Αμερική. Αρχές του 1900. Η ταχεία της μεγάλης βιομηχανικής επανάστασης προελαύνει και γύρω της αλλάζει το τοπίο. Η Ford κατασκευάζει αυτοκίνητα, ξεφυτρώνουν τα πρώτα σουπερμάρκετ, καθιερώνονται οι έρευνες αγοράς, ιδρύονται τα οργανωμένα εργατικά συνδικάτα και ξεφυλλίζονται τα πρώτα φτηνά βιβλία της λαϊκής παραφιλολογίας. Το κοινό τα καταβροχθίζει και μαζί τους νοσταλγεί όσα χάνονται. Ο Έντγκαρ Ράις Μπάροους, ξεκινάει από τα λιβάδια της Δύσης για να κατακτήσει την Νέα Χώρα, κατατάσσεται για λίγο στο ηρωικό 7ο Σύνταγμα Ιππικού όπου διακρίνεται στην συμπλήρωση στρατιωτικών εγγράφων και επειδή το ταλέντο του είναι για πιο μεγάλα πράγματα, χτυπάει τις πόρτες των εκδοτικών αλλά κανεις δεν του ανοίγει. Με τα χίλια ζόρια δημοσιεύει στο All Story Magazine την “Πριγκίπισσα του Άρη”, αλλά είναι δύσκολοι καιροί για πριγκίπισσες, η κοινωνία έχει γίνει ζούγκλα. Ο Έντγκαρ παίρνει το μήνυμα. Μετά από λίγους μήνες, δημοσιεύει στο ίδιο περιοδικό τη νέα του προσπάθεια: Tarzan of the Apes.
Είναι η επιτυχία. Όλοι μιλούν για τον λευκό βασιλιά των πιθήκων και θέλουν να τον γνωρίσουν αυτοπροσώπως. Οι εκδοτικοί οίκοι τώρα στρώνουν χαλί, προσφέρουν πρωτόγνωρα για την εποχή ποσά ώστε να εξασφαλίσουν τον Μπάρουζ ο οποίος, πιστός στο δόγμα “ή τώρα ή ποτέ”, δεν πουλάει την αποκλειστικότητα και δημοσιεύει τις περιπέτειες του ήρωά του ταυτόχρονα σε δύο από τις μεγαλύτερες εφημερίδες. Τα κείμενα είναι κομψά και κατανοητά, οι ιστορίες παίρνουν τον αναγνώστη από την πολυθρόνα και τον ταξιδεύουν, η Αφρική είναι μια δρασκελιά, γεμάτη παγίδες που ένας μεγαλωμένος στα δέντρα αριστοκράτης ξεπερνάει πηδώντας από κλαδί σε κλαδί. Ο μύθος των τεσσάρων γενεών είναι γεγονός αλλά ο Ταρ Ζαν ( σημαίνει “λευκό δέρμα”, σύμφωνα με την Μπαροουζική διάλεκτο της ζούγκλας), ο μετέπειτα ξανθός πρωταγωνιστής με το λεοπαρδαλέ σωβρακάκι δεν έχει πάρει ακόμη τη μορφή που τον έκανε διάσημο. Το 1929 μεταφέρει το βασίλειο του και όλα τα σχετικά αξεσουάρ (κραυγές, φοίνικες, πιθηκάκια κλπ) στα τετραγωνάκια του καθημερινού comic strip και εντυπωσιάζει τόσο πολύ με την ομορφιά του που όταν η Metropolitan Newspaper Feature Service, καλεί τον κυρίαρχο λαό σε δημοψήφισμα, ο Ταρζάν αναδεικνύεται ο πιο αγαπημένος ήρωας της Αμερικής!
Την ίδια εποχή ο Τζόνι Βαϊσμίλερ είναι ο βασιλιάς της πισίνας. Το δωμάτιο του στολίζουν πέντε χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, ένα χάλκινο, πενήντα δύο χρυσά μετάλλια από τα αμερικανικά πρωταθλήματα και εύφημες μνείες για την κατάρριψη εξηνταεπτά παγκόσμιων ρεκόρ. Πριν προλάβει να στεγνώσει γίνεται μοντέλο για μαγιό αλλά μπορεί να κάνει περισσότερα, όπως λαρυγγισμούς yodeling, τους οποίους έχει μάθει από τον μεγαλωμένο στα βουνά της Αυστροουγγαρίας πατέρα του. Ο συνδυασμός τον κάνει ανεπανάληπτο κινηματογραφικό Ταρζάν, τον καθιερώνει ως εξωτικό σταρ μέσα σε μία νύχτα, ο μύθος πλέον έχει σώμα και κραυγή.
