Μία μεγάλη μερίδα του χώρου της μόδας απορούσε για χρόνια γιατί η Linda Evangelista δεν συμμετείχε σε καμία μεγάλη καμπάνια ή επίδειξη μόδας, όπως ακριβώς πολλά άλλα μοντέλη της γενιάς της, και γιατί γενικά είχε εξαφανιστεί. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, η ίδια πλέον μάς έδωσε την απάντηση. Όπως εξήγησε στο Instagram, πριν από περίπου πέντε χρόνια, έκανε κρυολιπόλυση ώστε να μειωθεί το λίπος στο σώμα της. Ωστόσο, τα πράγματα πήγαν αρκετά διαφορετικά. Η Evangelista εμφάνισε μία σπάνια παρενέργεια, την Παράδοξη Λιπώδη Υπερπλασία (PAH), η οποία φέρνει το αντίστροφο αποτέλεσμα, με τον λιπώδη ιστό να γίνεται πιο παχύς και να επεκτείνεται. Έτσι, όπως περιέγραψε, η ίδια έμεινε μόνιμα παραμορφωμένη.
Ουσιαστικά πέρασε τα τελευταία χρόνια να κρύβεται από παντού, γιατί ντρεπόταν για την εμφάνισή της. Τώρα, όμως, προσπαθεί να ανακτήσει τη ζωή και τη δύναμή της. Από τη μία, μηνύει την εταιρεία Zeltiq Aesthetics Inc., που πραγματοποίησε την κρυολιπόλυση, για το ποσό των 50 εκατομμυρίων δολαρίων. Από την άλλη, για πρώτη φορά μετά την περιπέτειά της, τήν βλέπουμε να φωτογραφίζεται για το περιοδικό People και να μιλάει εκτενέστερα για τα όσα πέρασε, για την αρχή της PAH, για την προσπάθειά της να την ανατρέψει και για το πού βρίσκεται ψυχολογικά.
“Λάτρευα να είμαι στην πασαρέλα. Τώρα τρέμω μήπως πέσω πάνω σε κάποιον, που ξέρω. Δεν μπορώ να ζήσω έτσι άλλο πια, να κρύβομαι και να ντρέπομαι. Απλά δεν μπορούσα να ζω άλλο με αυτόν τον πόνο. Προτίθεμαι επιτέλους να μιλήσω.
(…) Προσπαθούσα να διορθώσω τον εαυτό μου, θεωρώντας ότι κάτι κάνω λάθος. Έφτασα στο σημείο να μην τρώω καθόλου. Έχανα το μυαλό μου. Τον Ιούλιο του 2016 πήγα τελικά σε γιατρό. Έβγαλα τη ρόμπα μου. Φώναζα και είπα, ‘Δεν τρώω, λιμοκτονώ. Τι κάνω λάθος;’. Όταν με διέγνωσε με PAH, είπα ‘Τι στο καλό είναι αυτό;’. Και μού είπε ότι καμία δίαιτα και καμία γυμναστική δεν θα το διορθώσει ποτέ.
(…) Μετά από δύο λιποαναρροφήσεις, δεν ήταν ούτε λίγο καλύτερα. Τα εξογκώματα είναι προεξοχές και είναι σκληρά. Αν περπατήσω χωρίς κορσέ με ένα φόρεμα, θα έχω τριβή σε σημείο, που σχεδόν θα αιμορραγήσω. Γιατί δεν είναι μαλακό λίπος που τρίβεται, είναι σκληρό λίπος. Έχει επηρεαστεί και η στάση μου, γιατί δεν μπορώ πια να ακουμπήσω τα χέρια μου ευθεία στα πλάγια του σώματός μου. Δεν νομίζω ότι οι σχεδιαστές θα θέλουν να με ντύσουν έτσι. (…) Δεν κοιτιέμαι στον καθρέφτη. Δεν μοιάζει με εμένα.
(…) Γιατί νιώθουμε την ανάγκη να κάνουμε αυτά τα πράγματα στα σώματά μας; Πάντα ήξερα ότι θα μεγαλώσω. Και ξέρω ότι υπάρχουν πράγματα, που περνάει ένα σώμα. Απλά, όμως, δεν πίστευα ότι θα έδειχνα έτσι. Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου σωματικά, αλλά δεν με αναγνωρίζω και ως άνθρωπο πια. Αυτή πλέον έχει κάπως χαθεί.
(…) Ελπίζω να μπορέσω να διώξω από πάνω μου την ντροπή και να βοηθήσω άλλους ανθρώπους, που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με εμένα. Αυτός είναι ο στόχος μου”.