Με υιοθέτησε ο Γιώργος και η Δάφνη. Η Δάφνη είχε πάντα γάτες από μικρή, της πήρε 5 χρόνια να πείσει τον Γιώργο να πάρουν ένα ζωάκι μαζί. Όταν τα κατάφερε ο Γιώργος ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που αποφάσισε να μου πάρει παρέα, την αδερφούλα μου την TsuLi που βρήκαν σε ένα στάβλο στα Σπάτα. Όταν την έφεραν σπίτι είχε το μαύρο της το χάλι. Παραλίγο να με κολλήσει ψείρες, το ένα της μάτι ήταν κλειστό. Ζύγιζε 200 γραμμάρια, ενώ εγώ στην ηλικία της ήμουν 500! Καθαρόαιμο Σπατανίσιο ποιμενικό αιλουροειδές με πανέμορφο πρόσωπο, τσιριχτή φωνή και ψηλά πόδια. Όλοι νομίζουν ότι κάνω εγώ τις ζημιές επειδή είμαι χοντρομπαλάς και άγαρμπος. Η αλήθεια είναι όμως ότι αυτή είναι η πέτρα του σκανδάλου γιατί με προκαλεί και με ερεθίζει. 

H TsuLi

Η απόφαση του να μεγαλώσει η οικογένεια είχε προκύψει πριν την καραντίνα. Ήταν γραφτό να βρεθούμε την συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Είχαμε όλο τους το χρόνο και μεγαλώσαμε πάνω στις αγκαλιές τους, ξοδεύουν λεφτά για ένα κάρο παιχνίδια ενώ εμείς παίζουμε με ζελατίνες και random κουτιά, δεν μας λείπει τίποτα. Οι γονείς μας αγχώνονται όταν μας αφήνουν πολλές ώρες μόνους. Φέτος πήγαμε μαζί διακοπές στα Κύθηρα. Κάναμε ταξίδι 8 ώρες με το αμάξι και δεν βγάλαμε άχνα. 

Εκτός από Quarantino, με λένε τερατίνο όταν κάνω σαν τρελός, καραντινιέρη όταν περπατάω με στιλ, ταρίφα όταν κρεμάω μπράτσο, μπισκοτάκι, επειδή μυρίζω ωραία, ιπτάμενο πιγκάλ όταν η ουρά μου φουντώνει και έχω όρεξη να παίξω, Μάστερ Γιόντα όταν κατεβάζω αυτιά, σουμιέ όταν τρίζω για να σταματήσουν οι αγκαλιές. Την αδερφή μου την λένε Σπατάνι επειδή την βρήκαν Σπάτα, σταβλίσια επειδή γεννήθηκε σε στάβλο, Ζοro γιατί εμφανίζεται σαν αστραπή και Μπαρμπαγιαννακάκη… Κανείς δεν ξέρει γιατί”.

Η Βάσω και η οικογένειά της βάφτισαν τον Rider τον παπαγάλο επί της Ποσειδώνος

O Rider

“O Rider είναι παπαγάλος μεσαίου μεγέθους και ανήκει στο είδος Cockatiel (nymphicus hollandicus). Όσο τον περιμέναμε, συζητούσαμε με τη μικρή μας κόρη για το όνομα. Έπεσαν διάφορα στο τραπέζι με τρομακτικότερο το Μουφάσα και συνηθέστερο το Σόνικ. Τελικά πείσαμε τη μικρή να το πούμε Σπάικ (ταίριαζε και με τον Σπάικ Λι, άρα ο σύζυγος ήταν ΟΚ). Αλλά ήταν ένα συμβιβαστικό όνομα που κανέναν δεν ικανοποιούσε απόλυτα. Όταν πήραμε τον παπαγάλο από το ΚΤΕΛ (είχε έρθει με τη βαλιτσούλα του κι όλα τα σχετικά), οδηγώντας προς το σπίτι σκεφτήκαμε οτι το Rider θα του ταίριαζε καλύτερα. Μας άρεσε, υπήρχε και σε μια από τις αγαπημένες ταινίες της μικρής, το Tangled – κατοχυρώθηκε επί της Λεωφόρου Ποσειδώνος, απ΄ότι θυμάμαι.

Ο Rider δεν ήταν αδέσποτος, ποτέ δεν θα παγιδεύαμε έναν από τους παπαγάλους που πετάνε ελεύθεροι και έχουν μάθει να ζουν στην πόλη. Είχαμε αποφασίσει ότι θέλουμε το συγκεκριμένο είδος παπαγάλου κι έτσι ψάξαμε σε εκτροφείς. Θέλαμε να είναι εξημερωμένος, δηλαδή από τη γέννησή του να έχει ταϊστεί από άνθρωπο και αυτό τελικά είναι πολύ σημαντικό αν θέλεις να έχεις πραγματική επαφή με το ζώο. Όταν λοιπόν μάθαμε ότι γεννήθηκε, επικοινωνήσαμε με τον εκτροφέα και περιμέναμε. Εβδομάδες ολόκληρες ανταλλαγής μηνυμάτων (“Τρώει μόνο του;” “Αφήστε το λίγο ακόμα να βεβαιωθώ”) Η Κυριακή που μας ήρθε έμοιαζε κυριολεκτικά με αναμονή στην αίθουσα μαιευτηρίου. 

