Δεν μπορώ να μιλάω για όλους, για όλα τα παιδιά και για όλα τα σπίτια, θα μιλήσω όμως για τα παιδιά της Τζενιφερ Λόπεζ και του Μπεν Αφλεκ, την Σεραφίνα Ρόουζ Ελίζαμπεθ, την Βάιολετ, τον Σάμουελ, την Έμα Μάριμπελ και τον Μαξιμίλιαν Ντέιβιντ -να ξέχασα κανένα;
“Αγαπητά παιδιά της Τζένιφερ και του Μπεν, αν με διαβάζετε, θέλω να σας διαβεβαιώσω πως σας συμβαίνει ο,τι καλύτερο. Μπορεί η μαμά ή ο μπαμπάς σας να χώρισαν, όμως ερωτεύτηκαν, και αυτό θα ελαφρύνει αρκετά την ατμόσφαιρα.”
Για να μην με περάσετε για τρελή που απευθύνομαι στα παιδιά της Τζένιφερ και του Μπεν, θα μπω αμέσως στο ακανθώδες θέμα που δυσκολεύει τους γονείς που έχουν την ατυχία (ή την τύχη), να χωρίζουν με τον γονέα του παιδιού τους ή να χηρεύουν.
Πιστεύω πως ένα ποσοστό παιδιών θέλει απλά να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους και αυτά τα παιδιά δεν είναι μειοψηφία.
Το γράφω με σχετική βεβαιότητα γιατί έχασα τον μπαμπά μου μικρή και πέρασα τα παιδικά μου χρόνια ακούγοντας ψιθύρους για θέματα που αφορούσαν εμένα και τα συναισθήματά μου. Ορφανή ήμουν όμως, όχι κουφή.
Θυμάμαι πως ένιωθα δάχτυλα να με δείχνουν ,οι άλλοι ήταν απολύτως σίγουροι για το ποια, ήταν ακριβώς η στεναχώρια μου, που η παιδική εκδοχή του εαυτού μου μετέθεσε για αργότερα, αυτό όμως είναι άλλο θέμα. Οι άλλοι είχαν το πρόβλημα, όχι εγώ, έτσι θυμάμαι να πιστεύω.
Όταν μεγάλωσα και χώρισα με τον μπαμπά της μεγάλης μου κόρης (μια ζωή γεμάτη επιτυχίες), αισθάνθηκα την υποχρέωση απέναντι της να φτιάξω τη ζωή μου, ώστε να μην βαρύνω και την ίδια με μια κατάσταση μακριά από αυτή που πιστεύω πως είναι η πιο χαρούμενη και βοηθητική επιλογή: το να έχεις σύντροφο- αυτό ήξερα από το σπίτι μου, έτσι διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας μου.
Ήθελα το παιδάκι να καταλάβει πως οι άνθρωποι ζουν συντροφικά, φοβόμουν πως αν ζούσε σε ένα σπίτι χτυπημένο από τον χωρισμό θα μάθαινε αλλιώς.
Θα πείραζε, θα μου πείτε; Όχι. Μια χαρά είναι τα παιδιά των singles.
Δεν μου άρεσε όμως το αφήγημα ακόμα και την εποχή που δεν ήμουν καθόλου σίγουρη πως θα έβρισκα κάποιον να ξαναφτιάξω τη ζωή μου, ήθελα να φτιάξει και δεν είδα την κόρη μου να στεναχωριέται όταν τελικά παντρεύτηκα. Ο δικός μου τρόπος σκέψης, δεν λέω πως είναι ντε και καλά ο καλύτερος, είναι φοβάμαι ο πιο ασυνήθιστος.
Οι χήρες, οι χήροι και οι χωρισμένοι, νοιώθουν τεράστιες ενοχές, αλλά σε αντίθεση με τη γενικευμένη αντίληψη, τα παιδιά, θέλουν οι γονείς τους να συνεχίζουν. Το αν αυτή η συνέχεια είναι με συζύγους ή συντρόφους, είναι δευτερεύον. Το σίγουρο ειναι πως δεν θέλουν οι νέοι σύντροφοι να τα πρήζουν, να τους αλλάζουν την καθημερινότητα, τα παιδιά δεν θέλουν να ξεβολεύονται, για τα υπόλοιπα σκοτίστηκαν. Τα παιδιά που περιγράφω είναι μάλλον αδιάφορα για τις ανούσιες λεπτομέρειες της ενήλικης ζωής .
