Κάποια στιγμή πρέπει να βρούμε το πρόσωπο που ισχυρίστηκε ότι τα πρώτα ραντεβού χαρακτηρίζονται από ανυπομονησία, πεταλούδες στο στομάχι και ενθουσιασμό και να του πούμε δύο φωνήεντα. Καταρχάς, ποιος βγαίνει πρώτα ραντεβού στις μέρες μας; Πριν τον Covid, συνήθως οι ωραίες στιγμές ανάμεσα σε δύο άτομα προέκυπταν ενώ ήταν ήδη έξω με μεγάλη παρέα και ξεκινούσαν να πλησιάζονται σταδιακά μέσα στην βραδιά, μέχρι που όλοι οι υπόλοιποι τους άφηναν να να χαρούν την ρομαντική φούσκα που έχουν δημιουργήσει ανενόχλητοι.
Αυτό ή απλώς κοιτιόντουσαν από μακριά, χωρίς κανένας να κάνει την πρώτη κίνηση, σαν φυσιολογικοί millennials με στρες και φόβο απόρριψης. Με τον Covid τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο περίπλοκα, καθώς εκτός από όλες τις υπόλοιπες ανασφάλειες είχαμε να ανησυχήσουμε για το τι μικρόβια κουβαλάει το πρόσωπο απέναντί μας και αν θα χρειαστεί να κάνουμε καραντίνα μετά το τελευταίο ‘καληνύχτα’. Τίποτα δεν σκοτώνει το ερωτικό μουντ περισσότερο από το αντισηπτικό.
Η δραστηριότητα του πρώτου ραντεβού έτσι όπως το έχουμε δει στις ρομαντικές κομεντί, με την κράτηση σε φάνσι εστιατόριο, τα ακριβά κρασιά, τα καλά ρούχα, την ανταλλαγή βιογραφικών, σχεδόν δεν υφίσταται. Και αν τελικά συμβεί σε εσένα, το πιο πιθανόν είναι να γεμίσει το στομάχι σου με κράμπες άγχους παρά με πεταλούδες. Με την επιστροφή της εστίασης (ΑΜΗΝ), προβλέπεται επιστροφή της επίπονης διαδικασίας και οφείλουμε να λάβουμε μέτρα. Ιδού λοιπόν το προσωπικό μου μανιφέστο, με όλους τους πολύ σοβαρούς λόγους γιατί θα έπρεπε να καταργηθούν:
Είναι σαν να περνάς από συνέντευξη
Και στις δύο περιπτώσεις φοράς άβολα ρούχα που σπανίως βγαίνουν από την ντουλάπα σου, απαντάς σε γενικές ερωτήσεις για την ζωή σου, χαμογελάς/γελάς ψεύτικα (και συνήθως πονάει το στόμα σου από την προσπάθεια), αποφεύγεις να αναφερθείς σε πρώην σχέσεις και εργοδότες και τελικά γυρίζεις σπίτι σου χωρίς να έχεις ιδέα αν τα πήγες καλά ή αν τα έκανες θάλασσα. Χάλια, χάλια, χάλια.
Άβολες παύσεις, αυτή η μάστιγα
Η μαύρη τρύπα όπου όλες οι συζητήσεις με πιθανούς μελλοντικούς συντρόφους βουτάνε για να πεθάνουν. Θα προκύψουν τουλάχιστον τρεις με τέσσερις φορές κατά την διάρκεια του ραντεβού και, αν είσαι άτομο που έχει κοινωνικό άγχος, θα προσπαθήσεις να τις γεμίσεις με όποιο βλακώδες ανέκδοτο και “αστεία ιστορία” σου κατέβει εκείνη την ώρα. Το πιο εξοργιστικό της υπόθεσης είναι όταν ο άλλος βλέπει την υπερπροσπάθεια που καταβάλεις για να μην βυθιστείτε στην λήθη της αμήχανης σιωπής και εξακολουθεί να μην μιλάει! Είναι να μην πιεις το κρασί σου μονοκοπανιά και να αποχωρήσεις μετά;!
Νιώθεις αμηχανία από την αρχή ως το τέλος
Όταν είσαι απασχολημέν@ με το να τρως το φαγητό σου χαριτωμένα, προσπαθείς να γεμίσεις τις παύσεις στην συζήτηση, γελάς ψεύτικα με τα όχι-και-τόσο-πετυχημένα αστεία του άλλου και σε στενεύει η φούστα που διάλεξες, τότε πώς θα αφεθείς μέσα στην στιγμή για να αισθανθείς την οποιαδήποτε ερωτική χημεία;
Τι θα γίνει στο τέλος;
Το πιο περίπλοκο/ άβολο/ περίεργο/ αγχωτικό μέρος του πρώτου ραντεβού είναι μονίμως το τέλος του. Πώς ακριβώς θα αποχαιρετιστείτε; Με μια αγκαλιά; Με ένα πατ πατ στον ώμο; Με ένα “εγώ δεν θέλω να σε φιλήσω αλλά εσύ κάνεις κίνηση και τελικά τα χείλη σου προσγειώνονται στο πιγούνι μου”; Όταν γυρίσεις σπίτι, πρέπει να στείλεις εσύ μήνυμα ή να περιμένεις; Μήπως μίλησες πολύ; Μήπως όχι αρκετά;