Πριν αρκετά χρόνια είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον Αντώνη Ρέμο από κοντά και να μοιραστώ μαζί του (και με μία αρκετά μεγάλη παρέα στην οποία έτυχε να έχουμε κοινούς γνωστούς) ένα μεσημεριανό τραπέζι. Μου είχε κάνει ευχάριστη εντύπωση το χιούμορ του, το πόσο ‘ανοιχτός’ ήταν με όλους (φίλους και μη) και το πως όταν του ανέφερα ότι μία από τις κολλητές μου τον λατρεύει, μου πρότεινε να βγάλω το κινητό μου για να της στείλουμε βίντεο. Από τότε τον είχα στην λίστα των ανθρώπων που συμπαθώ, χωρίς ουσιαστικά να ξέρω, και εκεί είχε εγκατασταθεί για χρόνια, δίχως κάτι να τον ταρακουνάει από την θέση του.
Έτσι λοιπόν οι προχθεσινές του δηλώσεις καταρχάς μου προκάλεσαν απογοήτευση και δεύτερον μία περίεργη αμηχανία, καθώς συμφωνούσα απόλυτα με όσα ξεκίνησαν να λέγονται εναντίον της δημόσιας υπεράσπισής του για τον Πέτρο Φιλιππίδη, από την άλλη όμως, εξακολουθούσα να έχω την εικόνα του ευγενικού και συμπαθέστατου ανθρώπου που είχα γνωρίσει πριν καιρό. Φαντάζομαι ότι αυτήν την ίδια αμηχανία, σε τεράστια μεγέθυνση, αισθάνθηκε και ο ίδιος αλλά και ο κάθε φίλος, συγγενικό πρόσωπο, πιστός συνεργάτης κάποιου θήτη που ξαφνικά κατηγορήθηκε πολλαπλώς για βιασμό, κακοποίηση, κατάχρηση εξουσίας και bullying. Το πρώτο σου ένστικτο είναι μάλλον να τους υπερασπιστείς, να δηλώσεις ότι η δική σου εντύπωση είναι μόνο θετική και ίσως να προσπαθήσεις να ‘ισορροπήσεις’ ανάμεσα σε μία δήλωση που δεν ‘δίνει’ τελείως τα θύματα, αλλά δεν ‘προδίδει’ και τον φίλο σου ταυτόχρονα. Το έχουμε δει να συμβαίνει όχι μόνο με τον Αντώνη Ρέμο αλλά και με την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου και πόσους άλλους καλλιτέχνες και συντελεστές του “χώρου” που έσπευσαν να πούνε πόσο καλοί ήταν στην δουλειά τους άνθρωποι σαν τον Φιλιππίδη και τον Λιγνάδη, λες και αυτό θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει.
Ο Αντώνης Ρέμος συγκεκριμένα, φάνηκε να πέφτει στην παραπάνω παγίδα χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία, καθώς τα όσα είπε δεν βγάζουν καν ιδιαίτερο συντακτικό νόημα σαν προτάσεις η μία μετά την άλλη.
“Αυτό το πράγμα με στεναχωρεί και και με χαροποιεί ταυτόχρονα. Με χαροποιεί γιατί από όπου και αν προέρχεται μια κατάχρηση εξουσίας είναι κατακριτέα και με στεναχωρεί που ένας εξ αυτών είναι άνθρωπος τον οποίο γνωρίζω προσωπικά και τον έχω μες στην ψυχή μου σαν φίλο μου. Αναφέρομαι στον Πέτρο Φιλιππίδη.
Αν όλα αυτά είναι αλήθεια, αυτή τη στιγμή ο καθένας μας πρέπει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των λαθών του. Καλό θα είναι όμως, επειδή τα πράγματα δικάζονται πριν καταδικαστούν, υπάρχει ήδη καταδίκη πριν γίνει καν η δίκη, μέσα μας οφείλουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα που είναι τα πράγματα με τη σειρά τους από τη στιγμή που παίρνουν τον δρόμο της δικαιοσύνης. Αφού φτάσαμε στο επίπεδο της δικαιοσύνης θα πρέπει να μιλήσει η δικαιοσύνη και μετά να πούμε αν έγιναν τα πράγματα έτσι ή έγιναν αλλιώς.”
Προσωπικά, τα μισά κατάλαβα από όσα έλεγε, το γενικό συμπέρασμα πάντως φαίνεται να είναι πως ο Πέτρος Φιλιππίδης είναι φίλος του, αν η δικαιοσύνη τον κρίνει ένοχο, τότε καλώς αλλά μέχρι τότε ας μην βιαζόμαστε να τον κρίνουμε. Και συνέχισε λέγοντας: “Η προσωπική μου άποψη για τον Πέτρο είναι ότι είναι ένα καταπληκτικό παιδί. Δεν μπορούσα να ξέρω τι είναι στα εσωτερικά του και στην προσωπική του ζωή. Δεν είναι όμως μόνο το τραγούδι και η υποκριτική. Τα χειρότερα πιστεύω γίνονται σε δουλειές, σε επιχειρήσεις, σε ένστολους. Εκεί μιλάμε για κατάχρηση εξουσίας. Όπου κι αν υπάρχει θα πρέπει να τιμωρείται και θα πρέπει να αποκαλύπτεται.”
Έκανε δηλαδή τα πράγματα χειρότερα λέγοντας ότι δεν τον αφορά η προσωπική ζωή του φίλου του (ο βιασμός δεν συμπεριλαμβάνεται στα πράγματα της ‘προσωπικής ζωής’ του άλλου που δεν έχεις δικαίωμα να εκφέρεις άποψη, fiy) και έπειτα προσπάθησε να απομακρύνει από εκείνον την συζήτηση εξολοκλήρου, λέγοντας πως σε άλλους κοινωνικούς τομείς τα πράγματα είναι χειρότερα. Ακόμα και η χρήση των λέξεων ‘κατάχρηση εξουσίας’ είναι από μόνη της ελαφρυντική προς τον Πέτρο Φιλιππίδη, καθώς λειτουργεί ως ‘ομπρέλα’ για να καλύψει τα πραγματικά του εγκλήματα, για τα οποία έχει κριθεί προφυλακιστέος, όπως τον βιασμό και την σεξουαλική κακοποίηση.
Έτσι λοιπόν έχουμε στα χέρια μας άλλη μία περίπτωση ατόμου με τεράστια πλατφόρμα να μην κάνει ουδεμία προσπάθεια να προστατεύσει τους επιζώντες και τα θύματα του Πέτρου Φιλιππίδη (και όλων των υπολοίπων που αντιμετωπίζουν παρόμοιες κατηγορίες), επιλέγοντας μία ξεπερασμένη και επικίνδυνη διπλωματία, η οποία το μόνο που καταφέρνει είναι να αποθαρρύνει άλλους κακοποιημένους ανθρώπους από το να μιλήσουν και τοποθετεί τους ίδιους στην λάθος πλευρά της ιστορίας. Ένα μεγάλο κρίμα για τον Αντώνη Ρέμο λοιπόν, που ήλπιζα ότι θα ήταν στην “ομάδα” μας.