Ο Billy Porter έχει καταφέρει να χτίσει ένα αρκετά μεγάλο κοινό τα τελευταία χρόνια, χάρη στο ταλέντο του, το στιλ και την προσωπικότητά του. Ωστόσο, τα δύο τελευταία συχνά οδηγούσαν μέρος της βιομηχανίας του Hollywood στο να τον απομονώνει και να τον παραμερίζει. Αρνείται να μπει στα στερεοτυπικά καλούπια του τι σημαίνει αρρενωπότητα και, ενώ το κοινό γι’ αυτό τον λάτρεψε, ήταν αρκετοί εκείνοι που το έβρισκαν ως αιτία να του κλείσουν πόρτες.
Η στάση αυτή τη βιομηχανίας ήταν που τον οδήγησε στο να περάσει τα τελευταία 14 χρόνια κρύβοντας ένα σημαντικό μέρος της ζωής και της υγείας του. Ο καλλιτέχνης αποκάλυψε στο The Hollywood Reporter ότι το 2007 διαγνώστηκε θετικός στον HIV. Δεν το είχε πει σχεδόν σε κανέναν, πέρα από τους εκάστοτε σεξουαλικούς του συντρόφους. Δεν ήθελε να γίνει γνωστό στον χώρο και να δώσει σε κάποιους ακόμα μία δικαιολογία να τον στιγματίσουν και να τον περιθωριοποιησουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι για χρόνια δεν το είχε αποκαλύψει ούτε στη μητέρα του.
Γιατί τώρα; Διότι με το τέλος του Pose και την αρχή πολλών νέων projects του, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του, το οποίο θέλει να είναι απαλλαγμένο από κάθε καταπίεση και μυστικότητα. Στο The Hollywood Reporter αποκαλύπτει αρκετά κομμάτια της ζωής με τον HIV, αλλά και των συναισθημάτων που βίωσε τα τελευταία 14 χρόνια. Το έκανε με ένα αρκετά μεγάλο κείμενο από το οποίο εμείς ξεχωρίσαμε τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια.
Η διάγνωση το 2007 και η ντροπή
“Ανήκα στη γενιά που έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα και συνέβη έτσι κι αλλιώς. Ήταν 2007, η χειρότερη χρονιά της ζωής μου. Ήμουν στο όριο του σκότους για περίπου μία δεκαετία, αλλά το 2007 ήταν το χειρότερο. Τον Φεβρουάριο, είχα διαγνωστεί με διαβήτη τύπου 2. Τον Μάρτιο, υπέγραφα χαρτιά χρεοκοπίας. Και τον Ιούνιο, διαγνώστηκα θετικός στον HIV. Η ντροπή εκείνης της στιγμής, σε συνδυασμό με την ντροπή που βίωνα όλη μου τη ζωή, με έκαναν να σιωπήσω και έχω ζήσει σιωπηλά με αυτή την ντροπή για 14 χρόνια. Το να βγεις θετικός στον HIV, εκεί απ’ όπου κατάγομαι, μεγαλώνοντας στην εκκλησία του Πεντηκοστιανισμού με μία πολύ θρήσκα οικογένεια, θεωρείται τιμωρία από τον Θεό”.
“Για ένα μεγάλο διάστημα, όσοι έπρεπε να ξέρουν, το ήξεραν – εκτός από τη μητέρα μου. Προσπαθούσα να έχω ζωή και καριέρα και δεν ήμουν σίγουρος ότι μπορούσα εάν το γνώριζαν οι λάθος άνθρωποι. Θα ήταν απλά ακόμα ένας τρόπος, ώστε οι άνθρωποι να είναι προκατειλημμένοι εναντίον μου εντός ενός ήδη προκατειλημμένου επαγγέλματος. Οπότε προσπάθησα να το σκέφτομαι όσο το δυνατόν λιγότερο. Προσπάθησα να το μπλοκάρω”.
