Γράφει η Αθηναΐς Νέγκα
Για τον μήνα Νοέμβριο οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις που είναι κλειστές γνώριζαν πως τους περιμένει υποχρεωτική αναστολή εργασίας. Εκείνοι που εργάζονται στις “πληττόμενες” δεν ήταν σίγουροι αν ο κλήρος θα έπεφτε στους ίδιους ή στους συναδέλφους τους. Οι επιχειρήσεις που έχουν πληγεί είχαν δικαίωμα να δηλώσουν τους εργαζόμενους σε αναστολή μέχρι τις 7 Δεκεμβρίου, πράγμα που μεταφράζεται στην γλώσσα της ελληνικής εργασιακής ζούγκλας στο ότι: αρκετοί δούλεψαν full time και στην συνέχεια έμαθαν πως τους έβαλαν σε αναστολή ενώ άλλοι υπο-απασχολήθηκαν έχοντας την απορία για το αν θα δουν μισθό πρώτη Δεκέμβρη στους λογαριασμούς τους ή αποζημίωση αρκετές μέρες αργότερα.
Άραγε κανείς δεν σκέφτηκε στο υπουργείο εργασίας πως αυτό θα συνέβαινε;
Η αναστολή είναι η αλήθεια, δεν επιβλήθηκε μόνο στην Ελλάδα και δεν υπήρχε άλλος τρόπος να αντιμετωπιστεί το δράμα του εργαζόμενου που κάθεται σπίτι διότι δεν πρέπει να δουλέψει. Δεν αμφισβητώ το lockdown ως μόνη λύση (για τον συγκεκριμένο λαό) πιστεύω όμως πως δεν έχουμε αντιληφθεί πλήρως τις συνέπειες του στην εργασία ώστε κάπως να τις προλάβουμε.
Η οικονομία είναι κυρίως ψυχολογία, όπως και η παραγωγικότητα και η πίστη μας στην εργασία, στην πρόοδο μας μέσω της δουλειάς μας αλλά και η πίστη του εργοδότη στην επιχείρηση και στους εργαζόμενους.Όλα αυτά τσακίστηκαν. Ο εργαζόμενος δεν ξεχνά πως κάποιος επέλεξε εκείνον και όχι τον συνάδελφο του για να μπει σε αναστολή και αυτό δημιουργεί κακό κλίμα. Ο εργοδότης αρχίζει σοβαρά να πιστεύει πως το πρόβλημα του όταν λήξουν οι αναστολές και οι απαγορεύσεις των απολύσεων, θα παραμείνει το μισθολογικό κόστος διότι με τις αναστολές το μισθολογικό κόστος είναι σαν να ενοχοποιήθηκε-για ψυχολογία μιλάμε. Η εμπειρία έχει δείξει πως όποιος κάνει μαζικές απολύσεις, σπανίως επιβιώνει μακροπρόθεσμα. Με λιγότερους εργαζόμενους παύεις σιγά σιγά να έχεις την ίδια επιχείρηση: φανταστείτε το αγαπημένο σας σουβλατζίδικο με μισούς ψήστες και μισούς ντελιβεράδες .
Η αναστολή και τα επιδόματα των 800, 600, 500 ευρώ μπορεί να ήταν ο μόνος τρόπος να επιβιώσουν στοιχειωδώς οι επιχειρήσεις που θα επιβιώσουν, όμως θα σας διηγηθώ μια ιστορία που δείχνει την ψυχολογία του πανικόβλητου εργοδότη -δεν είμαι εναντίον του, πιστεύω απλώς πως αν οι κυβερνώντες γνώριζαν λίγο καλύτερα την αγορά εργασίας, την αγριότητα με την οποία αντιμετωπίζεται ο εργαζόμενος και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο εργοδότης που εξαντλείται σε φόρους και εισφορές, θα προετοίμαζαν αποτελεσματικότερα την κατάσταση. Θα ενημέρωναν, θα βοηθούσε και μια εκστρατεία για την εργασία τώρα που μάθαμε τα χέρια μας να τα πλένουνε σχολαστικά. Εδώ στερούνται ευρηματικότητας ώστε να δημιουργήσουν καλύτερα κίνητρα για τις επιχειρήσεις και να μην έχουμε κύματα απολύσεων, σιγά μη κάτσουν να εξηγήσουν τι θα συμβεί-τα αισιόδοξα διαγγέλματα θα είναι το γκάζι της ανάκαμψης μάλλον…
Το να είσαι βέβαια “δεξιός” στην Ελλάδα σημαίνει πως έχεις ένα ιδεολογικό αχταρμά στο κεφάλι σου, διότι είσαι διστακτικά φιλελεύθερος και αρκετά κρατιστής -παγκόσμια πατέντα μην το ψάχνετε, αφήστε που μπορεί και να πιστεύεις πως στην Ελλάδα ο ανταγωνισμός της ελεύθερης αγοράς θα ανεβάσει τους μισθούς και θα γίνει χαμός όταν χτίσουμε “το ελληνικό”.
Ο νεωκόρος που λέτε, δεν ήξερε από πολιτική και δεν ήταν και νέος. Εργαζόταν στην ίδια εκκλησία πάνω από 20 χρόνια, φτωχός έντιμος και θεοφοβούμενος άνθρωπος με μισθό 600 ευρώ .Φανταστείτε πόσο επαναλαμβανόμενες είναι οι μέρες σε ένα τέτοιο “πόστο”, πόσο ταπεινή είναι μια τέτοια “καριέρα”, επειδή όμως ένας νεωκόρος δεν είναι δημόσιος υπάλληλος, αμείβεται από τα έσοδα της Ενορίας και ως υπάλληλος αναφέρεται στον προϊστάμενο ιερέα. “Μαύρα σύννεφα” άρχισαν να εμφανίζονται, όταν το παγκάρι άδειασε λόγω lockdown και τα νεύρα και οι φωνές τάραξαν την ιερότητα της ατμόσφαιρας που μύριζε λιβάνι και αντισηπτικό .
“Θα σε απολύσω”, είπε μια μέρα ο παπάς στον ταλαίπωρο άνθρωπο που βρισκόταν ήδη σε αναστολή. “Θα σε απολύσω τον Ιανουάριο” συμπλήρωσε, καθώς μάλλον υπολόγισε τον μήνα που ήταν υποχρεωμένος μετά την αναστολή να κρατήσει στην δούλεψη του τον επί χρόνια υπάλληλο “Του”. “Θα σε απολύσω, να μπεις στο ταμείο ανεργίας για έναν χρόνο και όταν σε χρειάζομαι θα σε φωνάζω για δουλειές στην εκκλησία και θα σε πληρώνω. “Από τον Ιανουάριο του 2022, αν έχουν πάει καλά τα πράγματα, αν και αμφιβάλλω πως κόσμος θα επιστρέψει στον ναό, θα σε ξαναπροσλάβω” συμπλήρωσε ο “φιλεύσπλαχνος” ιερέας- manager που είχε ολοφάνερα χάσει την πίστη του “στην πίστη των πιστών”. Κάπου εδώ φαντάζομαι, θα αναρωτιέστε διάφορα που ίσως δεν πρέπει να αναλύσουμε διότι θα χαρακτηριστούμε βλάσφημοι. Ο Θεός είναι ψηλά και βλέπει (ας ψήσουμε μια φανουρόπιτα για το δικαίωμα στην εργασία). Αμήν .