Έχω σταματήσει να κάνω new year’s resolutions από το δημοτικό ή το γυμνάσιο νομίζω. Δεν σταμάτησα, όμως, ποτέ να κάνω λίστες με πράγματα. Όπως για ταξίδια που ήθελα να κάνω στη ζωή μου ή βιβλία που θέλω να διαβάσω. Η τελευταία υπάρχει σχεδόν πάντα νοητά στο πίσω μέρος του μυαλού, μερικές φορές και στις σημειώσεις του κινητού μου και συνεχώς ανανεώνεται.
Η αλήθεια είναι ότι έχω γεμίσει το σπίτι μου με αρκετά βιβλία, που δεν έχω προλάβει να τα διαβάσω. Αυτό δεν θα με εμποδίσει, ωστόσο, από το να αγοράσω ακόμα περισσότερα. Κυρίως καινούργιες εκδόσεις, αλλά και μια-δυο παλιότερες, που θα “σκάσω” αν δεν αποκτήδω. Βασικός σκοπός είναι να τα διαβάσω μέσα στο 2021. Ακόμα, όμως, κι αν δεν τα καταφέρω όλα, αρκεί που θα υπάρχουν στην βιβλιοθήκη μου, έτοιμα να τα διαβάσω οποιαδήποτε στιγμή.
Οι κερασιές που ήθελαν να ανθίσουν, Sun-mi Hwang (Εκδόσεις Διόπτρα)
Τα βιβλία της Sun-mi Hwang Η κότα που ονειρευόταν να πετάξει και Ο σκύλος που τόλμησε να ονειρευτεί με σημάδεψαν ψυχικά με τον πιο όμορφο τρόπο. Το πρώτο, μάλιστα, είναι από τα ελάχιστα βιβλία που έχουν καταφέρει να φέρουν δάκρυα στα μάτια μου. Και διαβάζοντας την περίληψη του Οι κερασιές που ήθελαν να ανθίσουν, αισθάνομαι ότι η συγγραφέας θα καταφέρει να με συγκινήσει για ακόμα μία φορά.
Σύνοψη
Ολόκληρη η ζωή του Κανγκ είναι ένα θαύμα. Κατάφερε να ξεφύγει από τη φτώχεια και να γίνει ο διευθυντής μιας επιτυχημένης κατασκευαστικής εταιρείας. Όταν θα διαγνωστεί με μια πολύ σοβαρή ασθένεια, θα επιστρέψει στην παλιά του γειτονιά, στον Λόφο με τις Κερασιές. Αγοράζει ένα παλιό σπίτι στο οποίο σκοπεύει να αποσυρθεί, μακριά από τον κόσμο, ωστόσο οι κάτοικοι της περιοχής έχουν άλλα σχέδια. Φαίνονται αποφασισμένοι να εισβάλουν στην ιδιοκτησία του Κανγκ.
Όμως, σε ποιον ανήκουν πραγματικά το σπίτι και ο Λόφος με τις Κερασιές;
Ανήκουν στην κατασκευαστική εταιρεία που προσπαθεί να αναβαθμίσει την περιοχή ή μήπως στους κατοίκους της που για χρόνια παίζουν, σκέφτονται, περπατούν, ερωτεύονται και την εξερευνούν, γενιά προς γενιά;
Οι Κερασιές που Ήθελαν να Ανθίσουν είναι μια ιστορία εξιλέωσης ενός πληγωμένου άντρα που προσπαθεί να ξανακερδίσει την πίστη του στην ανθρωπιά. Ένα ταξίδι στο παρελθόν και στα κατάβαθα του εαυτού, ένα ταξίδι αυτογνωσίας μπροστά στην αβεβαιότητα, ένα ταξίδι συγχώρεσης και αγάπης που μέσα από την υπέροχη εικονογράφηση αγγίζει την ψυχή του αναγνώστη.
