Δεν υπάρχει ούτε μία μικροσκοπική περίπτωση να ισχυριστώ ότι η φετινή χειμωνιάτικη καραντίνα ήταν κάτι εύκολο. Όσο ο καιρός περνούσε και τα πάντα παρέμεναν άδεια και κλειστά, η ψυχολογική μου κατάσταση (όπως πιστεύω και των υπολοίπων) υπέφερε ολοένα και περισσότερο και η ιδέα του ‘ξέγνοιαστου’ καλοκαιριού ήταν από τα λίγα πράγματα που με ανακούφιζαν και μου έδιναν κουράγιο. Ο εμβολιασμός μου, το άνοιγμα της εστίασης, η κατάργηση των SMS, ο ζεστός καιρός και οι φίλοι που είχα καιρό να δω ήταν όλα τεράστιες δόσεις χαράς και αισιοδοξίας, ενώ η εικόνα της πόλης να γεμίζει ξανά με κόσμο, αν και ελαφρώς αγχωτική ορισμένες φορές, αποτελεί το επόμενο, πιο ενδιαφέρον, κεφάλαιο αυτής της μακροσκελούς περιπέτειας.
Παρόλα αυτά, ενώ περίμενα να είμαι πανευτυχής με αυτήν την εξέλιξη (εγώ που ονειρευόμουν καλοκαιρινές βραδιές σε ταράτσες, παγωτά, υπαίθρια happenings, ατέλειωτο φλερτ), τον τελευταίο μήνα αισθάνομαι να με κατακλύζει ένα είδος άγχους που είχα βάλει στο συρτάρι και μάζευε σκόνη, όμως πλέον ήρθε ξανά η στιγμή του να λάμψει. Το FOMO (Fear of Missing Out) αφορά μία ενοχλητική αίσθηση πως κάτι φανταστικό συμβαίνει εκεί έξω και εσύ το χάνεις. Πως σε κάποιο σημείο της Αθήνας είναι μαζεμένοι οι φίλοι και οι γνωστοί σου και περνάνε τέλεια, ενώ εσύ έχεις μείνει πίσω και δεν έχεις καταφέρει να μεταμορφώσεις την ζωή σου σε ένα ατέλειωτο socializing πάρτι, όπως ίσως φανταζόσουν.
Φυσικά, μεγαλύτερη πηγή του προβλήματος είναι τα αγαπημένα social media και ο στρεβλός τρόπος με τον οποίο σου υπενθυμίζουν ότι έχουμε φτάσει στην ‘μετά την καραντίνα’ εποχή. Ενώ από τον Νοέμβριο και μετά, οι φωτογραφίες και τα stories όσων ακολουθούσες είχαν σχεδόν αποκλειστικά μαζώξεις σε σπίτια, takeaway φαγητό, κατοικίδια και βόλτες σε πάρκα, τώρα ξαφνικά όλοι έχουν ξεκινήσει να ανεβάζουν κοκτέιλ, ταξίδια, ψώνια και brunch, ρομαντικά δείπνα, εκδρομές και μπάνια στην θάλασσα.
Έτσι λοιπόν, εκεί που δεν αναρωτιόμουν πώς περνάνε οι υπόλοιποι τις μέρες τους, καθώς όλοι βράζαμε στο ίδιο καζάνι, τώρα βομβαρδίζομαι από λαμπερές εικόνες μιας ζωής γεμάτη φως, που πολλές φορές δεν έχει καμία σχέση με την δική μου κατάσταση εκείνη την στιγμή: εξακολουθώ να δουλεύω από το σπίτι, είμαι με τις φόρμες και δεν έχω κάτι κανονισμένο για το βράδυ. Και έχοντας ήδη χάσει τόσο πολύτιμο χρόνο λόγω της πανδημίας, η πίεση του να μην αφήσεις κι άλλες μέρες να ‘πάνε χαμένες’ χωρίς να γιορτάσεις την ελευθερία σου και να ξεφαντώσεις, είναι μεγαλύτερη από ό,τι περίμενα. Θυμίζει εποχές pre-Covid, όμως γίνεται ακόμα πιο έντονη καθώς πλέον έχεις την απειλή πως όλα αυτά ίσως είναι προσωρινά και σύντομα θα σταματήσουν και πάλι να υφίστανται.
Το FOMO όμως έχει και παρακλάδια, ακόμα πιο περίεργα από την παραπάνω κατάσταση: είναι όταν όντως κανονίζεις να βγεις, ετοιμάζεσαι, ντύνεσαι και βάζεις κολόνια, συναντάς τους φίλους σου σε ένα μέρος γεμάτο κόσμο, βγάζετε και εσείς σέλφις για το ίντερνετ και παραγγέλνετε κοκτέιλ, όμως στο τέλος της βραδιάς, πάλι δεν νιώθεις ικανοποίηση. Αναρωτιέσαι γιατί δεν περάσατε καλύτερα, κοιτάς τις διπλανές παρέες και σου φαίνεται ότι γελάνε πολύ πιο δυνατά από την δική σου και τελικά κοιμάσαι με το ίδιο ανεκπλήρωτο συναίσθημα, απλά με λίγη παραπάνω κούραση και αλκοόλ στο σύστημά σου.
Κάποτε είχε διαβάσει την έκφραση “η ζήλεια είναι η διασκέδαση που νομίζεις ότι πέρασαν οι άλλοι” από την Αμερικανίδα συγγραφέα Erica Jong και φυσικά στον πυρήνα του, το παραπάνω φαινόμενο είναι ακριβώς αυτό. Ζήλεια για ένα πάρτι στο οποίο δεν έχεις λάβει πρόσκληση, συμβαίνει παντού γύρω σου χωρίς να συμπεριλαμβάνει και όλοι οι καλεσμένοι περνάνε τις καλύτερες στιγμές της ζωής τους χωρίς εσένα. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως αυτό το πάρτι είναι ανύπαρκτο. Το οργανώσαμε μόνοι μας στο κεφάλι μας και μας απαγορεύσαμε την είσοδο.
Σε μία εποχή όπως αυτή, που καθένας ξεχωριστά προσπαθεί να συνηθίσει μία νέα πραγματικότητα, ας προσπαθήσουμε να μην είμαστε λοιπόν τόσο αυστηροί με τους εαυτούς μας και ας μας επιτρέψουμε μία περίοδο προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως δεν θα περάσουμε την Νύχτα της Ζωής Μας κάθε φορά που θα βγούμε από το σπίτι μας. Άλλωστε είναι πλέον γνωστό πως όταν χαλαρώνεις και σταματάς να έχεις υψηλές προσδοκίες από μία έξοδο, τότε είναι που την απολαμβάνεις πραγματικά.