Ο ρόλος του Pose στην στάση του προς τον HIV
“Κάποια στιγμή ήρθε το Pose. Μία ευκαιρία να δουλέψω μέσω της ντροπής του HIV και του πού είχα φτάσει τη δεδομένη στιγμή. Και η ιδιοφυία του Pray Tell και αυτή η ευκαιρία ήταν εκείνα που μου επέτρεψαν να πω όσα ήθελα, μέσω ενός πληρεξούσιου. Οι μύες κατηγοριοποίησης και αποστασιοποίησής μου είναι πολύ, πολύ δυνατοί, οπότε δεν συνειδητοποιούσα ότι τραυματιζόμουν ή ότι ‘πυροδοτούμουν’. Ήμουν απλά χαρούμενος που κάποιος επιτέλους με έπαιρνε σοβαρά ως ηθοποιό”.
Η νέα σελίδα στη ζωή του και η αλλαγή στάσης σου
“Έφταιγε η δική μου ντροπή. Τα χρόνια τραύματος κάνουν έναν άνθρωπο δειλό. Η αλήθεια, όμως, μπορεί να σε απελευθερώσει. Νιώθω την καρδιά μου να απελευθερώνεται. Ένιωθα σαν ένα χέρι να κρατάει σφιχτά την καρδιά μου για χρόνια -για χρόνια!- και τώρα έφυγε. Και δεν θα μπορούσε να συμβεί σε καλύτερη στιγμή. Κάθε ξεχωριστό όνειρο που είχα ποτέ πραγματοποιείται αυτή την στιγμή, όλα συγχρόνως. Ετοιμάζομαι να παίξω τη νεραϊδονονά στην Σταχτοπούτα. Η νέα μου μουσική έρχεται. Η αυτοβιογραφία μου έρχεται. Το Pose τελειώνει. Σκηνοθετώ την πρώτη μου ταινία. Και προσπαθώ να είμαι παρών. Προσπαθώ να είμαι χαρούμενος και ένα από τα επακόλουθα του τραύματος είναι να μην μπορείς να νιώσεις χαρά”.
“Ως μαύρος, ειδικά ως μαύρος άντρας σε αυτόν τον πλανήτη, πρέπει να είσαι τέλειος, αλλιώς θα σκοτωθείς. Κοίτα, όμως, εμένα. Ναι, είμαι θύμα, αλλά το έχω υπερβεί. Έτσι, μοιάζει τώρα το να είσαι θετικός στον HIV. Θα πεθάνω από κάτι άλλο, πριν πεθάνω από αυτό. Τα Τ-κύτταρά μου είναι στα διπλάσια επίπεδα από των άλλων, εξαιτίας των φαρμάκων. Πηγαίνω στον γιατρό τώρα – ως ένας μαύρος 51χρονος άντρας, πηγαίνω κάθε τρεις μήνες στον γιατρό. Αυτό δεν συμβαίνει στην κοινότητά μου. Δεν εμπιστευόμαστε τους γιατρούς. Πηγαίνω στον γιατρό, όμως, και ξέρω τι συμβαίνει στο σώμα μου.
Είμαι πιο υγιής απ’ όσο σε όλη μου τη ζωή. Οπότε ήρθε η ώρα να τα αφήσω όλα αυτά και να πω μία διαφορετική ιστορία. Δεν υπάρχει πλέον στίγμα – ας τελειώνουμε με αυτό. Ήρθε η ώρα. Το ζω και υπάρχω μέσα στην ντροπή του για πολύ καιρό. Και είμαι σίγουρος ότι αυτό θα με ακολουθήσει. Είμαι σίγουρος ότι το πρώτο πράγμα που όλοι θα πουν είναι, ‘Θετικός στον HIV μπλα, μπλα, μπλα’. Οκ. Ό,τι πείτε. Δεν είμαι μόνο αυτό. Είμαι πολλά περισσότερα από αυτήν τη διάγνωση. Και αν δεν θέλεις να δουλέψεις μαζί μου εξαιτίας της κατάστασής μου, δεν σου αξίζω”.