Ο βασιλιάς της, Χρήστος Α. Χωμενίδης (Εκδόσεις Πατάκη)
Έχω μία αδυναμία στα βιβλία που αλλάζουν τις ιστορίες από το πώς τις μάθαμε. Και αυτό κάνει Ο βασιλιάς της, μάς εξιστορεί κάπως διαφορετικά την ιστορία του τρωικού πολέμου. Στο επίκεντρο της αφήγησης βρίσκεται ο Μενέλαος και η τεράστια αγάπη του για την Ελένη. Μία αγάπη που ανακαλύπτουμε ότι δεν τον κάνει να μισεί εκείνη και τον Πάρη όταν το σκάνε μαζί, αλλά να χαίρεται που είναι ξανά ευτυχισμένη. Εξάλλου, κάποτε εκείνος ήταν ο πρώτος Πάρης της.
Σύνοψη
“Δεν ήταν για σένα, Μενέλαε, η Ελένη…” µου ’χε πει κάποτε ο Οδυσσέας.
“Για κανέναν δεν ήταν. Τέτοια οµορφιά πόσο να την αντέξεις;”
Ακούγονταν πειστικά τα λόγια του. Ότι µε έπνιγε η καλλονή της ή το πένθος της ή η µπερδεµένη, αξεδίψαστη ψυχή της. Έπειθαν. Μα δεν ίσχυαν. Ακούστε τη δική µου αλήθεια.
Την άφησα να φύγει επειδή την αγαπούσα. Και ήξερα, ένιωθα, λαχταρούσα να ξαναρχίσει τη ζωή της αλλιώς. Τι θα πει αγαπάω; Ανάθεµα αν έχετε προφέρει αυτό το ρήµα πέντε φορές σε όλη σας τη ζωή, τις τέσσερις για τη µάνα σας. Το τρέµετε – σας έχουν µάθει να το τρέµετε. Αγαπάω σηµαίνει γίνοµαι εκείνη που αγαπάω. Η µοίρα της δική µου µοίρα. Αν πέθαινε η Ελένη, θα θαβόταν η καρδιά µου. Όταν την είδα να σαλπάρει µε τον Πάρη, φρέσκος αέρας, δροσερός, φύσηξε εντός µου.
“Σου άρπαξε τη γυναίκα το κωλόπαιδο!” Καγχάζω. Μου ανήκε η Ελένη; Δε µας ανήκει τίποτα – το παρελθόν; το µέλλον; ό,τι µπορούµε να αγκαλιάσουµε ή να κουβαλήσουµε στην πλάτη µας; όχι! τίποτα, τίποτα! Τη στιγµή µόνο έχουµε. Και για να µη µας φύγει, τη λιώνουµε µες στην παλάµη µας. Εγώ δεν την έλιωσα τη στιγµή. Την άφησα να φτερουγίσει. Μακριά µου.
Η ιστορία µας βάφτηκε στο αίµα και στο ψέµα. Συνέβησαν όλα διαφορετικά από ό,τι τα έχετε ακούσει, συνέβησαν πάντως και θα ξανασυµβούν χίλιες χιλιάδες φορές ως τη συντέλεια του κόσµου – και λοιπόν; Βρίσκετε τίποτα ωραίο σε αυτά;
Ωραίο ήταν το δειλινό που το ’σκασε η Ελένη µε τον Μενέλαο. Ωραίο ήταν το χάραµα που ανοίχτηκε στο πέλαγος µε τον Πάρη. Παραδομένη στη θεϊκή χαρά της. Εγκαταλείποντας τα πάντα πίσω της. Αυτό θα έπρεπε να ψάλλουν οι αοιδοί.
Τίποτε δεν χάνεται, Cloe Mehdi (Εκδόσεις Πόλις)
Ένα νουάρ μυθιστόρημα με βασικό αφηγητή ένα εντεκάχρονο αγόρι. Στο επίκεντρο ένα θέμα δικαιοσύνης, που τα τελευταία χρόνια φαίνεται να γίνεται αίτημα όλο και πιο δυνατά. Η αχρείαστη αστυνομική βία με αθώους νεκρούς δεν είναι πλέον ανεχτή. Και όπως γίνεται στην πραγματικότητα, έτσι και στο Τίποτε δεν χάνεται ο κόσμος ξεσηκώνεται και απαιτεί δικαιοσύνη για τους άδικους και ατιμώρητους θανάτους.
Σύνοψη
Μια μικρή πόλη όμοια με τόσες και τόσες άλλες… κι έπειτα, κάποια μέρα, κατάχρηση εξουσίας… ένας αστυνομικός έλεγχος που παίρνει άσχημη τροπή… Ονομαζόταν Σαΐντ. Ήταν δεκαπέντε χρονών. Και είναι νεκρός.