Ο θρυλικός σχεδιαστής Φόστερ θέλει να τον κάνει ακόμη πιο όμορφο. Ήταν βαρκάρης, κυνηγός και ψαράς μέχρι να γραφτεί στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Σικάγο, απ’ την οποία αποφοίτησε με τον τίτλο του χαρισματικού. Χάρισε το ταλέντο του στον Ταρζάν για 60 μόλις καθοριστικά στριπ και στη συνέχεια προτίμησε να υπηρετήσει την ζούγκλα της διαφήμισης. Επανεμφανίστηκε στα κόμικς μετά από χρόνια με έναν ολότελα δικό του ήρωα, τον πρίγκιπα Βάλιαντ, αλλά εδώ ξεκινάει μια άλλη ιστορία που ίσως κάποτε να σας διηγηθούμε.
Ορφανός ο Ταρζάν από τον Φόστερ, έβαλε αγγελία για νέο δημιουργό. Ανάμεσα στους χιλιάδες που παρουσιάστηκαν κρατώντας υπό μάλης μπλοκ σχεδίου, ήταν και ο Μπερν Χόγκαρθ. Ένα μόνο σχέδιο του έφτασε για να πείσει την United Features Syndicate ότι βρήκε το σωστό άνθρωπο. Ο Χόγκαρθ, 26 μόλις χρόνων, ήταν το φαινόμενο στο μάθημα της Ανατομίας στη σχολή καλών τεχνών του Krane College. Όταν ο Ταρζάν του παραδόθηκε δεμένος χειροπόδαρα για να τον κάνει ότι θέλει, ο βασιλιάς της ζούγκλας υπήρχε σαν ιδέα εδώ και 22 χρόνια, είχε εμφανιστεί στον κινηματογράφο και θριάμβευε στα κόμικς. Ο νεαρός σχεδιαστής είχε μπροστά του μία πρόκληση, στην οποία ανταποκρίθηκε με επιτυχία. Με τον Χογκαρθ ο Ταρζάν έζησε μεγάλες περιπέτειες. Πάλεψε με τους Κινέζους, τους Πυγμαίους, τις Αμαζόνες και όταν ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, έδωσε το παρών στο πλευρό των συμμαχικών δυνάμεων κατατροπώνοντας του Γερμανούς στην περιπέτεια “ο Ταρζάν εναντίον των ναζί”.
Ο δημιουργός του κουράστηκε από τις τόσες μάχες. Το 1948 προσπάθησε να βρει καταφύγιο σε μία σατιρικο-χιουμοριστική σειρά, τον Μίρακλ Τζόουνς (που θυμίζει λίγο Ιντιάνα Τζόουνς), αλλά το τόλμημα στέφτηκε με παταγώδη αποτυχία. Έτσι, το 1972 επέστρεψε στον Ταρζάν με ένα καταπληκτικό άλμπουμ όπου διηγόταν ολοκληρωμένα και παραστατικά τον τρόπο που γεννήθηκε ο ήρωας. Ας πάρουμε μια ανάσα ακούγοντας το ταμ-ταμ να χτυπούν και παρακάτω θα μάθουμε λεπτομέρειες.
Η γέννηση του Μύθου
Μη μου πείτε ότι περιμένετε το Oneofus για να ξαναδιαβάσετε την γνωστή ιστορία του αεροπλάνου που πέφτει, του μωρού που μεγαλώνει στη ζούγκλα και γίνεται ο άρχοντας της βγάζοντας την γνωστή, φοβερή και τρομερή κραυγή. Έχουμε πιο ενδιαφέροντα θέματα.
Οι Ταρζανοειδείς
Όταν ανοίγει ένα σουβλατζίδικο και έχει επιτυχία, σαν μανιτάρια ξεφυτρώνουν δίπλα τα ομοειδή καταστήματα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους πετυχημένους ήρωες. Η ζούγκλα, από κει που ήταν ήσυχη και με καθορισμένη ιεραρχία, μόλις εμφανίστηκε ο Ταρζάν άρχισε να αλλάζει. Από όλο τον κόσμο, ευφάνταστοι δημιουργοί φύτευαν και ένα βασιλιά που έμοιαζε πολύ στον Ταρζάν και δημιουργούσε, πέρα που προβλήματα εξουσίας, και κυκλοφοριακή συμφόρηση μια που όλοι πηδούσαν από δέντρο σε δέντρο. Πρώτοι οι Αμερικάνοι δεν άργησαν να δημιουργήσουν την όμορφη Σίνα, τον Κοάνγκο, τον εκρηκτικό Μπόμπα, τον Άνθρο, τον Γουάμπι, τον Μπουάνα Μπέιζ και καμιά πεντακοσαριά συναδέλφους τους.
