Τον Ιανουάριο του 2018, ίσως λίγοι θυμόμαστε τι κάναμε, πού βρισκόμασταν και τι μας ενδιέφερε στις ειδήσεις.
Ίσως λόγω της αυξημένης ευαισθησίας μου εκείνη την περίοδο, θυμάμαι ένα τίτλο που με έκανε να κολλήσω: Η οικογένεια Τέρπιν, που ζούσε στην Καλιφόρνια και κρατούσε σε φρικτές συνθήκες για δεκαετίες τα 13 ανήλικα και ενήλικα παιδιά της. Τα περισσότερα, είχαν σοβαρά προβλήματα υγείας από τον υποσιτισμό ενώ όπως απεδείχθη ζούσαν κλεισμένα στο σπίτι τους, σε πολλές περιπτώσεις αλυσοδεμένα για μήνες.
Η αποκάλυψη της τραγικής ιστορίας έγινε όταν η 17χρονη κόρη της οικογένειας ξέφυγε, πήρε ένα κινητό που είχε φραγή εξερχομένων κλήσεων αλλά μπορούσε να καλέσει μόνο την αστυνομία και ενώ δεν είχε ξαναμιλήσει ποτέ με κανέναν στο τηλέφωνο, βρήκε το κουράγιο να πει στην τηλεφωνήτρια “Οι γονείς μας μας κακοποιούν. Τα αδέλφια μου είναι αλυσοδεμένα .Ζούμε στη βρωμιά. Σας παρακαλώ βοηθήστε μας.”
Τέσσερα χρόνια μετά, το ίδιο κορίτσι, η Τζόρνταν, εμφανίστηκε στην εκπομπής της 75χρονης πλέον Νταϊάν Σόγερ, βασίλισσας των talk show, την Παρασκευή που μας πέρασε. Οι σατανικοί γονείς της εκτίουν 25 χρόνια έως ισόβια, ποινή που σημαίνει πως δεν έχουν δικαίωμα να συζητήσουν την αποφυλάκιση τους πριν περάσουν τα 23 έγκλειστοι, ενώ είναι απορίας άξιο, ποια θα ήταν η αντίστοιχη ποινή τους αν είχαν καταδικαστεί σε ένα πιο προηγμένο και “ανθρώπινο” ευρωπαϊκό, για παράδειγμα, δικαστήριο.
Όσο για τα μικρότερα αδέλφια της Τζόρνταν, είναι πια ασφαλή ή μάλλον αρκετά πιο ασφαλή από ότι ήταν στα χέρια των γονιών τους, καθώς υπήρξαν αιχμές για τη γραφειοκρατική αντιμετώπιση της πολιτείας απέναντι τους. Κάποια άλλαξαν πολλές φορές θετούς γονείς, ενώ δεν βρέθηκε τρόπος τα παιδιά να καρπωθούν τις προσφορές των ιδιωτών που μόλις η ιστορία τους έγινε γνωστή, άρχισαν να συρρέουν από όλον τον κόσμο.
Κατά κάποιο τρόπο, τα κακοποιημένα παιδιά της οικογένειας Τέρπιν θα μπορούσαν να γίνουν πλούσια από τη μια μέρα στην άλλη, όμως το σύστημα που διαχειρίζεται ανηλίκους των οποίων η επιμέλεια δεν ανήκει πλέον στους φυσικούς γονείς τους, δεν επιτρέπει τέτοιες εύνοιες.
Θα επιστρέψω όμως στη Τζόρνταν.
Είναι πια ενα κανονικό όμορφο κορίτσι που εδώ και 4 χρόνια περίμενα να δω. Προσπαθούσα να φανταστώ το πρόσωπό της, την αδιανόητη λαχτάρα της, τον τρόμο καθώς βρέθηκε στο απολυτό άγνωστο και οδήγησε την αστυνομία στο σπίτι της προκειμένου να σώσει τα αδέλφια της.
Κατά καιρούς την υπόθεση της οικογένειας Τέρπιν την ξαναέψαχνα, δεν έχω ιδέα γιατί. Ζω στην άλλη άκρη της γης πάνω από 8000 km μακριά. Κανείς ποτέ δεν με κακοποίησε και δεν έχω ξανακούσει τέτοια ιστορία: 13 παιδιά που τα βασάνιζαν οι γονείς τους για χρόνια, γιατί να έχει χαραχτεί στη μνήμη μια τόσο ξένη απανθρωπιά;
Υπήρχε όμως κάτι αποτρόπαιο και νοσηρά ενδιαφέρον στην σπανιότατη για το δυτικό κόσμο, περίπτωση πολυτέκνων που ενώ έδιναν την εντύπωση μιας χριστιανικής πολυμελούς φαμίλιας που κατά καιρούς έκανε ταξίδια στην Ντίσνεϊλαντ και φωτογραφιζόταν με τα 13 της παιδιά, είχε φτιάξει ένα κρυφό κολαστήριο.