Εγώ, ο Ματιά, έντεκα χρονών, δεν τον γνώρισα. Μετά, όμως, είδα το μίσος να με περιτριγυρίζει, τη λύπη και την τρέλα να κατατρώει την οικογένειά μου μέχρι τη διάλυσή της…
Αργότερα, ενώ παράξενα άτομα που μοιάζουν με μπάτσους με γυροφέρνουν, αναγνώρισα το πρόσωπο του Σαΐντ ζωγραφισμένο στους τοίχους της συνοικίας. Γκράφιτι με κόκκινη μπογιά και συνθήματα που απαιτούσαν δικαιοσύνη!
Κι εκείνη τη στιγμή θα μπουν στο χορό, για να σπάσουν τη σιωπή, οι άνθρωποι της γειτονιάς, οι μάνες, οι αδερφές, οι φίλοι.
Οπότε εγώ, ο Ματιά, ένα αγόρι έντεκα χρονών, μαζεύω τα κομμάτια του παζλ, προσπαθώ να καταλάβω και βλέπω ότι, ακόμα και νεκρό, το παρελθόν δεν είναι ποτέ αληθινά θαμμένο! Και κανένας δεν είπε ότι αυτό είναι δίκαιο…
Ένα διαμέρισμα στο Παρίσι, Guillaume Musso (Εκδόσεις Κλειδάριθμος)
Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα από αυτά που μαζί με τους χαρακτήρες μπαίνουμε κι εμείς στη διαδικασία να ανακαλύψουμε τι μπορεί να συμβαίνει. Και, βάσει της περίληψης, στην αρχή ούτε καν θα το φανταστούμε. Αφού όλα θα ξεκινήσουν από ένα διαμέρισμα-πρώην ατελιέ στο Παρίσι.
Σύνοψη
Ένα ατμοσφαιρικό αστυνομικό μυθιστόρημα που έγινε παγκόσμιο best seller που μιλάει για έγκλημα και μυστήριο, για την τέχνη και τη μοναξιά.
Η Μάντλιν, μια Λονδρέζα πρώην αστυνομικός, νοικιάζει το ατελιέ ενός ζωγράφου στο Παρίσι για να προσφέρει στον εαυτό της την απομόνωση που χρειάζεται ώστε να ξαναβρεί τη γαλήνη. Από κάποια παρεξήγηση, εμφανίζεται στην πόρτα της ο Γκασπάρ, ένας μισάνθρωπος Αμερικανός συγγραφέας με τον ίδιο σκοπό: να απομονωθεί για να γράψει το θεατρικό του έργο. Αυτές οι δυο ταραγμένες ψυχές, που αναζητούν απελπισμένα τη μοναξιά, θα πρέπει αναγκαστικά να συνυπάρξουν.
Το ατελιέ ανήκε στον διάσημο ζωγράφο Σον Λόρεντς και αποπνέει ακόμη το πάθος του για τα χρώματα και το φως. Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που ο Λόρεντς, συντετριμμένος από την απαγωγή και δολοφονία του γιου του, πέθανε αφήνοντας πίσω του τρεις πίνακες που έκτοτε έχουν εξαφανιστεί. Μαγεμένοι από την ιδιοφυΐα του, η Μάντλιν και ο Γκασπάρ ενώνουν τις δυνάμεις τους για να ανακαλύψουν αυτούς τους σπάνιας ομορφιάς πίνακες, αλλά, στην προσπάθειά τους να φέρουν στην επιφάνεια το πραγματικό μυστικό, έρχονται αντιμέτωποι με τους δικούς τους δαίμονες.
Στο σύρμα, Αντώνης Κατσάς (Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή)
Αν σου αρέσει να ανακαλύπτεις καλύτερα και βαθύτερα την ιστορία, αλλά όχι να διαβάζεις καθαρά ιστορικά βιβλία, τότε ταιριάζουμε. Κι αυτό σημαίνει ότι ξέρω τα σωστά βιβλία. Για το 2021, λέω να ανακαλύψω περισσότερα για τις συνθήκες της Μακρονήσου και τις μαρτυρίες των εξόριστων εκεί κομμουνιστών. Και το κατάλληλο βιβλίο για να το κάνω, έχω καταλήξει ότι είναι το Στο σύρμα, με τον Αντώνη Κατσά να έχει μελετήσει βιβλία ανθρώπων που βρέθηκαν στη Μακρόνησο από το 1947 μέχρι το 1950.