Τους Αμερικανούς ακολούθησαν οι Ιταλοί, που έστειλαν απεσταλμένους στη ζούγκλα την σεξουαλική Ξανθή Πάνθηρα, τον Ακίμ, τον Γιόργκα, τον Μόουγκλι (όχι Μόγλη, οποιαδήποτε ομοιότητα με τον ήρωα του Κίπλινγκ τελείως τυχαία), την Λευκή Τίγρη, τον Τζέμπλα, τον Κίβι, τον Ζόρακ και δεκάδες άλλους ψευτοβασιλείς. Γιατί “ψευτο”; Γιατί ο αληθινός άρχοντας της ζούγκλας ήταν Έλληνας!
Ο Έλλην ξεσπαθώνει
“Γκαούρ“, ο γίγαντας που δεν φοβάται κανένα. Ταρζάν, ο ήρωας που δεν νικήθηκε ποτέ”. Αυτός είναι ο υπότιτλος του μικροσκοπικού περιοδικού “Γκαούρ-Ταρζάν”. “Τον δεύτερο τον ξέρουμε, ο πρώτος ποιος είναι;” θα αναρωτηθούν οι νεότεροι των αναγνωστών που έχουν κενά κουλτούρας. Αγαπητά μου παιδιά, ο Γκαούρ είναι δημιούργημα του πολυγραφότατου Νίκου Ρούτσου, ξεκίνησε ως συμπλήρωμα του Ταρζάν και κατέληξε ουσιαστικός πρωταγωνιστής. Οι δύο ήρωες έχουν σχέσεις αγάπης-μίσους τόσο οι ίδιοι, όσο και οι αρραβωνιαστικιές τους: η ξανθιά αριστοκρατική Τζέιν, εναντίον της μελαμψής ιθαγενούς Ταταμπού και ζούγκλα πυρί μιχθήτω.
Ο Νίκος Ρούτσος προσπαθεί στις 32 σελίδες του δισεβδομαδιαίου περιοδικού του να κρατήσει ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον κλασικό ταρζανικό μύθο και στην έμπνευση του Γκαούρ, αλλά δεν τα καταφέρνει. Μεροληπτεί εμφανώς υπέρ του συμπατριώτη μας, τον κάνει πιο αγαπητό στους νεαρούς αναγνώστες που είναι πιο εύκολο να ταυτιστούν με κάποιον μαυροκέφαλο ηλιοκαμένο τύπο, παρά με ένα ξανθό ροζ Άγγλο. Την παράσταση όμως από το 6ο τεύχος του “Γκαούρ-Ταρζάν”, κλέβει ο Ποκοπίκο, μία σπαρταριστή φιγούρα Πυγμαίου που θυμίζει Καραγκιόζη μόνο που στη θέση του μεγάλου χεριού έχει μεγάλα πόδια. Είρων, τεμπέλης και ποιητής, αιώνιος κονικλοκυνηγός με την χατζάρα του, γίνεται σιγά-σιγά ο αγαπημένος ήρωας των πιτσιρικάδων και ο δημιουργός του, αντιλαμβανόμενος ότι ο τύπος έχει ψωμί, του παραχωρεί ένα ολοδικό του περιοδικό που ονομάζεται φυσικά “Ποκοπίκο” και εικονογραφεί ο θρυλικός Μποστ!
Επίλογος
Την τεράστια επιτυχία του “Γκαούρ-Ταρζάν” προσπάθησαν να μιμηθούν πολλοί που δεν διέθεταν ίχνος από την σπιρτάδα του Ρούτσου. Χαρακτηριστική περίπτωση ο “Γκρέκο Ταρζάν”, όπου το ελληνικό στοιχείο αποδεικνύεται ακόμη πιο δυνατό από την περίπτωση Γκαούρ, μια που ο ίδιος ο Ταρζάν είναι Έλληνας!
Στη συνέπεια δεθήκαμε ακόμη περισσότερο με τον ήρωα. Του γράψαμε τραγούδι (“θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν”), τον υποδύθηκε στο θέατρο ο Σωτήρης Μουστάκας, “Ταρζάν” βαφτίσαμε μια ειδική διαδρομή στο ράλι “Ακρόπολις”, από δέντρο σε δέντρο πηδούσε ο Τριαντάφυλλος στον Άγιο Δομίνικο, γενικά αποδεικνύουμε συνεχώς την αγάπη μας στις ιστορίες για αγρίους.