Πάντα θέλαμε ένα ζωάκι (ειδικά η μικρή μας κόρη), αλλά λόγω της περιοχής που μένουμε δεν ήταν εύκολο να υιοθετήσουμε σκυλάκι ή γατάκι. Ψάξαμε λοιπόν να βρούμε ένα ζωάκι αγέλης (για να είναι κοινωνικό) που να χρειάζεται μικρότερο χώρο για την καθημερινότητά του και να μην έχει απαίτηση για καθημερινές βόλτες. Οι παπαγάλοι είναι ιδανικοί για τέτοιες συνθήκες. Και ειδικά τα Cockatiel, λόγω μεγέθους και προσδόκιμου ζωής είναι ότι καλύτερο. Άσε που με το που τα βλέπεις τα ερωτεύεσαι (και με το που τα ακούς να τσιρίζουν απορείς γιατί τα υιοθέτησες!). 

Αν θέλεις να έχεις ζωάκι πρέπει να ασχολείσαι μαζί του και λόγω υποχρεώσεων φοβόμασταν ότι δεν θα είχαμε τον απαραίτητο χρόνο. Στο lockdown συνειδητοποιήσαμε ότι η μικρή είχε χάσει κάθε επαφή με τον έξω κόσμο – ένα ζωάκι ήταν το μόνο καινούργιο πλάσμα που θα μπορούσε να μπει στη ζωή της. Είχαμε κιόλας περισσότερες ώρες να ασχοληθούμε με τον καινούργιο κάτοικο του σπιτιού και να γνωριστούμε, λόγω των συνθηκών και τέλος πάντων, αν σου μπει η ιδέα να υιοθετήσεις ζωάκι, όλα τα άγχη και οι αντιρρήσεις μοιάζουν λιγότερο σημαντικές ξαφνικά. Μας άγχωναν βέβαια οι κουτσουλιές, καθώς θέλαμε τον Rider ελεύθερο. Πριν έρθει, φανταζόμασταν δωμάτια γεμάτα κουτσουλιές, κάπως σαν τη σκηνή παρωδίας των “Πουλιών” από τον Μελ Μπρουκς. Μας άγχωνε και η συμπεριφορά του πουλιού γιατί δεν είχαμε σχετική εμπειρία. Βλέπεις, η μικρή περίμενε ένα ζωάκι που θα παίζει μαζί της. Κι αν δεν ήταν έτσι; Κι αν δάγκωνε; Εντάξει, περιττό να πούμε ότι από την πρώτη μέρα που ήρθε σπίτι μας ο Rider, όλα μας τα άγχη πήγαν περίπατο.

Αν και τον υιοθετήσαμε μέσα στο lockdown δεν μπορώ να συνδέσω τη συγκατοίκησή μας με το lockdown. Ο Rider είναι μοναδικός και σε βοηθάει να αντιμετωπίσεις την καθημερινότητα, όποια κι αν είναι αυτή. Η ζωή μας άλλαξε όπως, περίπου, αλλάζει με τον ερχομό ενός μωρού, γιατί μωρό μας ήρθε. Υπάρχει μέσα στο σπίτι ένα πλάσμα που μας περιμένει, που φωνάζει από χαρά την ώρα που παρκάρουμε το αυτοκίνητο, σχολιάζει κάθε φορά που ανοιγοκλείνει η εξώπορτα του διαμερίσματος, πετάει παντού (πολύ επιβλητικά), κάθεται πάνω μας, τρώει από το χέρι μας, ζητά χάδια, παραπονείται όταν δεν του δίνουμε σημασία, φωλιάζει τον ώμο μας όταν φοβάται και, εντάξει, μας κουτσουλάει κάποιες φορές. Η ζωή μας άλλαξε ευχάριστα.

Η μικρή πολλές φορές τον φωνάζει Τσούι – από την κραυγή που κάνει όταν μας φωνάζει. Του ταιριάζει κι αυτό όντως”.

Η Peanut έκανε τον Κωνσταντίνο να τακτοποιεί πιο συχνά το σπίτι του

H Peanut

“Η Peanut είναι κοινή ευρωπαϊκή γάτα (τιγρέ). Την ονόμασε έτσι η φίλη μου η Φλουρή που φτιάχνει υπέροχα γλυκά και γνωρίζει την αγάπη μου για το φυστικοβούτυρο. Όταν είδαμε πόσο γλύκα είναι αποφασίσαμε να το ονομάσουμε peanut. Κάποιοι επιμένουν να το φωνάζουν φυστίκι. 