Σύνοψη
Στο κολαστήριο της Μακρονήσου ο άνθρωπος έδειξε την πιο σκοτεινή και την πιο φωτεινή πλευρά του. Οι βασανιστές έγιναν λυκάνθρωποι. Οι κομμουνιστές και όλοι οι αγωνιστές που “επισκέφτηκαν” το νησί και δε λύγισαν έγραψαν πλευρές της ανθρώπινης Ιστορίας με το αίμα τους. Το θεατρικό έργο Στο Σύρμα είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα και καταστάσεις. Κάποιες σκηνές είναι αποτέλεσμα έμπνευσης ή διασκευής περιγραφών που συνάντησε ο συγγραφέας, μελετώντας βιβλία ανθρώπων οι οποίοι την περίοδο 1947-1950 “φιλοξενήθηκαν προς αναμόρφωσιν” στη Μακρόνησο και κατέθεσαν τη δική τους μαρτυρία.
Κλασικά παραμύθια Τόμος Β’, Jorge Bucay (Εκδόσεις Opera)
Έχω μία παραπάνω αδυναμία στον Jorge Bucay. Κυρίως γιατί μιλάει για ψυχολογία και μάς βοηθάει να ανακαλύψουμε πράγματα για το εαυτό μας και τους άλλους χωρίς να μάς βομβαρδίζει με επιστημονικούς όρους που δεν καταλαβαίνουμε. Μάς μιλάει για τον ψυχικό μας κόσμο μέσα από ευχάριστες ιστορίες και μάς περνάει αυτό που θέλει χωρίς να πρέπει να το υπεραναλύσουμε. Αυτό το κάνει τώρα και μέσα από τα παραμύθια που ακούγαμε και διαβάζαμε ως παιδιά. Προφανώς, ο Τόμος Α’ υπάρχει ήδη στο σπίτι μου και περιμένει να συναντήσει τον Τόμο Β’.
Σύνοψη
Η περίφημη φράση “μια φορά κι έναν καιρό” με την οποία αρχίζουν τα παραμύθια, μου θυμίζει την άλλη περίφημη φράση, “άμπρα κατάμπρα”, επειδή κάθε μία με τον τρόπο της μας βάζει σ’ έναν κόσμο μαγικό, σ’ έναν κόσμο συναισθημάτων, κι αυτό είναι ό,τι πιο πολύτιμο και χρήσιμο στη διαδικασία εξέλιξης που ακολουθούμε ως άνθρωποι. Καταπέλτες μοναδικοί, μας ανοίγουν το δρόμο την γνωριμίας με τις αρχές, τις αξίες, τα πιστεύω, τα ήθη και τα έθιμα του πολιτισμού μας. […] Η αρχική μου ιδέα ήταν να εστιάσω λίγο παραπάνω σε καμιά δεκαπενταριά κλασικά παραμύθια, να τ’ αφηγηθώ εν συντομία με βάση την εξέλιξη και τις αλλαγές που έχουν υποστεί οι πρωτότυπες εκδόσεις τους, και μετά, σε μια δεύτερη ανάγνωση, να τα επεξεργαστώ ξανά. Έτσι, με αφετηρία την πεποίθηση ότι πάντα υπάρχει κάτι παραπάνω για να πάρουμε, θα συνεχίσουμε ν’ ανακαλύπτουμε την ουσία των ιστοριών. Όπως λέει και μια παλιά παροιμία, το σακί με τ’ αλεύρι, όσο και αν το τινάζεις, πάντα στο τέλος θα βγάζει λίγη σκόνη.
Από τον Λένιν… στον Βερσάτσε, Αλίκη Γεωργούλη (Εκδόσεις Κάκτος)
Μέχρι πρότινος ήθελε πολύ κόπο να καταφέρεις να βρεις αυτό το βιβλίο. Το 1995 κυκλοφόρησε για πρώτη φορά και μοναδική φορά. Το 2020 επανακυκλοφόρησε 25 χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση και μετά τον θάνατο της Αλίκης Γεωργούλη. Δεν είναι ένα βιβλίο για τη ζωή της. Είναι για τα αγαπημένα περιστατικά που έζησε, τις προσωπικότητες που χαράχτηκαν στην μνήμη της και τις πιο πετυχημένες ατάκες των φίλων της.
