Γράφει η Αθηναΐς Νέγκα
Το κείμενο που βρίσκεται μπροστά σας αποτελεί ένα έντονο το διάβημα σε όλους εσάς που θεωρείτε πως η ανδρική φιλία είναι κάτι που μπορείτε να μας τρίβετε στη μούρη. Συγκεντρώνοντας αρχεία του παρελθόντος, αν ανακαλέσω μνήμες και μαρτυρίες θα θυμηθώ το τεράστιο χάσμα που βρίσκω μπροστά μου, κάθε φορά που με εξοπλισμό εκστρατείας επιχειρώ να διασχίσω -από την καλή μου την καρδιά- την κακοτράχαλη, δύσβατη, συνοριακή περιοχή μεταξύ ανδρικού και γυναικείου κόσμου. Πέφτω μέσα. Με στραμπουληγμένο το πόδι μου, χίλιες φορές πονεμένη, ξανασηκώθηκα. Πάω να σας πλησιάσω, είμαι φορτωμένη με κέικ και κουλουράκια που έφτιαξα μόνη μου για να καλοπιάσω εσάς και τους φίλους σας, τρέχω προς το μέρος σας με ενθουσιασμό -έχω πάει και κομμωτήριο- όμως ανάμεσα στους δύο κόσμους υπάρχει αυτή η τρύπα. Αν κοιτάξετε μέσα, είναι γεμάτη τσακισμένες αρραβωνιαστικιές που φωνάζουν να πάει κάποιος να τις βγάλει, δεν ήξεραν.
Αν καταφέρεις να βγεις από το χάσμα και πλησιάσεις στον αντρικό κόσμο, θα συναντήσεις κάτι αβλαβείς νάρκες και μετά είναι τα σύνορα. Για συνοριοφύλακες βάζετε τους κολλητούς σας, δυο σειρές από παλιόφιλους και στα μετόπισθεν έχετε κάτι γνωστούς και κάτι τύπους τυχάρπαστους που μαζί τους μεγαλώσατε στην ίδια γειτονιά. Αν έχουμε φίλους επειδή είναι απαραίτητοι για την επιβίωση μας, τότε τι τους χρειάζεστε όταν έχετε εμάς; Τι τους βάζετε μπάστακες να χασκογελάνε με τα εσωτερικά αστεία σας και να μας απαγορεύουν την είσοδο;
Εκτός από την βαθιά στεναχώρια που μας προκαλεί το ότι δεν είμαστε όλος ο κόσμος σας, η αλήθεια είναι πως δεν θέλουμε να έχετε φίλους γιατί δεν επιθυμούμε να έχετε καμιά παράνομη βοήθεια αν ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ μας. Η ιδέα της υποστήριξης σε περίπτωση σύρραξης θα έπρεπε να τεθεί εκτός νόμου, μου φέρνει ζάλη το ενδεχόμενο να κάνετε κάτι στραβά και να βρεθεί άνθρωπος στη Γη να σας υποστηρίξει κι εσείς να επιβιώσετε. Κανονικά θα έπρεπε να μην έχετε σπίτι να πάτε να κοιμηθείτε, αν σας διώξουν μια νύχτα με χιονιά.
Δεν θυμάμαι το τέλος αυτής της ταινίας όπου Γουόλτερ Ματάου και ο Τζακ Λέμον είναι φιλαράκια. Κάποια μέρα που δεν έχει Champions league ή Μουντομπάσκετούπολη (υπάρχει άραγε τέτοια μέρα;) δείτε την. Σε πολλά σημεία πάλι θα χασκογελάσετε, γιατί το σενάριο είναι η ιστορία δύο χωρισμένων φίλων που αποφασίζουν να ζήσουν μαζί. Ξέρω καλά πως κι εσείς τρέφετε αυτή την φαντασίωση. Επιτέλους χωρισμένοι, απαλλαγμένοι από την τυραννική σύζυγο ή την αυταρχική γκόμενα, σκέφτεστε πώς θα ήταν να εγκατασταθείτε σε ένα σπίτι σαν δύο πραγματικοί εργένηδες. Κάθε μέρα πάρτι και κορίτσια.
Σας έχω μαύρα μαντάτα, δεν είστε ροκ σταρ.
Η μοναξιά είναι διαπεραστικό κρύο, θα σας περονιάσει τα κόκαλα. Παγκόσμιοι λέκτορες σε θέματα ελευθερίας που έχουν γράψει μανιφέστα ολόκληρα σε περιοδικά και βίβλους του εργένη, τελικά δεν γλεντάνε τη ζωή τους με κολλητούς, χωρίς γυναίκα, εκείνοι βρίσκουν το θάρρος, το ομολογούν δημόσια, για σας δεν ξέρω.
Η εντύπωση πως μπορεί να ζήσουμε μόνο με φίλους ατέλειωτες στιγμές χαράς, είναι αυταπάτη του μοντέρνου τρόπου ζωής, στον υπόλοιπο ανεπτυγμένο κόσμο τα αντιμετώπισαν αυτά στα ‘60s, εμείς τώρα.
Αφού δεν είστε προστάτες, σας απομένει να είστε μικρά παιδιά. Δεν φταίτε. Έχουμε προγραμματιστεί υπερευαίσθητες στην εγκατάλειψη -κατάλοιπο από τα χρόνια που η φωλιά έπρεπε να είναι καλυμμένη μη μας φάνε τα θηρία. Αμερικανικές έρευνες, βασισμένες σε ερωτηματολόγια, λένε πως οι γυναίκες αποφασίζουν να χωρίσουν όταν μειωθεί ο χρόνος που περνούν μαζί τους οι σύζυγοι- με αυτή την έμμεση απειλή κλείνω το διάβημα μου.
Μη βάζετε φωτιά στο μπαρούτι.