Το κορίτσι, που χάρισε την ελευθερία στα αδέλφια της δεν ήταν ένα από τα μεγαλύτερα, όπως στην αρχή πιστεύαμε. Η οικογένεια Τέρπιν είχε και παιδιά κοντά στην ηλικία των τριάντα, όπως και παιδιά προσχολικής ηλικίας, άλλα και ένα μωρό. Κανένα δεν είχε πάει σχολείο, εκτός από την μεγαλύτερη, την Τζένιφερ που παρακολούθησε για λίγο το δημοτικό. Οι κανόνες των Τέρπιν απαγόρευαν οποιαδήποτε επαφή με τον έξω κόσμο, αλλά και το πλύσιμο και όπως φάνηκε στη πολύκροτη δίκη τους, είχαν απολυτή επίγνωση των απαίσιων πράξεων τους.
Ο πατέρας Ντέιβιντ Τερπιν, ήταν μηχανικός και ήταν λειτουργικός στο απαιτητικό του επάγγελμα, ενώ η σύζυγος του η Λουίζ έδινε την εντύπωση μιας γαλαντόμας γυναίκας που μάλιστα συχνά έκανε ακριβά δώρα στους συγγενείς τους-είναι πιθανό τα δώρα αλλά και η φαινομενικά χριστιανική συμπεριφορά, να εξαγόρασαν τις εντυπώσεις. Οι συγγενείς που κλήθηκαν να καταθέσουν είπαν πως δεν γνώριζαν και πολλά πέρα από το ότι οι Τέρπιν ήταν μάλλον υπερβολικά αυστηροί. Καλούσαν τα παιδιά τους να φάνε, ένα-ένα και τα ανάγκαζαν να κάτσουν στο τραπέζι ενώ το φαγητό βρισκόταν μπροστά τους, να κοιτάξουν την μητέρα τους και να αρχίσουν να τρώνε μόνο με εντολή και εφόσον πρώτα της χαμογελούσαν.
Ποιος ξέρει γιατί μια τόσο αλλόκοτη κατάσταση δεν παραξένεψε κανέναν.
Η Τζένιφερ Τερπιν που πλέον είναι 33 βρέθηκε στην ίδια εκπομπή και διηγήθηκε πως η πρώτη στιγμή που κατάλαβε πως είναι ελεύθερη, ήταν όταν βρέθηκε στο νοσοκομείο μετά την σύλληψη των γονιών της. “Άκουσα μια μουσική και χόρεψα γιατί φάνηκαν όλα τόσο όμορφα. Τίποτα ποτέ δεν μπορεί να είναι τόσο κακό όσο τα 29 χρόνια κόλασης που έζησα”, είπε στην Σόγερ.
Το “γιατί” οι Τερπιν, έγιναν οι χειρότεροι πολύτεκνοι γονείς του κόσμου είναι αδύνατο να το απαντήσει κανείς. Δεν υπήρχε τίποτα που να προβλέπει την ικανότητα τους να προσκαλέσουν τόσο πόνο στα ίδια τους τα παιδιά.
Παντρεύτηκαν πολύ νέοι στο Τέξας και ήταν μέλη της τοπικής Πεντηκοστιανής εκκλησίας. Ζούσαν αρχικώς σε μια καλή γειτονιά, ο Ντέιβιντ ήταν υψηλόμισθος και όπως έλεγαν στους δικούς τους, ήταν αποφασισμένοι να αποκτήσουν όσα περισσότερα παιδιά μπορούσαν.
Όμως απ’ ότι φαίνεται οι ίδιοι οι Τέρπιν δεν τα άντεχαν. Δεν ήθελαν, τα παιδιά που τόσο υποτίθεται πως επιθυμούσαν και όσο η οικονομική τους κατάσταση χειροτέρευες εξ αίτιας του εθισμού της Λουίζ στα ψώνια και τον τζόγο, οι συνθήκες χειροτέρευαν. Οι γείτονες δεν έμπαιναν ποτέ στο σπίτι που ήταν βρώμικο πέρα από κάθε φαντασία και γεμάτο σκουπίδια. Η Τζένιφερ που πήγε για λίγο σχολείο, δεν μπορούσε να κάνει φίλους γιατί βρωμούσε και τα παιδιά την κορόιδευαν και την απέφευγαν.
“Αυτή η βρώμα δεν φεύγει από πάνω σου με τίποτα”, περιέγραψε στην συνέντευξη.