Σύνοψη
“Ένα καλό βιβλίο για µένα είναι µια σειρά ιστορίες που µπλέκονται µεταξύ τους”, έλεγε η Αλίκη Γεωργούλη χρόνια πριν αρχίσει να γράφει η ίδια το δικό της βιβλίο. Όσο το έγραφε, ρωτούσε συγγενείς και φίλους αν ήταν καλό, αν “άξιζε τίποτα” ή µήπως σ’ όλους φαινόταν τόσο όµορφο επειδή την ξέραµε και την αγαπούσαµε.
Το βιβλίο είναι όµορφο, όπως ήταν κι η Αλίκη. Είναι ιστορίες που µπλέκονται µεταξύ τους και αφηγούνται όχι τόσο τη ζωή της, όσο περιστατικά που έχουν πλάκα, ενδιαφέρον, συγκινήσεις και εικόνες από άλλες εποχές, κι ακόµα απ’ την εποχή που ζούµε. Τα πρόσωπα που ήξερε κι αγαπούσε περνάνε µέσ’ απ’ τις σελίδες λέγοντας τις δικές τους ιστορίες. Ο Τσαρούχης, ο Κατράκης, ηθοποιοί, καλλιτέχνες, φίλοι λένε τις ατάκες τους και φεύγουν για να δώσουν τη θέση τους σε άλλους που συνεχίζουν απλά, φυσικά, όπως ακριβώς µιλάνε οι άνθρωποι µεταξύ τους, όταν δεν έχουν πολλά πράγµατα να κρύψουν.
Όπως δηλαδή συµβαίνει στην κανονική ζωή. Το Από τον Λένιν… στον Βερσάτσε είναι ένα καλό βιβλίο σαν µια καλή ζωή.
On Harrow Hill, John Verdon (Εκδόσεις Διόπτρα)
Το βιβλίο δεν έχει ακόμα κυκλοφορήσει ούτε στην Ελλάδα, ούτε στο εξωτερικό. Επειδή, όμως, με λες και φανατική με τον John Verdon και τον Dave Gurney, έστειλα e-mail στις Εκδόσεις Διόπτρα και έμαθα. Το βιβλίο θα έρθει στην Ελλάδα τον ερχόμενο Οκτώβριο κι εγώ απλά έχω αρχίσει από τώρα την αντίστροφη μέτρηση. Δεν είναι που είμαι ενθουσιώδης. Είναι που θεωρώ τα βιβλία του Verdon ό,τι καλύτερο έχουμε σε αστυνομικό μυθιστόρημα τα τελευταία χρόνια.
Σύνοψη
Όταν ένας παλιός του συνάδερφος έρχεται σε αυτόν για να τον βοηθήσει να λύσει τον μυστήριο θάνατο του πιο εξέχοντα κατοίκου της πόλης του, ο συνταξιούχος αστυνομικός της αστυνομίας της Νέας Υόρκης, Dave Gurney, πρέπει να επιστρατεύσει όλες τις αναλυτικές του ικανότητες για να κυνηγήσει έναν δολοφόνο, που ίσως σκοτώνει και μέσα από τον τάφο.
Σάσεναχ: Η ξένη, Diana Gabaldon (Εκδόσεις Anubis)
Τα πράγματα είναι απλά. Μετά από πιέσεις, είδα το Outlander στο Netflix. Μετά κόλλησα και πριν λίγες μέρες το τελείωσα. Λόγω κορωνοϊού, η επόμενη σεζόν θα αργήσει λίγο παραπάνω, οπότε κάπως πρέπει να καλύψω το κενό. Ο τρόπος είναι να διαβάσω τα βιβλία πάνω στα οποία βασίζεται η σειρά. Και υποπτεύομαι ότι θα έχουν πανέμορφες περιγραφές της Σκωτίας του 18ου αιώνα.