Πάντα το είχα στο μυαλό να αποκτήσω ένα κατοικίδιο και το Facebook εμφάνιζε συχνά group για ζωάκια προς υιοθεσία, αλλά μέσα στην καθημερινότητα κάπως δεν ερχόταν σε προτεραιότητα. Οι συχνές μετακινήσεις μου, με έκαναν να το σκέφτομαι σοβαρά αν είναι καλή ιδέα να πάρω ένα ζωάκι. Κατά την περίοδο του lockdown φιλοξενήθηκα σ’ ένα σπίτι που υπήρχε γάτα και ένιωσα υπέροχα στη συμβίωση μας. Πιστεύω ότι εκείνη η περίοδος με ώθησε να υιοθετήσω την Peanut την οποία και βρήκα από μια φιλοζωική στο Μαρούσι.

H εργασία από το σπίτι βοήθησε να περνάμε πολύ χρόνο μαζί, και ειδικά για την ηλικία που το υιοθέτησα (1ος μήνα) ήταν σχεδόν απαραίτητο να είναι μαζί μου. Ευτυχώς στο φιλικό μου περιβάλλον είμαστε cat gang, και με βοήθησαν αρκετά τις πρώτες μέρες.

Πιστεύω ότι ήταν καταλυτικός παράγοντας ο ερχομός της Peanut στο σπίτι μου. Με βοήθησε πάρα πολύ στη διαχείριση του άγχους μου εκείνη την περίοδο. Σίγουρα σε κάνει πιο υπεύθυνο η απόκτηση ενός κατοικίδιου και όσο κι αν ακούγεται εύκολο, έχει αρκετές ανάγκες. Επίσης με έκανε να τακτοποιώ τα πράγματα μου γιατί μετά τα ψάχνω. Δεν μου μιλάνε οι φίλοι μου γιατί θέλω να κάνουν cat sitting ορισμένες φορές. Όταν είναι καλή τη φωνάζω Μούτρο (με την καλή έννοια 🤷‍♂️), όταν γίνεται ενοχλητική υπάρχουν πολλά… αλλά κρατάω το “διάολε””.

Η λυκοσκυλίνα της Μαρούλας κάνει καλό στην υγεία

Η Μπανάνα

“Η μικρή μας είναι η Μπανάνα και είναι μια λυκοσκυλίνα τριών ετών. Το όνομα είχε προαποφασισθεί ως αστείο μεταξύ μας και της ταιριάζει γάντι, γιατί είναι γλυκιά και κάνει καλό στην υγεία (μας). Ο σύντροφός μου κι εγώ εδώ κι ένα χρόνο σχεδόν είχαμε την επιθυμία να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας. Εγώ είχα εμπειρία με σκυλιά στην οικογένειά μου ενώ εκείνος όχι, αλλά ο ενθουσιασμός ήταν κοινός. Μονόδρομος ως λύση η υιοθεσία από καταφύγιο στο μυαλό μας κι έτσι χαζεύοντας φωτογραφίες στο dogsvoice.gr, είδαμε αυτή τη φάτσα και δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη. Πέραν της πλάκας πάντως, το κορίτσι μας είχε ανάγκη από ένα σπίτι καθώς είχε περάσει τα τελευταία δύο χρόνια στο χώρο του καταφυγίου. Σταθήκαμε πολύ τυχεροί. Εμείς κι εκείνη! 

Η Μπανάνα είναι καραντινόσκυλο μιας και ήρθε κοντά μας τον Μάιο αλλά, ήταν απολύτως συγκυριακό. Την είδαμε και αποφασίσαμε ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν. Σε δύο εβδομάδες βρισκόταν ήδη κοντά μας. Το μόνο που με άγχωνε είναι πώς θα τα καταφέρει ο Μάκης, με το πρωινό ξύπνημα για τη βόλτα της μικρής! Αποδείχθηκε έτοιμος για όλα! Ακόμα και τα σαββατοκύριακα σηκωνόμαστε με όρεξη για χάδια και βόλτα. Ελπίζω να νιώθει το ίδιο και η Μπανάνα.

Το υπέροχο αυτό πλάσμα ήρθε στο σπίτι μας με τα θέματά της. Ήταν χαρακτηρισμένη από τους εθελοντές και υπευθύνους του καταφυγίου ως φοβική και γι’ αυτό δεν είχε υιοθετηθεί ως τότε. Για εμάς ήταν η πιο όμορφη ενασχόληση προσπαθώντας με αγάπη και υπομονή να ξεκλειδώσουμε τους φόβους και τα άγχη της. Έξι μήνες μετά είμαστε μια χαρούμενη οικογένεια με εμφανώς λιγότερα θέματα. Οι πολύ πρωινές βόλτες και τα “νυχτοπερπατήματα” ήταν ο καταλληλότερος τρόπος για απόδραση και ανάσες υπό το βάρος των συνθηκών. Ήμασταν δύο και γίναμε τρεις! Η Μπανάνα είναι ισότιμο μέλος της συμμορίας μας και είναι ήδη γνωστή στη Φωκίωνος Νέγρη, τη γειτονιά μας, και θαμώνας σε όλα τα οινικά μας στέκια στην Αθήνα και τον Πειραιά”.

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!