Το Δημήτρη Μοθωναίο τον γνώρισα φέτος. Ταιριάξαμε. Είπαμε κουβέντες για χώρες και παραστάσεις, εκτίμησα την διαύγεια της κριτικής του, τον παρακολούθησα στις δραστηριότητες του, χωρίς ποτέ να το παραδεχτώ τον κατέταξα στην, όχι και τόσο πολυπληθή, κατηγορία των εν δυνάμει φίλων. Λάθος. Μετά την συνέντευξη του στο Πρωινό του ΑΝΤ1 τον θεωρώ παιδί μου και δεν είμαι ο μόνος. Όσοι τον παρακολούθησαν θα ήθελαν να είναι παρόντες για να τον προστατέψουν όταν ο βρώμικος κόσμος ερχόταν κάτ’ επάνω του, όταν μπροστά στα μάτια του μπερδευόταν η αγάπη με την κακοποίηση.
Η διόρθωση του παρελθόντος είναι δυστυχώς ανέφικτη, όμως υπάρχουν άλλα παιδιά που ζουν τώρα, ή θα ζήσουν σε λίγο, τους εφιάλτες που κυνήγησαν για χρόνια τον Δημήτρη. Σε αυτά πρέπει να πούμε την ιστορία του συνομηλίκου τους που μεγάλωσε σε μια κανονική οικογένεια, που όλη την ημέρα είχε φροντίδα μέχρι που βράδιαζε και ένα πρόσωπο το οποίο ανήκε στο άμεσο περιβάλλον, εισέβαλε βίαια στη ζωή του για να την κάνει συντρίμμια.
“Μεγάλωσα σε μία οικογένεια πολύ δομημένη. Οι γονείς μου καθηγητές, με μεγάλωσαν με αγάπη. Υπήρχε πρόσωπο στο πολύ στενό οικογενειακό μου περιβάλλον που με κακοποίησε σε πολύ μικρή ηλικία και εγώ δεν το αναγνώριζα ως κακοποίηση. Ξεκίνησε από τα 6 κατ’εξακολούθηση. Έκανε πράγματα τα οποία δεν μπορούσα και εγώ ο ίδιος να τα αντιληφθώ ως κακοποίηση. Αισθανόμουν ότι ο άνθρωπος αυτός με ο άνθρωπος αυτός με αγαπάει πάρα πολύ.
Οι μνήμες που είναι θαμμένες μέσα στο σώμα.
Έχω κάνει 11 χρόνια ψυχανάλυση για να δουλέψω αυτό που μου έχει συμβεί. Οι αναμνήσεις έχουν μπλοκαριστεί. Αυτός είναι ο μηχανισμός όταν συμβαίνει σε μία μικρή ηλικία. Εμένα αυτό με τρόμαξε: ότι αγνοούσα όλα αυτά τα περιστατικά, ήταν πίσω, θαμμένα στο μυαλό μου και όταν συνέβη κάτι πολύ χειροπιαστό που δεν μπορούσα να το αντικρούσω σε μία ηλικία μεγάλη, όταν ήμουν 26 χρόνων πια, τότε θυμήθηκα…
Όταν ήμουν μικρός δεν καταλάβαινα τίποτα. Έχω εικόνες διάσπαρτες να με πηγαίνει για μπάνιο σε μία παραλία και να ξαπλώνει δίπλα μου σε μία πετσέτα και μετά δεν θυμάμαι τίποτα.Όταν αντιμετώπισα αυτόν τον άνθρωπο ευθέως, μου ζήτησε να το ξεχάσω, με απείλησε να μην το πω ποτέ σε κανέναν. Για πάρα πολλά χρόνια πραγματικά φοβόμουν μέχρι να βρω το κουράγιο να το πω στους γονείς μου οι οποίοι για δικούς τους λόγους δεν με στήριξαν.
Οι γονείς μου ήταν “τσεκ” σε όλα τα σωστά κουτάκια και είχαν όλες τις προδιαγραφές να με στηρίξουν, αλλά δεν μου έδωσαν ποτέ τη βοήθεια που χρειαζόμουν. Προσπαθούσαν να υποβαθμίσουν το γεγονός, να το καταστήσουν ως μη γενόμενο…
Θεωρούσα ότι δεν είμαι άξιος να έχω μία καλή σχέση, αυτό που μου άξιζε ήταν αυτό που είχα περάσει. Υπήρχε μία σχέση που ήταν η κορωνίδα της κακοποίησης και η οποία έληξε με ένα τροχαίο ατύχημα. Εγώ ήμουνα μέσα στην παραζάλη αυτής της σχέσης και σε ένα πάρτι που έκαναν οι συμμαθητές μου από το σχολείο, τους είδα πολύ «κανονικούς», ενώ εγώ είχα αυτό το βάρος για αυτό το μυστικό μέσα μου – σαν μία αίσθηση αδικίας. Φεύγοντας για να επιστρέψω στο σπίτι βρέθηκε ένα αυτοκίνητο και με πάτησε. Νοσηλεύτηκα, πάρα πολύ καιρό ήμουν ανάπηρος και εκεί είχα το χρόνο να καταλάβω ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί…
Τώρα αισθάνομαι πραγματικά καλά, είναι τουλάχιστον τέσσερα με πέντε χρόνια που έχω μία νηφαλιότητα στο μυαλό και στην ψυχή. Για αυτό -και επειδή έχω μάθει ότι ο μόνος τρόπος να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον είναι πραγματικά να μοιραζόμαστε τις προσωπικές μας ιστορίες με όποιο κόστος- ελπίζω ότι θα μπορέσει να βοηθηθεί οποιοσδήποτε αναγνωρίζει κάτι από αυτό που λέω στην ιστορία μου.”
Η δύναμη του Δημήτρη Μοθωναίου δεν αποτελεί κανόνα. Για κάποια παιδιά ο επίλογος είναι δύσκολος, αλλά από σήμερα έχουν ένα παράδειγμα για να ακολουθήσουν. Να μιλήσουν, να καταγγείλουν, να ξεσκεπάσουν. Το περιβάλλον τους πρέπει να ακούσει, να δει και να σταθεί στο πλευρό του αδύνατου. Χωρίς περιορισμούς, χωρίς αμφισβήτηση των ρόλων. Υπάρχει μόνο το θύμα και ο θύτης.
Τώρα πια δεν ισχύει η επίκληση της άγνοιας. Ο Μοθωναίος την συνέτριψε.