Σύνοψη
Το 1946, η Κλαιρ Ράνταλ, μια στρατιωτική νοσοκόμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ξαναβρίσκεται με το σύζυγό της για ένα δεύτερο μήνα του μέλιτος στη Σκοτία. Η μοίρα όμως τους χωρίζει ξανά, όταν η ηρωίδα περνά μέσα από έναν κύκλο μονόλιθων στα Χάιλαντς και μεταφέρεται ως διά μαγείας στη Σκοτία του 1743. Εκεί, γίνεται ξαφνικά μια Σάσεναχ, μια ξένη σε έναν τόπο που μαστίζεται από τον πόλεμο και τις διαμάχες των φατριών.
Διχασμένη ανάμεσα στο πάθος και το καθήκον, τη βία και την προκατάληψη, η Κλαιρ θα ζήσει ένα συγκλονιστικό έρωτα με τον νεαρό Τζέιμι Φρέιζερ, ένα θαρραλέο Σκοτσέζο πολεμιστή. Το πάθος του Τζέιμι για τη μοιραία γυναίκα είναι τόσο παράφορο, που σύντομα η Κλαιρ θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στην πίστη και τον έρωτα, παγιδευμένη ανάμεσα σε δύο ζωές εντελώς ασυμβίβαστες…
Η φάρμα των ζώων, George Orwell (Εκδόσεις Μίνωας)
Το βιβλίο είναι αρκετά πιο παλιό σε σχέση με τα υπόλοιπα. Δεν μπορώ, όμως, να δεχτώ ότι έχω διαβάσει τόσα βιβλία, αλλά όχι αυτό. Άσχετα με το αν συμφωνείς ή όχι με τις απόψεις του, θεωρώ τον George Orwell έναν συγγραφέα με καταπληκτική πένα και το 1984 είναι από τα πιο καλογραμμένα βιβλία που έχω πιάσει. Η φάρμα των ζώων είναι ένα έντονα πολιτικοποιημένο και γεμάτο συμβολισμούς μυθιστόρημα, το οποίο σε βάζει και αυτό σε σκέψεις είτε καταλήξεις να διαφωνείς είτε να ταυτίζεσαι με τον συγγραφέα.
Σύνοψη
Ο κύριος Τζόουνς, ο ιδιοκτήτης της Φάρμας Μάνορ, είναι τεμπέλης και αγαπάει τόσο το ποτό, που μια μέρα ξεχνάει να ταΐσει τα ζώα του. Η εξέγερση που ακολουθεί, υπό την ηγεσία των γουρουνιών Ναπολέοντα και Σνόουμπολ, οδηγεί στην κατάληψη της φάρμας από τα ζώα. Αφού ορκίζονται να εξαλείψουν τις μεγάλες ανισότητες που επικρατούν, ονομάζουν το αγρόκτημα Φάρμα των Ζώων και το αναδιοργανώνουν προς όφελος όλων. Όλα τα ζώα φαντάζονται ότι αυτό είναι η απαρχή μιας ζωής με ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη. Όμως, σταδιακά, μια αδίστακτη ελίτ αρχίζει να αναλαμβάνει τα ηνία. Σύντομα τα υπόλοιπα ζώα διαπιστώνουν ότι δεν είναι τόσο ίσα όσο πίστεψαν αρχικά και συνειδητοποιούν ότι βρίσκονται παγιδευμένα σε μια νέα μορφή τυραννίας. Τα ιδανικά της επανάστασης διαστρεβλώνονται και ξεχνιούνται. Και τότε, κάτι νέο και απροσδόκητο εμφανίζεται…
“Πρόκειται για την ιστορία μιας επανάστασης που πήρε λάθος δρόμο…” ανέφερε ο Όργουελ για την πρώτη έκδοση της Φάρμας των ζώων το 1945. Ο Όργουελ έγραψε το συγκεκριμένο μυθιστόρημα στα τέλη του 1943, αλλά παραλίγο να μείνει ανέκδοτο· η σκληρή επίθεσή του στον Στάλιν, που εκείνη την εποχή ήταν σύμμαχος της Βρετανίας, οδήγησε στην απόρριψή του από τους εκδοτικούς οίκους. Έκτοτε, αυτή η συναρπαστική, τραγική αλληγορία έχει γίνει ένα κλασικό ανάγνωσμα σε ολόκληρο τον κόσμο.