Όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχει υπάρξει βελτίωση, η κοινωνία συνεχίζει με διαφορετικούς τρόπους να μάς ωθεί σε συγκεκριμένα σωματικά πρότυπα και να μάς προκαλεί ενοχές και πόνο όποτε δεν τα φτάνουμε. Προφανώς, όταν είσαι μέσα στη βιομηχανία του θεάματος αυτό συμβαίνει ακόμα πιο έντονα. Σταδιακά πείθεσαι ότι δεν έχεις αξία ή κάνεις κάτι λάθος, αν το σώμα σου δεν έχει μία πολύ συγκεκριμένη εικόνα. Δυστυχώς, ελάχιστοι ξεφεύγουν από αυτό αλόβητοι.
Πριν μερικές μέρες, η Lili Reinhart αποφάσισε να μιλήσει για τη δική της εμπειρία. Μία εμπειρία, που δεν ανήκει στο παρελθόν της, αλλά βιώνει αυτή την στιγμή. Συγκεκριμένα, η πρωταγωνίστρια του Riverdale, αφότου κοινοποίησε το Ένα Σημείωμα Αγάπης στο Σώμα μου, ένα ποίημα της Cleo Wade, μίλησε για τις δυσκολίες, που αντιμετωπίζει στην σχέση της με το σώμα της τους τελευταίους μήνες. Ο λόγος της κίνησής της, όπως εξήγησε, ήταν ότι δεν θέλει κανένας, που περνάει τα ίδια με εκείνη, να αισθάνεται μόνος του.
Έτσι, την είδαμε να γράφει σε μία σειρά ιστοριών, “Τυραννιέμαι με τις εμμονικές σκέψεις για το σώμα/βάρος μου τους τελευταίους μήνες και έχουν χειροτερέψει κατά πολύ την τελευταία εβδομάδα. Οπότε θέλω να χρησιμοποιήσω αυτή την στιγμή, για να είμαι ευάλωτη και να το μοιραστώ, με την ελπίδα ότι όποιος από εσάς τυραννιέται επίσης δεν θα νιώθει τόσο μόνος.
Είμαι εδώ μαζί σας. Είναι δοκιμασία να κοιτάς το σώμα σου με αγάπη και όχι επικριτικά. Είναι μία πρακτική, που ακόμα μαθαίνω.
Δεν πίστευα ότι το να είμαι σε αυτή τη βιομηχανία, που είναι τόσο εμμονική με τα σώματα και το βάρος των γυναικών, θα μπορούσε να χαλάσει ποτέ την αποδοχή και τη θετικότητα για το δικό μου σώμα, αλλά το έχει κάνει. Μακάρι να μην είχα μεγαλώσει σε μία εποχή, που τα media προσκυνούσαν μόνο ένα μέγεθος στις γυναίκες.
Το σώμα μου με έχει κουβαλήσει σε 25 χρόνια ζωής. Σε όλες τις πληγές, τα δάκρυα, το τραύμα… Μακάρι να μπορούσα να το αγαπήσω περισσότερο, ακόμα κι όταν δεν δείχνει όπως έδειχνε στα 20 μου. Προσπαθώ, όμως. Ξέρω ότι το σώμα μου αξίζει ίδια αγάπη και θαυμασμό σε κάθε μέγεθος.
Το να μην νιώθω στο σπίτι μου μέσα στο ίδιο μου το δέρμα είναι ένα τραγικό συναίσθημα. Σαν το σώμα μου να με έχει προδώσει, επειδή άλλαξε.
Έχω κοιτάξει στον καθρεφτη και έχω τραβήξει πίσω το δέρμα μου σφιχτά, ώστε να δώ πώς ‘πρέπει’ να δείχνει. Πώς υποτίθεται ότι πρέπει να δείχνει… σε μία βιομηχανία, που δεν την βολεύεις όταν δεν έχεις μέγεθος δείγματος.
Είναι επίπονο να σκέφτεσαι ότι εκατοντάδες εκατομμύρια από εμάς ανησυχούμε τόσο για το πώς δείχνουν τα σώματά μας. Αυτό είναι ένα τρομερά χαλασμένο σύστημα. Κάπου στην πορεία, η ανθρωπότητα πραγματικά τα έκανε χάλια σε αυτό το θέμα.
Ξέρω ότι δεν είμαι μόνη σε αυτόν τον τοξικό τρόπο σκέψης σχετικά με το σώμα μου. Και μού ραγίζει την καρδιά ότι αυτό το συναίσθημα είναι κατανοητό από τόσους πολλούς από εμάς. Ας συνεχίσουμε να μιλάμε γι’ αυτό. Ας το κανονικοποιήσουμε. Ας δείξουμε ενσυναίσθηση στους άλλους. Ας δείξουμε συμπόνια και ευγένεια”.