Σκηνές όπως αυτή της Τζένιφερ Λόπεζ και του Μπεν Αφλεκ, που πήγαν θέατρο με τα παιδιά τους, γεμίζουν το μικρό ορφανό μέσα μου με χαρά. Καιρό ήθελα να γράψω ένα κείμενο για τις οικογένειες που προχωράνε σπάνε και κολλάνε, γιατί βρίσκω τις ιστορίες τους αισιόδοξες .
Ως single mum, γνώρισα άντρες χωρισμένους, ενοχικούς, φορτωμένους με τα βαρίδια της δυστυχίας των παιδιών τους που μεγέθυναν, ειδικές μαμάδες που ξέρουν να σε διαλύσουν. “Ο μικρός σε ζητούσε χθες Θανάση, να τον πας εσύ για πιάνο, σε πήρε και δεν το σήκωσες”, θυμάμαι μια φράση κωμικά παρεμφερή με αυτή που σας γράφω.
Το αποτέλεσμά ήταν ο Θανάσης, από αυτοκαταπίεση να συμπεριφέρεται σαν βλαμμένος, να πιστεύει πως έπρεπε να μείνει για την υπολοιπή ζωή του σόλο. γιατί τα είχε κάνει θάλασσα στον γάμο του, χεσμένο όμως είχαν τα παιδιά του, τον εσωτερικό του πόλεμο με τον εαυτό του και τους προβληματισμούς του. Είμαι σίγουρη πως όταν εκείνος υπέφερε, αυτά έπαιζαν με κάποιον cool φίλο της μαμάς τους, στην παιδική χαρά.
Δεν μπορεί να μην ξέρετε τουλάχιστον ένα παρόμοιο σενάριο.
Νομίζουμε πως το μυαλό τον παιδιών είναι σαν της κυρίας Λουκά, πως προτιμάνε σπίτια αξιοπρεπώς θλιμμένα οπού κλαίνε τον μακαρίτη δεκαετίες ολόκληρες και οι μαμάδες ή οι μπαμπάδες είναι ήρωες της μοναξιάς και της αποχής από το σεξ!
Δύο πράγματα ίσως έφταιγαν για αυτή τη μαζική, χρόνια αυταπάτη:
α) Οι κοινωνίες παλιότερα δεν μπορούσαν να εγκρίνουν ή να επιτρέπουν την ύπαρξη χήρων ή χωρισμένων που έψαχναν ταίρι
β) Υπήρχαν και υπάρχουν όντως παιδιά που δεν ήθελαν οι γονείς τους να βρουν σύντροφο για πολλούς λόγους.
Η σύγχρονη εκδοχή του πατριού και της μητριάς όμως είναι τελείως διαφορετική, πιο easy. Κανείς δεν αποκαλεί πλέον μαμά ή μπαμπά έναν γονέα που δεν είναι ο βιολογικός του και κανείς πατριός ή μητριά δεν θέλουν ντε και καλά να αντικαταστήσουν κανέναν, αφήστε που μπορεί να έχουν δικά τους παιδιά.
Τα παιδιά που φρικάρουν στη σκέψη ότι ή μαμά ή ο μπαμπάς θα ξαναπαντρευτούν, υποθέτω πως δεν έχουν ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στις επιλογές των γονέων έτσι κι αλλιώς και μπορεί να έχουν τα δίκια τους. Αρκετοί γονείς είναι απείρως πιο ανώριμοι από τα παιδιά τους.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν θα πρότεινα σε κάποιον να επιβάλλει στο παιδί του να γνωρίσει κάθε νέα του γνωριμία του, κάθε ραντεβού, κάθε σχέση, κάθε tinder date!
Όμως θα τον παρότρυνα, να ασχοληθεί με την εμπιστοσύνη και την ασφάλεια που κάνει τα παιδάκια αρκετά σίγουρα και ανέμελα, ώστε να μη θεωρούν τεράστια καταστροφή, το ότι ο μπαμπάς βρήκε κοπέλα.
Δεν χρειάζεται να λες και πολλά, ούτε να εξηγείς τα συναισθηματικά σου μπερδέματα σε βάθος, αλλά απλώς ένα: “Αγαπητά μου παιδιά να σας γνωρίσω το Μπεν (Αφλεκ)” τα υπόλοιπα, κατά κανόνα, παίρνουν το δρόμο τους!