Η οικογένεια άλλαξε πολλές φορές σπίτι και τόπο διαμονής και απομακρύνονταν συνεχώς απο τη κοινωνική ζωή. Κατά καιρούς, πήγαιναν σε φωτογραφεία και πόζαραν ώστε οι φωτογραφίες τους να σταλούν στους κάποτε οικείους, για να καμαρώσουν την οικογένεια Τέρπιν που διαρκώς μεγάλωνε. Τα τρία παιδιά έγιναν πέντε, εννέα, δεκατρία. Και όταν η φωτογράφιση τέλειωνε, η κόλαση άρχιζε πάλι. Είκοσι ώρες, υποχρεωτικός ύπνος στα δωμάτια την ημέρα, καθόλου σχολείο και τυφλή υποταγή στους γονείς, ενώ το φαγητό ήταν ελάχιστο. Οι γονείς Τέρπιν κάποια στιγμή εγκατέλειψαν πλήρως τα μεγαλύτερα παιδιά μόνα τους και νοίκιαζαν ένα διαμέρισμα όπου έμεναν με τα μωρά. Ο Ντέιβιντ επέστρεφε με κατεψυγμένο φαγητό, μια φορά την εβδομάδα και με την εντολή να ακολουθούν τους κανόνες. Όμως το φαγητό δεν ήταν ποτέ αρκετό και έτσι, όπως θυμάται η τότε εξάχρονη Τζόρνταν, έτρωγαν φύλλα και γρασίδι.
Το ζεύγος Τερπιν, χρησιμοποιούσε συχνά τη Βίβλο για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους, το ξύλο και τον εγκλεισμό στα κλουβιά:. Όλα αυτά γιατί έκαναν 13 παιδιά που δεν ήθελαν και δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τις σκληρές απαιτήσεις μιας τεράστιας οικογένειας, σύμφωνα τουλάχιστον με τους Αμερικάνους ψυχολόγους που κλήθηκαν από τα ΜΜΕ να δώσουν τη δική τους εκτίμηση, καταλήγοντας πως οι μεγάλες οικογένειες που δεν καταφέρνουν να ισορροπήσουν γίνονται χαώδεις ή ιδιαίτερα αυστηρές. Οι Τερπιν όμως ήταν βάναυσοι, κακοποιητικοί, διεστραμμένοι σαδιστές που αγόραζαν με μανία παιχνίδια στα παιδιά τους που στη συνέχεια δεν τους επέτρεπαν να τα ανοίξουν για να παίξουν καθώς προτιμούσαν να τα προσθέσουν στην σαβούρα που έπνιγε τα βρώμικα σπίτια τους.
Στο γιατί μπορεί, να με ενδιαφέρει τόσο αυτή η αρρωστημένη ιστορία, δεν έχω απάντηση. Ίσως επειδή “ανακεφαλαιώνει” όλη τη φρίκη του κόσμου που μπορεί να υπάρχει ακριβώς δίπλα σου αλλά να καλύπτεται από την περιρρέουσα αδιαφορία, από την δική μας έλλειψή χρόνου και ενδιαφέροντος και από την διάθεση μας όλοι να είναι εντάξει, οι γείτονες, οι συγγενείς, οι γνωστοί και όλα να είναι μια χαρά στη ζωή τους ώστε να μην χρειάζεται να ασχοληθούμε, μαζί τους περισσότερο.
Το μόνο στοιχείο από όσα διάβασα που ίσως μοιάζει με ακτίνα φωτός, είναι η ανάρτηση ενός πλέον ενήλικα που σήμερα είναι γιατρός και θυμήθηκε πως ήταν για λίγο ήταν συμμαθητής της μικρής Τζένιφερ στο δημοτικό σχολείο του Μεντοουκρίκ και αποφάσισε να γράψει στο facebοok δυο λόγια για την τραυματική ανάμνηση από αυτό το αδύνατο και αδύναμο κορίτσι:
“Η Τζένιφερ Τερπιν, ένα παιδί που μύριζε. Που κανείς μας δεν το ήθελε δίπλα του και το κοροϊδεύαμε χωρίς να ξέρουμε πως όταν εμείς πηγαίναμε πίσω στο ζεστό, στοργικό μας σπίτι, εκείνη επέστρεφε στην πείνα και την κόλαση. Δεν μπορώ να μην νιώθω τεράστια ντροπή και αφόρητες τύψεις σήμερα.Το ηχηρό μήνυμα αυτής της ιστορίας μπορεί μόνο να είναι: Μάθετε στα παιδιά σας, να συμπεριφέρονται με καλοσύνη σε όλους.